Χτες βράδυ ανακάλυψα ότι το διάσημο πλέον βιβλιαράκι μου έχει διακόσιες ογδόντα ιστορίες που περιμένουν (η πιο υπομονετική ως και τέσσερα χρόνια) ν’ ανοίξουν οι πόρτες για να μπουν μέσα του, δες τα Harrods πρώτη μέρα εκπτώσεων για να ‘χεις μια ιδέα του τι θα γίνει με το που θα τους πω «μάγκες ήρθε η ώρα». Αν επιζήσουν από το μακελειό, θα γίνουν περίπου διακόσιες σελίδες, όπως το ΄χω στο μυαλό μου, ούτε να παθαίνεις εξάρθρωση καρπού όσο κρατάς το βιβλίο ξαπλωμένος στον καναπέ, ούτε όμως και να μπορείς να κάνεις αέρα μ΄ αυτό τις ζεστές μέρες του Ιούλη στην ξαπλώστρα (αισιόδοξα μιλώντας). Χαμηλό για να ανέβεις και να κατεβάσεις τη baking powder και τις βανίλιες από τα πάνω ράφια της κουζίνας, βολικό για να κάνεις το δεξί πόδι του καναπέ πιο σταθερό. Οι ιστορίες μου χαρακτηρίζονται από ανύπαρκτη πλοκή, ούτε να αγχώνεσαι για τα αποτελέσματα των ακτινοθεραπειών της μάνας της -διαζευγμένης- ηρωίδας στο τρίτο κεφάλαιο, ούτε αν ο Σελίμ ο Τρίτος θα ανακαλύψει τελικά πως η ένατη πολύ ντροπαλή και μουγκή γυναίκα του είναι -στην πραγματικότητα- αγόρι και μετά θα κάψει την μισή Κωνσταντινούπολη επειδή ήταν και γιός του ταυτόχρονα. Μακριά από μένα τέτοια ψυχεδέλεια, το παν είναι να λειτουργείς σαν ηλεκτρική σκούπα, να αδειάζεις το κεφάλι του αναγνώστη από τα περιττά και ασήκωτα βάρη της μέρας, όσα γράφεις να μην είναι σα ζιζάνια σε χωράφι αλλά ψιχάλα, να τον κάνεις να θέλει να πάρει για παρέα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί δίπλα κι όχι να τον στέλνεις για χιλιάρι ντεπόν μετά από είκοσι σελίδες. Απλός, χρήσιμος και χρηστικός και όχι σώνει και καλά απαραίτητος, these are the words. Πάντα αισιόδοξα μιλώντας..
Πήγα στη βιβλιοθήκη απέναντι και έψαξα -χοντρικά, με το μάτι- να βρω ανάλογο μέγεθος. Βρήκα ένα του Στάντον, «Reality-centered people management», τέτοιες μαλακίες διάβαζα στα τριανταμείον μου πιστεύοντας πως όσα γράφει μέσα υπάρχουν στην πραγματική ζωή και θα αποδειχθούν χρήσιμα στην συναρπαστική μου καριέρα. Ελλείψει people σήμερα (για να μη πιάσω στο στόμα μου και τη «συναρπαστική καριέρα»), να χέσω και το ρεαλισμό και το μάνατζμεντ μαζί. Μη σου πω και τη ράτσα των Στάντον που αραδιάζει ανύπαρκτες -εν τέλει- θεωρίες και σχεδιάζει ασκήσεις επί χάρτου για υπαρκτά δράματα και αληθινούς πολέμους με θύματα ανθρώπους και όχι αριθμούς. Target-centered management είναι η μόνη αλήθεια, το “πιάσε τους στόχους”, ο μόνος μη διαπραγματεύσιμος παράγοντας, όλοι οι άλλοι είναι συζητήσιμοι και αναλώσιμοι. Φτηνοί.
Ξάφνου ένιωσα μια ακατάσχετη επιθυμία να μου σφίξω το χέρι που στοχάζομαι τόσο πρωτότυπα αλλά αντί να κάνω αυτό απλά δεν έβαλα το βιβλίο του Στάντον ξανά στο ράφι, ίσιωσα με τις εκατονενενήντα σελίδες του τη βιβλιοθήκη που έγερνε λίγο αριστερά, προς την Ιερά Βινυλιακή Σύνοδο των cool-jazz priests. Το παν στη ζωή είναι να έχεις πρότυπα τα οποία πρέπει στην πορεία να αμφισβητείς. Αν μπορείς και κάθε μέρα, με πρακτικό τρόπο, ακόμη καλύτερα.
a/man/called/... 
Στις ιστορίες σου, όταν έρθει η ώρα είναι καλύτερα να πεις: «κούκλες ήρθε η ώρα». Θα κοιταχτούν για λίγο φιλάρεσκα στον καθρέφτη και ύστερα θα αρχίσει το κανονικό μαλλιοτράβηγμα.
αν οι ιστορίες μου κοιταχτούν στον καθρέφτη, δεν θα δουν τίποτε μέσα του
spooky , ε ;
Αυτό με τα πρότυπα και την καθημερινή τους αμφισβήτηση μου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα.Από τη μια νιώθω περήφανος που ένας φίλος μου-εσείς-κοντεύει να ξεπεράσει τον Στάντον σε ρεαλισμό και από την άλλη τρέμω μην με αμφισβητήσει-σήμερα κιόλας-ο Πολύβιος.
(Τελικά η τεχνική σκούπας απέτυχε.)
o Στάντον ήταν ένας κυνικός ψυχολόγος του κερατά, όχι ρεαλιστής
ούτε καν neuronomic..
Σελίμ ο Τρίτος; ΣΕΛΙΜ Ο ΤΡΙΤΟΣ;;; Α, θα τα χαλάσουμε: αυτά είναι τα δικά μου χωράφια.
Δύτα, σας το ορκίζομαι στα σκοτάδια της άγνοιάς μου, ούτε που φανταζόμουν πως υπήρχε Σελίμ και μάλιστα τρίτος
(με έχει καταστρέψει αυτό το Alter )
Δύτη, ο ΚΚΜ εφάρμοσε από το ΔτΝ Generator μόνο το β3.
“μια νύξη σε κάποιο όσο το δυνατόν πιο άγνωστο γεγονός της οθωμανικής ιστορίας ή εν γένει του πολιτισμού της Ανατολής”
το ΔτΝ τζενερέιτορ (ΔτΝ σαν , για ευκολία) είναι τρομαχτικό
περισσότερο κι απ την οργή του Σελίμ του Γ’
μου έβαλες ιδέες τώρα..ολντ σαν , βυτίο σαν, Τσαλαπετεινός σαν..
(με το κοπολόζο σαν σηκώνω τα χέρια ψηλά, τέτοιο γεννιέσαι, δεν γίνεσαι)
Αν πληρώνετε σας τα φτιάχνω. Προειδοποιώ όμως ότι σταμάτησα να κόβω αποδείξεις από τότε που έπρεπε να πληρώνω και ΙΚΑ και ΤΕΒΕ, ΟΑΕΕ, πώς-το-λένε.
Εμένα πάντως το Hover effect σας με έχει διαλύσει τόσα χρόνια…
Δύτη, δίνω όσα όσα για μια Κωνσταντινούπολη με τίτλο “Εκεί σε λένε ibibik” Να σου στείλω φωτογραφίες;
Δύτα σας εκτιμώ αφάνταστα αλλά με κυρίαρχη τάση το ‘δεν πληρώνω’ (δις) μη μου ζητάτε να πάω κόντρα στο ρεύμα
Τheorema , τίτλος τιμής για μένα αυτή η ηθική αυτουργία
Αν θέλετε ομολογώ και φυσική…
(κινδυνεύετε να σας αφιερώσω κάτι σχιζοφρενικά τραγούδια, από κάτι σχιζοφρενικούς καλλιτέχνες…) 🙂
φέρτε την Ελένη Ροδά να τραγουδήσει στον τάφο μου 😛
Χαχαχαχαχαχαχαααα…
(πάλι με πέθανε, ο αχρείοζ!!!) 🙂 🙂 🙂
γράφω επικά ποστ και πάλι για τη σχέση μου με τον Κώστα Κόλλια, τη Μαριάνθη Κεφάλα και τη Ρένα Ντάλμα καταλήγω να απολογούμαι
Με προκαλείτε…
Τι να πω για για την Μπέμπα Μπλανς, για τον Μπάμπη Τσέρτο, για την Αλέκα Μαβίλη, για τον Τέλη Σταλόνε (άσχετος αυτός αλλά έτσι μου ήρθε, τρέχα γύρευε…), για τον Λάκη Παπά και τόσους άλλοι…
Λοιπόν, το αποφάσισα! Δικό σας το επικόν άζμα (το αξίζετε) :
Τα σέβη μου.
φυσικά και το ακσίζω
(να θυμηθώ που έκρυψα το αλφάδι μου)
Μα τι πάθατε και γράφετε όλοι σαν τον Πετεφρή;
κολπίτιδα
@Δύτη
Ε; Σουρεάλ εννοείς; 🙂
Όχι, για αυτά τα κσ πσ και δε συμμαζεύεται.
(α, αυτή η απάντηση του κκμοιροδεσπότου θα άρεσε στον πάππο)
Δύτη, κοίτα τι σου’ χω (έχω τρελλά κέφια απόψενεζ, κι ο θεός βοηθόζ):
Εμένα γιατί με ξεχάσατε;
Σόρρι αν χαλάω το επικό ποστ, αλλά με την Αννούλα γίνεται πάντα χαμός!
αυτό κι αν ήταν επικό σχόλιο
προσπαθώ να φανταστώ με τι μπορεί να μοιάζουν διακόσιες ογδόντα ιστορίες σε διακόσιες σελίδες και τελικά ίσως είναι ευκολότερο να τις γράψω (όχι τις ίδιες βέβαια, αυτό θα ήταν σκανδαλώδης παραβίαση κάθε στατιστικής αρχής)
οφείλω να παρατηρήσω επίσης ότι αν το πόδι του καναπέ σας βολεύεται με διακόσιες σελίδες οποιουδήποτε περιεχομένου, μάλλον χρειάζεται επειγόντως ορθοπεδικό (οι βιβλιοθήκες ως γνωστόν δεν έχουν πόδια, μόνο αγκαλιά)
(και χαίρομαι που κάποιος εκτός από μένα θυμάται εκείνο το όχι ιδιαίτερα γνωστό δισκάκι των supertramp)
ο καναπές μου χρειάζεται ψυχολόγο αλλά το θέαμα θα ήταν κάπως γκροτέσκο, σωστά ;