Για καλό ή για κακό, όλες κάναν κάτι στο στομάχι μου (το κέντρο της ψυχικής μου ισορροπίας). Το έσφιξαν κόμπο, το έλυσαν, με έστειλαν στο ψυγείο, με στείλαν για κατούρημα, με κράτησαν με κλειστό στόμα ένα 48ωρο.
Γιατί καμμιά δεν μιλάει στη μητρική μου γλώσσα ;
Ίσως φταίνε οι εμμονές τους, ίσως οι δικές μου που τις βγάζω τώρα για παρέλαση.
Σημαιοφόρος :
Funny Games-Mikael Haneke (όχι η αμερικάνικη εκδοχή, δεν υπάρχει Απόλυτος Τρόμος αν δεν ακούσεις τη μητρική γλώσσα του Γκαίτε) – Βία. Με προδιαγραφές. Χωρίς αιτία. Γιατί έτσι.
Ατάκτως παρελαύνοντα ακολουθούν :
Βug-Phil Hay/Matt Manfredi – Αν το δεις και πεις «μα τι βρήκε σε ένα υποτονικό ταινιάκι της σειράς;», θα σου απαντήσω πως κι εγώ ένας άνθρωπος της σειράς είμαι, ίσως και εκτός σειράς.
Οldboy-Chan-wook Park – Aισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης (και μια τζούρα Φρύνιχος) μεταφρασμένοι στα 한국어
Μanhattan-Woody Allen- Είμαι τρελλός για ασπρόμαυρο, για jazz, για Γούντι, για Νταιαν Κήτον στα -ας πούμε- νιάτα της. Τέσσερα σε ένα, διάνα !
La stanza del figlio-Nanni Moretti- Θα το πω κι ας μην είναι πολιτικά ορθό (χέστηκα κιόλας) : αν έχεις παιδί, αυτή η ταινία θα σε γαμήσει. Θα χτίσει αυθαίρετα στο πίσω μέρος του μυαλού σου και θα μείνει εκεί για πάντα. Stuck by this river.
Rear Window-Alfred Hitchcock- Τι να μας πει κι ο Φον Τρίερ και οι λοιποί δογματικοί που ανακαλύψαν το μονοκάμερο και νομίσαν πως έπιασαν τους αδερφούς Νταρντέν απ’ τα testacles
Mon oncle-Jacques Tati- Θα έβαζα τις Διακοπές του κυρίου Hulot αλλά αυτό μ΄αρέσει λίγο περισσότερο γιατί δεν επαψα να ασφυκτιώ μέσα σε πράγματα που ξεπερνούν κι εμένα και την εποχή μου μαζί (όταν εγώ κι αυτή τυχαίνει να ταυτιζόμαστε).
συν εφτά μπρατσωμένα μπαλαντέρ για επιδόρπιο :
Ascenseur pour l’échafaud-Louis Malle – Miles, Παρίσι, ασπρόμαυρα φίφτις, Μωρίς Ρονέ αλλά κυρίως καμπαρντινάτη Ζαν Μορώ, πόσο ανικανοποίητα σκατόψυχος πρέπει να είσαι για να πεις «gimme more» ;
High Fidelity-Stephen Frears- Αν δεν μεγάλωσες με ροκ, βινύλια, αληθινά δισκάδικα-ενορίες (όχι Μητροπόλεις) και Maxell 60ρες, ξέχνα το.
Sweet sixteen-Ken Loach- Από τα Άπαντα του Λόουτς διαλέγω αυτό στην τύχη. Εντελώς τυχαία όταν το είδα (καθυστερημένα) ο μεγάλος μου έκλεινε τα δεκάξη.
La femme d’à côté– François Truffaut – Γιατί μου αρέσει ο Τρυφώ, η Φανί και οι γυναίκες. Των άλλων. Ντροπής πράματα.
Taxi driver-Martin Scorsese
-πολύ προβλέψιμος ρε ΚΚΜοίρη
-You talkin’ to me? You talkin’ to me? Who the fuck do you think you’re talking to?
Assault on Precinct 13– John Carpenter- O Kάρπεντερ έβγαλε κι άλλα καλά, προτιμώ όμως αυτό που δεν είχε τέρατα. Ο άνθρωπος είναι το Τέρας το καλό.
Nueve Reinas-Fabian Bielinsky – Λαμπρό στυλ, απίστευτη μούρη ο Darin, ευφάνταστο σενάριο, έλλειψη στόμφου και δηθενιάς, ακριβώς αυτό που με κάνει να σκέφτομαι πάντα πόσο μα πόσο κομπλεξαρισμένοι είναι οι 9 στους 10 δικοί μας σκηνοθέτες (ο δέκατος δεν γεννήθηκε ακόμη).
μαζί με ένα τζόκερ :
Αmerican History X – Tony Kaye – Και για τον Νόρτον και για το θέμα και για το διδακτικό της ύφος που αντί να με χαλάσει-όπως το unhappy end- με έφτιαξε.
με πολύ ιδρώτα :
Lola rennt– Tom Tykwer – Υποδειγματικό βιντεοκλίπ. Με αρχή-μέση-τέλος. Με όποια σειρά θες εσύ. Aλλά σε fast forward.
σε μεγάλη ανηφόρα :
Les triplettes de Belleville – Sylvain Chomet- Kάθε μα κάθε φορά που το βλέπω βγαίνω στο μπαλκόνι και παίρνω το ποδήλατο για μια μεγάλη βόλτα, γι αυτό φροντίζω να μη το βλέπω χειμώνα και με καύσωνες. Καλύτερα ζωντανός παρά εστέτ σινεφίλ.
με το πιο μη χαμόγελο :
The Cameraman– Edward M. Sedgwick – Μπάστερ Κήτον και ξερό ψωμί. Tι άλλο πια να κάνουμε για να σας εντυπωσιάσουμε άκαρδες;
κι ένα παράπονο γιατί δεν τις φτιάχνουν πιά έτσι :
The Return of the Pink Panther–Blake Edwards- Το προ-κύκνειο άσμα Σέλερς ως Κλουζώ. Με τα κύκνεια δεν τα πάω καλά, οπότε μένουμε σ’ αυτό. Και στο swimming pewl.
Στον καταψύκτη κρύβω κι άλλα πενήντα.
Όπως η Πανδώρα.
Λέω να μην τον ανοίξω…μπούχτισα από σινεμά, να γράψουμε και για τίποτ΄ άλλο
( ολ μούβιζ αρ κλίκαμπλ )
a/man/called/... 
να ανοιξει ο καταψυκτης παρακαλω. χαριστε τις γνωσεις σας και σε μας τους αμαθεις!!!
στο EXQUISITE CORPSE η Poppy Z.Brite περιγράφει υποδειγματικά το περιεχόμενο ενός τέτοιου καταψύκτη, αν εννοείτε αυτή τη γνώση ευχαρίστως 😉
Παράξενη αυτή η λίστα. Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα, θα μείνω με κλειστό στόμα ένα 48ωρο.
αφού δεν σας πείραξε στο στομάχι πάλι καλά ..εκτός κι αν γι αυτό ακριβώς προνοείτε να μην ανοίξετε στόμα
(παράξενη ; strange ? bizarre ? grotesque ? εξηγηθείτε..)
Ας πούμε weird… Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ταιριαστό, δε λέω.
(κι εμένα πάντα μ’ άρεσε η Φανί)
αφού είναι αλλουνού, σωστή επιλογή
weird…ναι, να και κάτι που δεν είχα σκεφτεί
eiste polysyllektikos, i like.
δεν θα ‘λεγα, ξέχασα το σινεμά της Κάτω Αρμενίας και του Δυτικού Σουδάν αλλά γι αυτό υπάρχουν και τα sequels
Δεν πάτε καλά.Τρια ποστ-λίστες με ταινίες και μόνο μία κωμωδία-κι αυτή εξ αντανακλάσεως λόγω πρωταγωνιστή.Διαμαρτύρομαι για ρατσισμό απένατι σ’ εμάς τους χάχες!
θα ήθελα να σας απαντήσω εξαντλητικά λεπτομερώς αλλά θα περιοριστώ σ΄ αυτό : “tee-hee-hee” ©® Δύτης των Νιπτήρων
Μα τόπα κι αλλού, εγώ τόχω κλέψει από μια αγγλική μετάφραση του Αστερίξ (“Οβελίξ & Σία”, εκεί που ετοιμάζουν έκπληξη στον Οβελίξ για τα γενέθλιά του και μόλις πλησιάζει εκείνος στα πηγαδάκια απομακρύνονται με γελάκι. Το οποίο αυτός ανταποδίδει με στεντόρεια φωνή σε ανύποπτο συγχωριανό. Κάπως έτσι).
Δ τ Ν – ναι, το είχα σημειώσει όταν το πρωτοαναφέρατε, ομολογώ πάντως οτι κλέβετε καλύτερα κι απ τον Ρομπέν των Δασών
Κλέβω από τους διάσημους και δίνω στους άσημους (tee hee hee)
σαν Υπουργός Οικονομικών θα ήσασταν ο ορισμός της Αποτυχίας 😀
Το δικό μου γκραν σουξέ είν’ η αποτυχία (track 15)
ωραία, μόλις πέσετε απο το Νο 1 περιμένω να ανέβω εγώ
Πολύ ωραία λίστα.
Ναι, Old Boy, Ascenseur pour l’échafaud, Mon Oncle, Pink Panther (αν και το Pink Panther Strikes Again είναι το κάτι άλλο, “They used to call me the Pavlova of the parallels” – never fails to cheer me up).
Ανοιξιάτικους αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
η συγκεκριμένη ταινία του αιλουροειδούς μπήκε για αδιευκρίνιστους λόγους, είναι σαν να ζητάς απο έναν τυφλό να διαλέξει γυαλιά ηλίου, όλα την ίδια δουλειά κάνουν
χαίρομαι πάντως που διαπιστώνω οτι είστε καλά και αμετανόητη, ενώ θα έπρεπε να πείτε “I must leave. Zis blog is deteriorating rapidly” ))
Have you got a free ruuuueem?
no, but I have a pheune…
I thought zouu saiid yor doeg dus not bite.
Yes, well, life is not all shoot-shoot, bang-bang, γαβ-γαβ, you know ))
Εμ, I know, λέτε να μην know? Είναι μάλλον,
– But this was a precious Steinway!
– Not any more.
P.S.1. Ze dog:
P.S.2. Nice to see you again.
Οι κινηματογραφικές σας αναφορές (όπως και οι μουσικές)έχουν πάντα πολυ ενδιαφέρον.Ως γνήσιος σινεφίλ έχω δεί όλες τις ταινίες τις λίστας σας (το πιθανότερο και του καταψύκτη σας)εκτός από μία που με έχει στοιχειώσει.Σχεδόν αμέσως μετά το βραβείο στις Κάννες ,νομίζω το 2002,και ξέροντας το θέμα του, το la stanza del figlio υπάρχει στο αρχείο μου τόσα χρόνια έχοντας χάσει πλέον κάθε ελπίδα να βρεθεί στο dvd για προβολή!!Έχοντας 2 αγόρια στην ηλικία του γιού του ήρωα έχω μπλοκάρει τελείως!! Κάθε λύση στο πρόβλημα μου δεκτή(η ψυχανάλυση απορρίπτεται).
έχοντας δυο αγόρια στην ηλικία του γιου του ήρωα θα συνιστούσα ενθέρμως να δείτε χάρυ πότερ ή κανένα έπος του Τίντο Μπρας εκτός κι αν είστε ο βασιλιάς του μαζοχισμού κι επιμένετε για Μoretti, οπότε εγώ νίπτω τας χείρας μου