…μου άρεσε μια ντέμπι χάρι κάποτε, παλιά, τότε που βοσκούσαν ακόμη μαμούθ στον πλανήτη, έναν Απρίλη χόρευα μαζί της έχοντας πιεί ενάμιση ρόσο αντίκο και δυο μαρτίνι, την ωρα που ακουγόταν το Heart of Glass της είπα στο αυτί (εξ ανάγκης, τα ηχεία -Bose 901 νομίζω ήταν- έκαναν πολύ φασαρία) «μοιάζεις με την Ντέμπι Χάρι» και εκείνη χαμογέλασε από την κορφή ως τα νύχια, αυτό που της ψιθύρισα ήταν μισή αλήθεια γιατί η Ντέμπι είχε ωραιότερο διάσημο κώλο αλλά η δικιά μου (so called) απείρως καλύτερο άσημο στήθος με το οποίο ήμουν βαριά ερωτευμένος, plus the fact οτι ήταν πολύ νεότερη της Ντέμπιδος και ήταν -ελέω μαρτίνι κι αυτή, έτσι νόμιζα- κολλημένη σαν στρείδι επάνω μου αλλά ήταν -γαμώτο- αλλουνού, κι εγώ αλληνής ήμουν βέβαια αλλά έτσι ήταν η άνοιξη παλιά, ολωνών, με τεράστιο φως, ξανθιά, όχι με ανταύγειες, ούτε με ξεβαμμένη ρίζα…..το δέρμα πίσω από το αυτί της δεν θυμάμαι τι μύριζε αλλά ή Charlie θα ήταν ή White Linen, ότι κι αν ήταν με ζάλισε και ήθελα να πω και μερικά άλλα έξυπνα μα το μόνο που μου ήρθε στη γλώσσα (ένας αιώνας δρόμος απ’ το μυαλό) ήταν ένα fat free «αλλά αυτή δεν χαμογελάει όπως εσύ», πάλι καλά δηλαδή, θα μπορούσα να έχω πει κάτι σαν «μα αυτή φοράει ακόμη εφηβικό σουτιέν» και να ευχηθώ να σβήσουν ακόμη και τα άστρα εκείνη την ώρα για να μη δει το μάτι μου να γυαλίζει, μετά ακούστηκε το Sailing και τη ρώτησα -ο άθλιος ζαμπούνης- αν κουράστηκε και είπε «είναι ερώτηση τώρα αυτή;», δεν κουράστηκε, το στήθος της ακούμπησε ανάγλυφο, τρισδιάστατο και σε πλήρη ανάπτυξη πάνω μου με εκείνο τον τρόπο που έχω ξεχάσει από καιρό, το ίδιο κι εκείνη φαντάζομαι μετά από τρεις γέννες και καμιά εικοσαριά δίαιτες που είναι αμείλικτες στους ιστούς και τους αδένες, πολλά χρόνια μετά έψαχνα να βρω πάνω μου εγκαύματα από εκείνο το άγγιγμα αλλά μάταια, στο τέλος βαρέθηκα κι εγώ και τα εγκαύματα και σταματήσαμε να ψαχνόμαστε, τα θυμήθηκα αυτά σήμερα που είδα τη φωτογραφία της Ντέμπιδος στου φίλου μου και ασυναίσθητα έφερα τα δάχτυλά μου στη μύτη για να θυμηθώ αν ήταν Charlie ή White Linen, δεν μύρισα τίποτε, μετά θυμήθηκα πως την άνοιξη μόνο οι αλλεργίες και μερικά παραπανίσια κιλά μου κάνουν παρέα, αναρωτήθηκα τι να κάνει τώρα, αυτή τη στιγμή, και για πόσο ηλίθιο θα με περνούσε αν της τηλεφωνούσα μεσημεριάτικα για να της πω «πάω στοίχημα πως είσαι πιο ωραία από τη Ντέμπι Χάρι σήμερα» και μόλις την ακούσω να γελάει να τη ρωτήσω κάτι που με τρώει από τότε «τελικά το στήθος σου σκλήρυνε εκείνο το βράδι και κόντεψε να με τρυπήσει ή ιδέα μου ήταν;», χωρίς να νοιάζομαι πλέον για το αν θα σβήσουν ή όχι τα άστρα γιατί το μάτι μου έχασε απο καιρό το λούστρο του και η άνοιξη έπαψε από καιρό να είναι ξανθιά, άσπρισε κι αυτή μα παραμένει μια ξεπεσμένη γηραιά ντίβα, αν δεν βρει πρώτα τη σωστή χρωμοβαφή ο χειμώνας θα περιμένει με τις βδομάδες για αλλαγή βάρδιας, τελικά δεν τηλεφώνησα γιατί δεν είχα καμιά διάθεση να πιάσω κουβέντα με τον άντρα της για τη γκόλντμαν ζακς, τα σπρέντς και τη χαμένη τιμή του δώρου του πάσχα, τέλειωσα τις δουλειές μου και πέρασα για μια -τάχα μου τυχαία- βόλτα απ’ τα Hondos, ρώτησα αν βγαίνει η Charlie σήμερα και εισέπραξα ένα βλέμμα που αν η απορία μέσα του ήταν σπαθί θα με είχε κόψει σε δεκατέσσερα τεύχη πριν προλάβω να ζητήσω γονυπετής χάρη, τη White Linen δεν χρειάστηκε να τη μυρίσω, ζω μαζί της πάρα πολλά χρόνια και γνωριζόμαστε καλά πια, αν αυτό το ποστ το έγραφε ο Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ θα έλεγε «ματαιοπονείς, μπορεί το όνομα, το μπουκάλι και τα συστατικά να είναι τα ίδια μα δεν τις κάνουν πια όπως παλιά». Πήρα μια φτηνή κρέμα για τις ρυτίδες στα μάτια (τόσα αντικρύζουν αγόγγυστα και σιωπηλά, κάπως πρέπει λοιπόν να τα ανταμείψω) και έφυγα.
Το πιστεύεις ή όχι, με το που μπήκα στο αυτοκίνητο δεν έπαιζε το Heart of Glass. Αυτά γίνονται μόνο στο χόλυγουντ. Μια βλακεία της Gaga έπαιζε. Το έκλεισα και άρχισα να τραγουδάω μόνος μου, με κλειστά παράθυρα ασφαλώς….what I find is pleasing and I’m feeling fine, love is so confusing there’s no peace of mind…
Δεν πήρα τηλέφωνο. Δεν ήταν οι κουβέντες για τα spreads και τις υποβαθμίσεις το πρόβλημα, το άλλοθι για να μη σχηματίσω τον αριθμό της ήταν. Αν μου έλεγε «ναι, δεν ήταν ιδέα σου, ήθελα να σε τρυπήσει» θα έπρεπε κάτι να απαντήσω αναδρομικά και την άνοιξη οι απαντήσεις -και οι αλλεργίες- είναι περίπλοκες.
a/man/called/... 
μεγαλειωδες ποστ,,τα υπολοιπα ας τα πουνε οι υπολοιποι
είμαι περίεργος να δω τι θα πουν τα μαμούθ
πόσο όμορφα κάνετε έρωτα :)))
τι κάνω λέει ;
άφωνος
καλύτερα άφωνος παρά άτολμος
σιγά καλέ. δε σας είπαμε καμπούρη. κάνετε ωραίο mind, πάλι θα τα ξαναλέμε; ώχουυυ
δε πάτε για ύπνο καλύτερα. σας χαλάει το μεταμεσονύκτιο 😛
γαμώ ήταν το κείμενό σας. αλλά το είπα γυναικεία. ώχουυυ
τσαντίστηκα. φευγω. σνιφ
η ερώτησή μου ήταν δικαιολογημένη, ως τερατώδης απορία, δεδομένου οτι αν εκείνη διάβαζε το ποστ θα έπεφτε κάτω απ’ τα γέλια αναλογιζόμενη την ραν-τα-πλάνεια αντίδρασή μου
Εγκαύματα από εκείνο το άγγιγμα. Τι να προσθέσουμε, άνθρωπέ μου, που να μην το χαλάσει…
τι να πω κι εγώ Ναύαρχε που στροφογύριζα κάτω απ’το πάπλωμα ως τις τέσσερις το πρωί κι αυτό που με βάραινε δεν ήταν το στήθος της ;
Εμένα , αυτό με εντυπωσίασε πάνω απ ‘όλα … Υπέροχη ανάρτηση , αλλά το πιο εξιταριστικό αυτό το “…αλλά ήταν -γαμώτο- αλλουνού”
******************************
ΥΓ. Όταν λέτε … “μαμούθ” … υπαινίσσεσθε κάτι ;…
αυτοί οι αλλουνοί είναι πολύ παπάρες τελικά, δεν τους πρέπει σεβασμός
υ.γ. θα έγραφα “πτερόσαυροι” αλλά δεν θυμάμαι αν βοσκούσαν αυτοί
Καλά κάνατε και δεν τηλεφωνήσατε για να ρωτήσετε τέτοιο πράγμα. Γιατί αν το πρόβλημά σας ήταν τι θα ανταπαντούσατε, σκεφτείτε μόνο το ενδεχόμενο να σας απαντούσε “όχι, ιδέα σου ήταν”. Καταστροφέας τεθειμένων ερωτήσεων δεν έχει ακόμα εφευρεθεί, το νου σας… 🙂
(Εδώ ο χώρος είναι περιορισμένος. Ένας φορητός, ξηρής σκόνης σε κόκκινο μονόραφο δοχείο του κιλού, φτάνει νομίζω, τι λέτε κι εσείς;)
Απίστευτο κείμενο!
το σκέφτηκα αυτό το ενδεχόμενο αλλά ήμουν προετοιμασμένος να της πω “λες ψέμματα” και να της κάνω το στήθος κρέας (η μούρη δεν μου φταίει σε τίποτε)
μπα, όχι τόσο ακραίες λύσεις πυρόσβεσης, ένα σπρέι Evian την κάνει μια χαρά τη δουλειά, άλλωστε κάποια ψήγματα εστετισμού θα πρέπει όλοι μας να τα διαφυλάξουμε
Τελικά είναι 100% ΚΚΜοίρης.
όπως θα είδες το ποστ ανήκει στην κατηγορία 2%, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στις μνήμες που με εγκατέλειψαν, μόλις δεις 10% μπορείς ν’ αρχίσεις να ανησυχείς
Σου έχω εμπιστοσύνη που αγγίζει το 112%
Εντάξει επικό
”κολλημένη σαν στρείδι επάνω μου αλλά ήταν -γαμώτο- αλλουνού, κι εγώ αλληνής ήμουν βέβαια αλλά έτσι ήταν η άνοιξη παλιά, ολωνών”
Υπάρχουν ναρκωτικά που σε εστιάζουν στο πνεύμα και ναρκωτικά που σε κάνουν να νιώθεις σαν σκέτη σάρκα- το καλό αλκοόλ είναι από τα δεύτερα. Όπως και το γυναικείο στήθος.
Charlie θα ήταν ή White Linen, ότι κι αν ήταν με ζάλισε, πάλι καλά που δεν ήταν Opium, μα αρώματα ήταν αυτά; Kαι τη βγάλατε χωρίς ασπιρίνη;
το λινκ σας έσταζε φίλτατε, κόλαση…
τώρα που το λέτε, μπορεί και να ‘ταν Opium, έπρεπε να μυρίσω το φαράγγι ανάμεσα, όχι πίσω απ’ τα αυτιά, εντελώς αγεωγράφητος είμαι
αντιγράφω ” …. η γκαρσονιέρα δεν φιλοδοξεί να γίνει loft ….. ενα ντους, ….ένας υπνάκος στον καναπέ, …. είναι όμως σαν να το κάναμε ”
ΟΧΙ μόνο δεν μας αφήσατε να κλεισουμε μάτι, μας “υποχρεώσατε” κιόλας να διαβάσουμε (σ.σ. κάνουμε επανάληψη) την “Κόλαση” του Δάντη. Και επιπλέον κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε τι εννοεί η aura.
Με τιμή,
Κωνσταντίνος Παλαιο(ντο)λόγος.
εγώ κατάλαβα τί ήθελε να πει, το θέμα είναι οτι κατάλαβε και η ηρωίδα της ιστορίας και έπεσε σε κώμα απ’ το γέλιο διαβάζοντας εκείνο το “πόσο όμορφα κάνετε έρωτα”, αν είχε στόμα να μιλήσει, να είμαστε και σοβαροί δηλαδή…
ο Δάντης ήταν σοβαρός άνθρωπος, ποτέ δεν θα έγραφε για τους Blondie
(η υπογραφή είναι δικιά σας ; αν έρθει ο αληθινός τι κάνουμε μετά ; )
Τι μου κάνετε πρωινιάτικα…
Με βάζετε σε πειραζμό να καθίσω να γράψω για εκείνη την αξέχαστη εμπειρία μου με τον Αλ Πατσίνο.
Τον αληθινό, όχι τίποτε fake, τι νομίζατε; Μόνο εσείς γνωρίσατε σταρ στη ζωή σας;
Άντε μη θυμηθώ και τον Τζων Λέννον και φρικιάσουν οι πτερόσαυροι…
Ουφ, τι μου κάνετε πρωινιάτικα…
(καλημέρα σχόλιο) 😉
ε ας το διαβάζατε βραδιάτικα κι εσείς ))
δεν μπορώ να γράψω για επώνυμους, ωραίοι ειναι και οι δυο που μνημονεύετε αλλά μόνο οι καθημερινοί με ιντριγκάρουν για να γράψω γι αυτούς
θα ήθελα πολύ να διαβάσω το αποτέλεζμα του πειραζμού σας λοιπόν…
Έφτασα τελικά -ρέοντας- ως εδώ και το μόνο που απέμεινε να κάνω, είναι να θέσω το γνωστό -εξίσου επικό- ερώτημα που πάντα έρχεται στο μυαλό μου μαζί με το γλυκό (ολονών) έαρ:
Πότε θα πάμε στο Αυγό;
@ Κωνσταντίνε Παλαιο(ντο)λόγε, ελάτε τώρα ας σοβαρευτούμε: Είστε πραγματικά εγώ;
να κάνουμε τι στο Αβγό αγόρι μου ; τώρα που βγαίνουν οι οχιές για ζεβγάρωμα θα μπλεχτούμε εμείς στα πόδια τους ; ( τι σκατά να γράψεις δηλαδή για ερπετά ; θα μπλεχτούμε στις φολίδες τους ; έλεος..)
θες να πάμε Hondos να μυρίσουμε κολώνιες instead ;
ma ti paparas pou eiste merikes fores… 🙂
“merikes fores” !!!
“merikes fores” !!!!
είπαμε να είστε ευγενική μαζί μου αλλά έτσι δεν θα διορθωθώ ))
μα γιατι να διορθωθειτε, αφου σας προτιμουμε χαλασμενο.
(μωρ τι παπαριες λεω κι εγω μερικες φορες, ε?)
έτσι είναι αυτά, η κάτοχός σου σε θέλει σαν απο σέρβις και οι άλλοι-ες χαλαζμένο, shit…
… και μετά calzedonia να χαϊδέψουμε καλσόν;
ναι, ναι, μετά Intimissimi για να χαζέψουμε σουτιέν και όταν τελειώσουμε πάμε στο Γιώτη για μπίρες..
τέλεια!
ποιος το γαμεί το αυγό…
σσσσ….όχι τέτοιες κουβέντες σε τέτοιο ποστ παρασκευιάτικα
(να φέρω και κανένα βραστό αυγό να τσιμπήσουμε με τις μπύρες ή είναι πολύ girly; )
όχι ρε, φέρε, θα το βάλουμε πάνω απο γλώσσα βραστή βοδινή και θα γίνει mannish
αρώματα καλσόν σουτιέν και μετά βοδινή γλώσσα βραστή και μπύρες…
Αχ! Τι σου κάνει το παρελθόν, η 80-ίλα, το καλοκαίρι, τα εγκαύματα
κι ύστερα έχεις τα δαγκωμένα με αλμύρα και ούζο (είπαμε;) χείλια του άλλου με τα Σούνια…
πάω να γράψω για τον πόθο τα χρόνια του απεχθούς χρέους. Πόθος πριν τη στάση…
gasireu, χωρίς ίχνος υπερβολής σας λέω οτι είστε ο χέλμουτ νιούτον -με μια πρέζα φράνσις μπέικον συν ένα σφηνάκι levitra- του βλόγιν..
περιμενω να διαβάσω εναγωνίως, το κρίμα στο λαιμό σας
(να, κι ο gasireu στο παιχνίδι… αχ, μας καταστρέψατε όλουζ…)
εσείς είστε διαβαζμένη και απο καιρό κατεστραμμένη (αυτό να εκληφθεί ως μεγαλόσταυρος)
τι ωραία που μπήκε η άνοικζη!
φίλοζ μου είσαι, απ’ έκζω θα σε άφηνα ;
Τελικά είναι ένα πολύ ανοικσιάτικο ποστ.
κσέρεις αφού…
kop , “αρώματα καλσόν σουτιέν και μετά βοδινή γλώσσα βραστή και μπύρες…”
είναι πολύ Καλλιγούλας λες ;
εμ…
τότε να του πούμε ρε συ του Γιώτη να μη ψιλοκόψει μαιντανό πάνω απ’ τη γλώσσα
να δω ποιος θα αρχισει πρωτος να φωναζει “τη μπουκιτσα μου, μολις εχασα τη μπουκιτσα μου”.(ριχνω το επιπεδο τωρα, i know).
αυτό σαν κοντορεβυθούλης ακούστηκε…
αστεριξ στην ελβετια.
D B – αφήστε το δούλεμα, στην ελβετία είναι η butterfly, εσείς είστε στο λονδίνιουμ, τσεκαριζμένο ))
κκμ, “τότε να του πούμε ρε συ του Γιώτη να μη ψιλοκόψει μαιντανό πάνω απ’ τη γλώσσα”
γλώσσα χωρίς μαϊντανό = ζωή χωρίς ντέμπι
και Ρώμη χωρίς Καλλιγούλα, δίκιο έχεις, θα πάμε by the book
Σκληρό (σαν το στήθος της Ντέμπυ :)). Ναι, η άνοιξη είναι και έτσι. Έτσι πρέπει να είναι, δηλαδή.
(πάω στο φαρμακείο για αντιισταμινικά)
σκληρό σαν της ντέμπι, η δικιά μου ήταν με μικρό ν, της αλληνής με το Ν δεν ξέρω, δεν είχα την τύχη
(τι πάθατε όλοι με τα φαρμακεία σήμερα; )
ΕΧΑΣΑ ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ , παρακολουθώντας εναγωνίως το chat σας με τον μαιτρ (αρώματα , καλσόν , σουτιέν … για στρινγκ βέβαια , κουβέντα) προσδοκώντας η ολιγοοργασμικιά σε μια … “κορύφωση” και μόλις αναφέρθηκε ο … “Καλλιγούλας” και αναθάρρησα … τσουουουπ … αποσύρατε τον μαϊντανό από την βραστή γλώσσα και έμεινα στον άσσο (άντε να μην πω και τίποτα χειρότερο) . Θα φάω και ένα ψιλοχέ…ο από τον σύζυγο που θα του σερβίρω πάλι κονσέρβα (από το τενεκάκι … ούτε σε πιάτο δεν θα προφτάσω να την αδειάσω) για μεσημεριανό και θα κλείσω ως real housewife η πτωχή και αφελής blogger …
… ή να σας τον στείλω στου Γιώτη ;….
στου Γιώτη αδελφές μου ! στου Γιώτη !!!
(θα τον στείλετε για κσεπάστρεμα ή τον θέλετε πάλι πίσω ; )
Τί να πω καινούριο; Τα είπαν οι απο πάνω. Γνωστό ύφος κυρίου Μοίρη. Από τα γνωστά που δεν τα βαριέσαι. Αλλά ανάβεις ένα τσιγάρο και προσπαθείς να εναποθέσεις δύο λέξεις ώς φόρο τιμής. Ήδη είμαι στις 36. Και πάλι δεν μπόρεσα να πω τίποτα.
ΥΓ Τί κόλλημα είναι αυτό με την Ντέμπυ; Θα με αναγκάσετε να την γκουγκλίσω
γιατί, μπόρεσα να πω εγώ τίποτε σοβαρό όσο ήμασταν κολλημένοι ; μη μέμφεστε τον εαυτό σας, δέκα τσιγάρα έκανα, μισή λέξη έβγαλα με το ζόρι
(όχι με τη Ντέμπι, με τη ντέμπι, αν βρείτε κάτι πείτε μου κι εμένα)
(θα τον στείλετε για κσεπάστρεμα ή τον θέλετε πάλι πίσω ; )
————————-
Ε , όχι και για κσεπάστρεμα . Μία βραστή βοδινή γλώσσα , έστω και χωρίς ψιλοκομμένο μαϊντανό-Ρωμαϊκό όργιο … όσο νά’ναι … μπορεί να την χρειαστώ στο απώτερο μέλλον .
καλά, στείλτε τον με το ΚΤΕΛ, ουδείς σηκώνεται απο το τραπέζι νηφάλιος
Σιγά μην τον στείλω και με τον αμαρτωλό ΟΣΕ … Μετά απ’ αυτό που είδα :
…ας μείνει ο καθένας στα γράδα του .
μπρος στον δικό μας Γιώτη, αυτός είναι παπαδοπαίδι, δεν σας αδικώ
Πολύ μου άρεσε αυτό που είπατε.
Είστε φίλοζ μου για πάντα.
Κι εμένα κάτι τέτοιες συμβάσεις ( και δηλώσειζ) με δεζμεύουν για πάντα, ξέρετε. Είμαι από κείνα τα ζώα, τα παλαιολιθικά, που ό, τι λένε το κρατάνε ως το τέλοζ. Και όταν το λένε, δεν το παίρνουν πίσω ποτέζ.
No matter what.
Τα σέβη μου, κύριε.
το ζημειώνω αυτό, με μάρτυρεζ
Ζημειώστε το.
Το είπα και το υποστηρίζω.
Κι επίζηζ, το αξίζετε 🙂
είμαι ζυγκινημένος και ναι, το ακσίζω
(γμτ, γελάω…) 🙂
Να΄στε καλά, κύριε.
Τα στήθη σπάνια αναγνωρίζουν τίτλους ιδιοκτησίας – όπως άλλωστε και τα ρουθουνια…
την επόμενη φορά που θα τα συναντήσω ίσως τα ρωτήσω, το λογαριασμό θα τον στείλω σε σας
Μετά από 72 σχόλια εκείνο που εξακολουθεί να μ’ εξιτάρει είναι ο μαϊντανός.
εμένα ο ήλιος έξω, δεν είναι πια “κάτι σαν”, είναι άνοιξη σκέτη
Αν βρεθεί άλλος ένας περιπλανώμενος σε 5 χρόνια (+2 απαντήσεις) φτάνουμε στα 79, κατάλληλο νούμερο για να κλείσουν στα σχόλια στο post αυτό, μια και μιλάμε εν μέρει και για το Heart of Glass.
Αλλά εγώ είμαι προβοκάτορας, νομίζω ότι τον απεχθάνεστε τον Μύγα, αλλά αυτό είναι το πιο 80ς (περισσότερο και από τα 80s) τραγούδι τους, φέρνει λίγο σε Rapture και οι στίχοι ταιριάζουν γάντι στο θέατρο της ξανθής άνοιξής σας.
Καλές γιορτές ΚΚΜ.
καλές γιορτές sunCoater, ας ευχηθούμε να αξιωθούμε ξανά εγκαύματα κατάσαρκα