Αυτή δεν είναι μια εαρινή κάτι-σαν- ιστορία αλλά πρέπει να την διηγηθώ όσο είναι ακόμη νωρίς, πριν η μνήμη μου δηλώσει πως αρνείται κάθε συνεργασία μαζί μου γιατί δεν της έδωσα ποτέ την πρέπουσα σημασία, αναζητώντας για λογαριασμό της επίμονα και με συνέπεια τα σκηνικά και τους πρωταγωνιστές του πόθου της. Όχι «μου». Δικά της ήταν. Αν δεν ήταν αυτή να με χτυπάει κάθε τρεις και λίγο συνωμοτικά στον ώμο λέγοντάς μου «ρε συ, πώς λεγόταν εκείνο το café μέσα στον St Lazare;» ή «θυμάσαι πώς σου μιλούσε το δέρμα της σαν της έβαζες αντηλιακό;», εγώ θα συνέχιζα το δρόμο μου έχοντας στην τσέπη σαν κέρματα τις καθημερινές μου σκέψεις και δεν θα γύρναγα να ρίχνω -τάχα μου αδιάφορες- ματιές πίσω όπως η γυναίκα του Λωτ. Μέχρι σήμερα γλίτωσα, ξινός έγινα, αλμυρός όχι, για πόσο όμως;
Είναι επικίνδυνο να γράφεις για ιστορίες παλιές. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Το πιο πιθανό ούτε κι εσένα. Ακόμη πιο πιθανό να μη τις έζησες ποτέ ακριβώς έτσι αλλά κι αυτό μικρή σημασία έχει, τις ιστορίες τις φτιάχνεις για να μπεις μέσα τους, γι αυτό και τις ράβεις στο νούμερό σου. Αυτό το «ράβεις» είναι το πρόβλημα, όσο περνάνε τα χρόνια ανακαλύπτεις -άτιμες μπίρες, μαλακισμένα σαββατιάτικα τσίπουρα, γαμημένα μιλφέιγ- πως δεν χωράς πια μέσα τους και τις αφήνεις να μπουν αυτές μέσα σε σένα. Τραγικό. Ακόμη κι ο Νώε πιο άπλα είχε μέσα στην Κιβωτό.
Δεν ξέρω τι έπαθα με τη Βίβλο σήμερα…
Λοιπόν, αυτή για την οποία ξεκίνησα να μιλάω ήταν μια πλάτη που πάνω της ποτέ δεν κατόρθωσα να ακουμπήσω τα χέρια μου. Εννοώ να τη βρω γυμνή, δέρμα με δέρμα, γιατί πάνω από υφάσματα συμπλήρωσα ήδη τα συντάξιμα μαζί της. Να την αγγίξω ψηλά, στους ώμους αλλά και πιο χαμηλά, λίγο πάνω από τη μέση, στο ύψος του στήθους μα και ακόμη χαμηλότερα, εκεί που τα δυο λακκάκια μαζεύουν μέσα τους τον ιδρώτα που μπορεί να είναι από ζέστη, μπορεί από κάτι άλλο. Προτιμώ το «κάτι άλλο», είναι πιο ωραία η γεύση του ιδρώτα όταν αποφασίσεις να ξεδιψάσεις από δυο μικρές λίμνες που βρίσκονται στη μέση του πουθενά, η μάλλον στη μέση της διαδρομής για εκεί που θέλεις -μη πεις πως έχασες το δρόμο, ψέμα θα ‘ναι- να πας. Ερήμην της, ίσως. Μα αν φτάσεις ως εκεί διψασμένος, κουρασμένος, εξαντλημένος, αποφασισμένος, λίγο σε νοιάζει το «ναι» της. Εσύ θα πιεις κι ας μην ακουμπήσει ποτέ το στόμα σου εκεί. Θα πιεις τόσο όσο ούτε οι τριακόσιες στάμνες του Γεδεών είχαν μέσα τους και πάλι διψασμένος θα μείνεις, εκλιπαρώντας «δώσε μου κι άλλο».
Ούτε στα πόδια της πήγε το χέρι μου ποτέ. Στο γόνατο ναι, ίσως και λίγο παραπάνω. Ντυμένα πόδια όμως δεν μετράνε, ούτε σου δικαιολογούν διπλά συντάξιμα. Εννοώ γυμνά, δέρμα με δέρμα, στα δάχτυλα, στη γάμπα, στο γόνατο αλλά και πιο ψηλά, εκεί που πάντα το χέρι σου καίγεται, μπορεί από τη ζέστη, μπορεί από κάτι άλλο. Προτιμώ το «κάτι άλλο» αλλά αν έρθει η ώρα εκείνη, καλύτερα μ΄αυτά τα πόδια να κάψεις τα πλευρά σου παρά το χέρι σου. Αν είναι να καείς, καν’ το όπως η βάτος, όχι σαν σπίρτο.
Ανάμεσα πλάτη και πόδια είναι ο τόπος, ο προορισμός, το ξέρουμε όλοι αυτό. Καλή είναι η διαδρομή μα απ’ το να γράφεις αληθινές ή φανταστικές ταξιδιωτικές ιστορίες για τόπους μακρινούς, μαγικούς, ιδανικούς και τέλειους, προτιμότερο να βγάλεις εισιτήριο για τις όμορφες ατέλειες. Που μπορεί και να είναι τριάντα βήματα κοντά, ως τη διπλανή πόρτα. Ή μια ματιά δρόμος, ως την καρέκλα απέναντι.
a/man/called/... 
… ή ακριβώς δίπλα σου στο κρεβάτι , με γυρισμένη πλάτη η υπομονετική και … κάποιας ηλικίας Σάρα , που δεν αποτελεί πια και κάτι σαν τον κατακλυσμό του Νώε (=καταστροφή) , να της ρίξεις λίγο “μάννα” από τους “ουρανούς” σου , πριν αρχίσει η Αποκάλυψη και γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη (=αναμνήσεις και μόνο)
Δεν μιλάω για εσάς προσωπικά κύριε Μοίρη μου , εξ ού και ο Ενικός … Γενικά μιλάω …
———————————–
Τελικά , ενδιαφέρουσα αυτή η Παλαιά Διαθήκη … Σκέφτομαι να ανοίξω κι εγώ μια “γκαρσονιέρα” με τίτλο “Holy Bible” … Θα έχει μεγάλο σουξέ …
κι εγώ γενικά μιλούσα, για άλλον, ως εκ τούτου σουξέ δεν προβλέπεται
Αγνώριστη η πλάτη (με τη βιβλική έννοια).
Και αφού είπα το φτηνό αστειάκι μου, αποχωρώ πριν ξανασμίξουν τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας και πνιγούμε στον ιδρώτα.
εγώ νοστάλγησα την εποχή που πνιγόμουν μέσα στα λακάκια, τώρα κι αυτά αγνώριστα έγιναν
Αυτό είναι σκανδαλώδες! Προσεγγίσατε το θέμα από άλλη σκοπιά, και παρόλα αυτά απαντήσαμε και οι δυο στις ίδιες ερωτήσεις του διαγωνίσματος. Τώρα, τι μάθημα δίνουμε, χωράει πολλή συζήτηση.
Πάντως ναι, είχατε δίκιο, ο επιτηρητής ήταν ή τυφλός ή μας συμπαθεί πολύ κι είπε να κάνει τα στραβά μάτια για να μην μείνουμε (ούτε τώρα) ανεξεταστέοι…
Και τώρα που το περάσαμε και αυτό το μάθημα, τι καταλάβαμε, όμως;…
Πάλι στις εξεταστικές θα τρέχουμε με την πρώτη ευκαιρία…
(Κι επίσης ναι, εννοείται πως όλοι για κάποιον άλλον μιλάμε, όπως είπατε και στην silia. Αν μιλούσαμε για τον εαυτό μας ούτε γκαρσονιέρα θα είχε μείνει όρθια, ούτε κήπος των θαυμάτων, ούτε καν ένας Γολγοθάς, μέρες που’ρχονται).
μα εννοείται…γιατί νομίζετε πως έφυγα απ’ το λοφτ ; πιο εύκολα βγαίνεις ζωντανός απ’ τα συντρίμια της γκαρσονιέρας ))
Θα γνωρίζετε,βέβαια,ότι προϊούσης της ηλικίας η πρόσφατη μνήμη θολώνει ενώ η παλαιά ξεκαθαρίζει.Έτσι,αυτά που αναφέρετε περί Νώε είναι εξαιρετικά διαυγή στο μυαλό μου όμως αυτά τα περί πλάτης και ποδιών κάτι μου θυμίζουν αλλά δεν κόβω και το δεξί μου χέρι(-που μπορεί και να άγγιξε).
για σας δεν ξέρω Επίτιμε (σας έχω , ασφαλώς, εμπιστοσύνη) αλλά σκέφτομαι πως είναι εντελώς μα εντελώς pathetic να χαιδεύεις πλήκτρα αντί πόδια, γενικώς ομιλώ, ούτε που ξέρω τι αίσθηση έχουν τα πλήκτρα
Αν αντί να χαϊδεύεις τα πλήκτρα τα φιλήσεις, μήπως – λέω μήπως –
μεταμορφωθούν σε πόδια;
(Άσε, μην το κάνεις! Μόλις το δοκίμασα: δεν πιάνει!)
Γνωρίζει η αριστερά σας τι ποίησε η δεξιά σας Επίτιμε;
@KKM Δυστυχώς δεν μπορώ να σας βοηθήσω με τα πλήκτρα.Δεν μου έχει τύχει ποτέ.
@Τσαλ Όχι βέβαια.Κι εκεί οφείλω την λαμπρή μου καριέρα.
ΚΚΜ, νοιώθω τα δάχτυλά μου σαν παίδες εν καμίνω και νομίζω ότι δε φταίει το πληκτρολόγιο…
Έποπα, προς στιγμήν σκέφτηκα οταν κσεκίνησα να αγγίζω την -γυμνή-πλάτη να κατέβω πιο αργά, με περισσότερες λέξεις αλλά με έφαγε η βιασύνη να δω παρακάτω…ούτε τα δεκαεφτάχρονα τα κάνουν αφτά ((
Σπόνδυλο σπόνδυλο έπρεπε να κατέβεις, από αυχενικούς μέχρι το προσκύνημα στο Ιερό οστό. Γιατί το λένε νομίζεις Ιερό;
@ Τσαλαπετεινός
Άντε πάλι με τους … σπόνδυλους …
Βρε , μανία …
Δεν βρίσκω τι να σας πω, ποτέ δεν έμαθα πώς να χειρίζομαι τις αναμνήσεις των άλλων. Βέβαια ούτε τις δικές μου ξέρω, αλλά τέλος πάντων, οι δικές μου είναι δικές μου και αυτοσχεδιάζω κατά περίπτωση, κι επιτέλους ό,τι θέλω τις κάνω. Φωτιά τους βάζω και τις καίω (αν χρειαστεί, σε ώρα ανάγκης λέμε τώρα).
εδώ θα ταίριαζε ένα “παιδάκι, αν έχεις διπλές αναμνήσεις θες να αλλάξουμε για να συμπληρώσω το άλμπουμ μου;”
“Ναι, αμέ… Όμως στις σπάνιες διπλές θα επιτρέπονται τα παζάρια (εννοώ εκατέρωθεν – δεν είμαι άδικο παιδί εγώ)”.
(Άκου “εκατέρωθεν”… Λένε τα παιδάκια “εκατέρωθεν”; Κύριε ελέησον, μέρες που ‘ναι… Πολύ έχω ξεπέσει ως παιδί.)
Έποπα, το μόνο που απέμεινε είναι να με δουν στο σπίτι να φιλάω και το πληκτρολόγιο πάνω που πίστεψαν οτι δεν έχει πιο χαμηλά
Τσαλ, θα καθυστερούσα πάρα πολύ, είπαμε οτι οι βλόγερς επιτελούμε (και) κοινωνικό έργο αλλά είναι οικονομικά ασύμφορο να προσλάβω ορθοπεδικό για να γράψω ένα ποστ
”Αν είναι να καείς, καν’ το όπως η βάτος, όχι σαν σπίρτο.” ολοκαύτωμα γινήκαμε, σαρακοστή, αμαρτία…
καλά, μη μιλάτε κι εσείς, ο ορισμός της φλεγομένης βάτου είστε
ΚΚΜ, αν μου επιτρέπετε να συμπληρώσω ένα “διαρκούς” πλάι στην φλεγόμενη βάτο” που μόλις -στις 5.20 δηλαδή – αναφέρατε.
γιατί μου απευθύνεις το λόγο στον πληθυντικό και με αναγκάζεις να πληκτρολογώ σαν τον παλαβό για να προλάβω να σου απαντήσω κι εγώ στις 5.20 ;
Σ’ αυτό το ιστολόγιο χάνει κανείς την αίσθηση του χρόνου.
Στο πρώτο… παρασύρθηκα, το δεύτερο ήταν για προπόνηση.
Ένα ρολόι σταματημένο (και αν κρίνω και από την εικόνα στην κορυφή με το παιδί στη σανίδα), ένα καράβι ναυαγισμένο…
Ρισκι ευτυχώς δεν το συνέχισες: “ένα σπουργίτι κυνηγημένο
απ’ το χιονιά”
Εντάξει τώρα Your Featherness, δεν κινδυνεύεις, ας είμαστε ειλικρινείς:
Δεν τον λες και χιονιά τον κύριο ΚΚΜοίρη…
Riski , και του τόπου και της λογικής μη σας πω…
(δεν ήταν ναυαγισμένο το καράβι, α-α-αταξίδευτη η ιστοσανίδα ήταν)
Η ιστοσανίδα, τελικά, πλέει στη ρευστότητα του χωροχρόνου, ή θέλετε απλώς να δείξετε ότι ο κλήρος έπεσε στ’ αγόρια;
κλήρος και αγόρια είχαν ανέκαθεν αγαστές σχέσεις, μη μπλέκετε και τις βρεμμένες σανίδες με τους χωροχρόνους στην κουβέντα μας, ένα απλό βλογ είναι, όχι το CERN
έμπλεξα ποιός απαντά σε ποιόν, ή θα οργανωθεί η γκαρσονιέρα ή θα προσλάβω μπάτλερ
Κάνω λάθος που πατάω το reply κάτω από το σχόλιο στο οποίο απαντώ;
Μα τι διαστημικής τεχνολογίας πράματα είναι αυτά;
όχι, πατήστε όπου να’ναι, ακόμη και επι πτωμάτων, κάπου θα βρω χώρο για να αφήσω απάντηση
Απαντήσεις γραμμένες επί πεσόντων… Επικός λυρισμός!
Πωωωω, τι άνοιξη κι αυτή φέτος…
Συγνώμη, μήπως είδε κανείς τη silia;
Νομίζω πώς άκουσα τη φωνή της. Μάλιστα μου έκανε μια παρατήρηση…
ατέλειωτη αυτή η μέρα, ακόμη 5.2ο είναι
Η μέρα της κκμοιρμότας.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω της 17.20 μεταμεσημβρινής ώρας Ελλάδος …
Ακούτε φωνές αγαπημένο εαρινό πτηνό μου ;… Δεν σας αδικώ . Η πολυκοσμία μέσα σε μια γκαρσονιέρα μοντέρνας κατασκευής και με σταματημένα τα ρολόγια της στις 17.20 , αυτές τις συνέπειες έχει …
Εκτός τα ρολόγια που έχουν σταματήσει, έχουμε και τα σχόλια πεταμένα από δω κι από κει. Ενώ στο λοφτ ήταν όλα συμμαζεμένα. Θυμάστε;
Τώρα για τους σπονδύλους που αναφέρατε…νομίζετε ότι θα ήταν καλύτερα να αναφερθώ σε μια διαδρομή που θα άρχιζε από τραπεζοειδή, πλατύ ραχιαίο για να καταλήξω πανηγυρικά στον μέγα γλουτιαίο;
@ Τσαλαπετεινός
Στο λοφτ , προσέχαμε όλοι . Είμασταν … πως να το πω … πιο στυλιζαρισμένοι . Εδώ είναι πιο … λαϊκές γειτονιές .
Και κάτι άλλο : Εν μέσω κρίσης , μην αναπολείτε τα λοφτ … Πάνε , τελειώσανε αυτά … Θα ζήσουμε πια στριμωγμένα , με κακές ηχητικές μονώσεις και με παραξενιές των διαχειριστών της οικοδομής πάνω στα ρολόγια … Προσαρμοσθείτε και …
… και ας μην συνεχίσουμε το μάθημα Ανατομίας που αρχίσαμε , γιατί προβλέπω να μαζεύουν υπογραφές στην οικοδομή (wordpress) , για να τον διώξουν τον κ.ΚΚΜ που μας φιλοξενεί εδώ .
Πάντως , ενημερωμένο σας βρίσκω … Όντως η μελέτη της Ανατομίας του ανθρώπινου σώματος , αρχίζει με την Οστεολογία , και συνεχίζει με την Μυολογία … Νομοτέλεια …
Δύτα, όσο ακούω τον Βαρουφάκη να περιγράφει τι μας περιμένει, τόσο μεγαλύτερη ανακούφιση βρίσκω εδώ μέσα μ’ αυτό το 5.20, με καταλαβαίνετε ελπίζω
Ε, μα κι εσείς σνομπάρετε τον Παπαδήμο. Να τώρα τα χαΐρια.
άνθρωπο που λέει “ούτε χρήσιμη ούτε αναγκαία ούτε απαραίτητη η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους” να τον φοβάστε, θα είναι ο πρώτος που θα υπερθεματίσει αύριο κιόλας ισχυριζόμενος πως “οι καταστάσεις όμως άλλαξαν”, κοινώς θεσμικοί κωλοτούμπες
ακόμα 12 τ’ απρίλη είναι;
Χολυ φακ!
Αυτό είναι πολύ σπούκυ!
όχι ρε συ, είναι 13 αλλά πάντα 5.20
Σας έχω διαβάσει αρκετά.Μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι σας αρέσουν τα απαλά χρώματα.