Τα παιδιά μου νομίζουν πως είμαι μια εντελώς χαμένη υπόθεση. Η βιβλιοθήκη-μαυσωλείο δεν τους λέει -ακόμη- τίποτε, ότι δεν είναι mp3, πάνω στην οθόνη του λάπτοπ ή χωμένο μέσα σε ένα σόνυ έρικσον είναι εξωγήινο. Και το χαρτί δεν τους λέει τίποτε, μυρίζει και μαζεύει σκόνη, εδώ ούτε καν με τα cds καταδέχονται να έχουν παρτίδες. Όσο πιο μικρό τόσο πιο καλό, αν δεν μπαίνει στην κωλότσεπη δεν υπάρχει. Λάθος έκφραση. Αυτό σημαίνει γαμάτο. Αν δεν μπαίνει στην κωλότσεπη είναι του κώλου. Μπάζο. Άκυρο. Κάτι συνώνυμο τέλος πάντων, δεν το ‘χω και καημό να σκαλίζω τα λεξικά τους. Τη βιβλιοθήκη όμως την κάνω και φτύνει αίμα.
Κάθε Μεγάλη Βδομάδα με πιάνει κάτι σαν σφίξιμο, ίσως να φταίει και η νηστεία που επιδρά στον ψυχικό μεταβολισμό μου, για να μην ανοίγω το ψυγείο πηγαίνω και σκαλίζω βινύλια και σταματάω να πεινάω, αυτό δεν αποδίδει σε όλους ασφαλώς, αν γινόταν κάτι τέτοιο η Πρίνου θα ήταν ζητιάνα στα φανάρια σήμερα.
Xτες βράδι έσβησα τα φώτα, άναψα τη λάμπα δίπλα μου και χάζευα το In the land of grey and pink. Για να μην ορμήσω στα σαλάμια είπα να ξεκινήσω για τον πύργο, εκεί μακριά, στο βάθος, είδα την ανηφόρα και μούδιασα λίγο, άλλο τα εικοσιπέντε κι άλλο τα διπλά, είπα ώρα έχω, έχω κι ένα τσιγάρο στην άκρη, έβαλα κι ένα κόκκινο κι έκατσα στη μικρή προβλήτα στη λίμνη για πέντε-δέκα λεπτά, κάποιος θα περάσει -σκέφτηκα-, θα πάμε παρέα, βαριέμαι να περπατάω μόνος κι ας είναι μέσα σε εξώφυλλα. Μια ώρα πέρασε, πάει το τσιγάρο, στράγγιξα και το κρασί, ψυχή τριγύρω, ούτε κουνούπι. Σαν αντιπροσωπεία αυτοκινήτων. Δυο γραμμές -που μου φάνηκαν ανθρώπινες φιγούρες- στο δρόμο για το κάστρο έμειναν εκεί ακίνητες, παλουκώθηκαν, ούτε πάνω, ούτε κάτω, αν ήταν άνθρωποι ήταν πολύ μαλάκες, μια ώρα όρθιοι εκεί και ούτε μισό βήμα, μήτε στον άγνωστο στρατιώτη μηδέ στο μπάκιγχαμ τα κάνουν αυτά. Διπλό εξώφυλλο δεν πρόκειται να ξανακατεβάσω από τα ράφια, είναι πολύ κουραστικό. Ξαναγέμισα το ποτήρι -είναι εθιστικά αυτά τα αργεντίνικα- και είπα «δε γαμείς, ας μείνω στη λίμνη μέχρι να ξημερώσει, σάμπως έχω να κάνω και τίποτε καλύτερο;».
Μετά, ούτε θυμάμαι πόση ώρα πέρασε που είχα το δίσκο αγκαλιά, μπήκε η άλλη, άναψε το φως και είπε «φεύγεις μάρκετ, έχω λίστα έτοιμη, μη ξεχάσεις τη βαφή για τα αβγά και το ξύδι».
Είπα «μισό, δεν είμαι εγώ ο δούλος σας εδώ μέσα, δεν βλέπεις πως έχω δουλειά;».
Πήγα στο συρτάρι με τα 45ρια. Όπλισα ένα στην τύχη. Και την πυροβόλησα με το volume στα κόκκινα. Τζούφιο ήταν. Φώναζε μεν ο Στράμερ «I fought the law» και μας άκουσε ριγώντας όλη η γειτονιά έτοιμη να ξεχυθεί στους δρόμους και να σηκώσει οδοφράγματα αλλά συμπλήρωσε από πίσω «..and the law won».
Σε κανέναν δεν είναι να ‘χεις εμπιστοσύνη πλέον. Ούτε στους μικρούς σου ήρωες. Πήρα τα κλειδιά και τη λίστα και ξεκίνησα προς το ασανσέρ. Χαμένος, χαμένη υπόθεση, μέσα στη land of grey and black. Με λίγο μεγαλοβδομαδιάτικο blue.
a/man/called/... 
Μπορεί και να μη φταίει η μεγαλοβδομάδα, αλλά οι καιροί.
(Θα σας πω μόνο ότι η κόρη μου ξεμπέρδεψε με το “καπλάνι της βιτρίνας” με μια πελώρια ξινίλα που με γέμισε ενοχές και τώρα διαβάζει το “ημερολόγιο μιας ξενέρωτης” με έναν απέραντο ενθουσιασμό που με κάνει και νιώθω εντελώς ηλίθια.)
απομένει , λοιπόν, να συναποφασίσουμε αν οι καιροί είναι ένθετοι στη μεγαλοβδομάδα ή η μεγαλοβδομάδα στους καιρούς
(κι εγω νιώθω ηλίθιος που ούτε το καπλάνι, ούτε την ξενέρωτη γνωρίζω)
Μπορεί εμείς απλώς να είμαστε ένθετοι στους καιρούς και εκεί να τελειώνει και το ζήτημα.
(το πρώτο παλιά λογοτεχνία, το δεύτερο brand new)
αυτός σας ο αλτρουισμός σας να μην αφήνετε τον άλλον να βράζει στο ζουμί του .. ))
Είναι να αλληλοβασανιζόμαστε τώρα; Δε μας φτάνει ο σαδισμός των καιρών; Έχει και το μεγαλοβδομαδιάτικο blue τα όριά του. 😀
τα παιδια τι τα κανατε αμα ειναι να τρεχετε εσεις στο μαρκετ? μα δεν σας καταλαβαινω..
κοιτάξτε να δείτε, τα παιδιά δεν τα έκανα μεν με e-τρόπο (επέμεινα στον παραδοσιακό και δικαιώθηκα) αλλά γι αυτά οτιδήποτε δεν έχει e- μπροστά του δεν υπάρχει και e-shopping για αμίτες, νουτέλες και ράφλς δεν έχουμε στη μικρή μας πόλη, οπότε δικαιώστε με
Δεν σας παρεξηγώ.Εκείνη την εποχή ούτε καν η χούντα είχε προλάβει καλά καλά να στεριώσει.Δεν ξέρω καν αν είχατε προλάβει να βγάλετε τα κοντά παντελονάκια.Κι εγώ αν έπιανα “Τα ψηλά βουνά” του Ζαχαρία Παπαντωνίου κάπως έτσι θα ένιωθα.Μόνο που θα είχα τον Φουντούλη να μου υπενθυμίζει τα σαλάμια.Σας καταλαβαίνω απόλυτα.
επί χούντας έκανα αντίσταση με τάμμυ και μαρίνα κύριε, δεν είχα χρόνο για δισκάκια, βερμούτ και μπουκάλα…κι αν βιαστείτε να με μεμφθείτε, σκεφθείτε πως ως και ο Πάσχος έγραφε εκθέσεις “πώς πέρασα το Πάσχα” τότε
Κλούβιο και Σουβλίτσα θυμάμαι, το Φουντούλης δε μου λέει κάτι
Είναι γιατί στερείστε κλασσικής παιδείας.Όλο με κάτι γκρι και ροζ παλεύατε την επίμαχη εποχή.Θά ‘πρεπε όμως να τον ξέρετε ως πρόγονο του Σπίθα.(Ο άλλος που μου άρεσε πολύ ήταν ο Γκέκας,που εγώ τον θυμάμαι ως Γκίκα-τέλος πάντων.)
http://taxeis-e-st.blogspot.com/2009/11/blog-post_02.html
Α, εσείς ξεσηκώσατε τη γειτονιά χθες. Εγώ πάντως ήμουν στις επάλξεις. Κατέβηκα κάτω, είδα κάποιον που σπινθίριζαν τα μάτια του, αλλά κρατούσε μία λίστα στα χέρια και είπα μέσα μου “δεν μπορεί να είναι αυτός!”. Και έτσι γύρισα και εγώ στο μεθυστικό κίτρινο φως της βιβλιοθήκης μου σκεπτόμενος “τι γαμάτα που θα ήταν!”.
Για τα παιδιά μην ανησυχείτε. Ξέρουν. Απλά δε θέλουν να σας το δείξουν, γιατί μετά παίρνουν τα μυαλά σας αέρα και άντε κάποιος να σας προσγειώσει 🙂
καλά που δεν μου μιλήσατε, σκότωνα και μνημόνιο εκείνη την ώρα απ’ το θυμό μου
για τα παιδιά δεν ανησυχώ, φοβάμαι όμως οτι αντί να με προσγειώσουν κάποια μέρα θα με καταρρίψουν
(χαλάλι τους όμως)
δεν πήρατε τον κοπολόσο μαζί και ήταν μπάζο, κώλος, άκυρη η εξόρμηση στο μάρκετ… άντε, Μεγάλη Τετάρτη με κάνατε να βρίσω
είναι παπάρας αφού, κάθεται και ποτίζει το κουνέλι του αντί να βγει μαζί μου έξω, άντρες είναι αυτοί ;
Αν η νηστεία επιδρά με αυτό τον τρόπο πάνω σου, θα πρότεινα του χρόνου
να νηστέψεις όλη τη Σαρακοστή.
σου διαφεύγει οτι επίκειται πολυετής υποχρεωτικός λιμός , όχι απλά εκούσια νηστεία
Εξόχως έξοχον. Αλλά έχουμε και τα πραγματολογικά μας. Άλλοι έχουν μετοχές και ακίνητα, εμείς έχουμε απορίες. Ό,τι του βρίσκεται του καθενός. Γιατί νηστεύετε; 🙂
Καλό και άγιο Πάσχα.
για την ψυχή των άλλων, νιώθω ενοχές που συγχρωτίστηκε κάποια στιγμή με τη δικιά μου 😉
να είστε καλά, καλήν ανάσταση γενικώς
απίθανο σχόλιο. (κ απίθανο κείμενο βεβαίως)
Kύριε Μοίρη, με συγκινήσατε σφόδρα ουάνς μορ.
Η δικιά μου (όχι η κόρη, άλλα η συμβία, με την οποία μας χωρίζουν 17 χρόνια) μόλις άρχισε να ανακαλύπτει το πόσο σπουδαίοι ήταν οι Beatles, ο Gallagher και λοιπόι ήρωες της νιότης μου και ως εκ τούτου της κίνησε την περιέργεια το μπασο Μακάρτνεϊ που ως τότε κοσμούσε τον τοίχο του διαμερίσματός μας. Άρχισε μαθήματα σε ωδείο και αυτή τη στιγμή, είμαι ιδιαιτέρως ευτυχής όταν επιστρέφω σπίτι και τη βρίσκω να μελετάει το Sunshine of Your Love ή το IO Love Rock & Roll.
Υπάρχει ελπίς σας λέω!
δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίς but we’ll always have the Beatles & the Stones, όπως έλεγε και το τραγουδάκι των House of Love
(δεν ήταν στις προθέσεις μου να σας συγκινήσω αλλά καλά να πάθετε) ))
Ο Michael_Sc δυναμιτίζει επικίνδυνα το κλίμα με την ηλικιακή λεπτομέρεια και εφορμά για την ακύρωση της νηστείας του οικοδεσπότη. Ο Michael_Sc είναι ένας μαχόμενος αθεϊστής. Όχι σαν και του λόγου μας. Τα σέβη μου, κύριε Michael_Sc. Δηλαδή ποια σέβη, standing ovation.
ΥΓ: Που να πιάσουμε τα δικά σας έτη πως θα κάνουμε! Να παραγγείλω προκαταβολικά σαλιάρες;
σε ποιά “δικά μου έτη” αναφέρεστε ; δεν έχετε παρατηρήσει πως έχω παγώσει τον χρόνο στο 17:20 ;
βυτίο, αυτές οι βουτιές προς τα πίσω θα με καταστρέψουν στο τέλος, στην καλύτερη περίπτωση αυχενικό, στη χειρότερη drama queen
selitsanos, η άγνοια και η στέρηση μου βγαίνουν τώρα, το ξέρω. Τον μόνο Γκέκα που θυμάμαι είναι ένα κυνηγόσκυλο του παππού μου. Σήμερα , άγνωστο γιατί, για μια στιγμή σκέφτηκα οτι μου λείπουν και οι δυο..περισσότερο απ΄τους Caravan..
τα πραγματα που εχουμε αγαπησει ειναι αξιες σταθερες στο περασμα του καιρου! ειναι τα “σημεια αναφορας ” μας οταν παμε να νιωσουμε χαμενοι! οταν ψαχουλευω με αυτη την ζαβολιαρικη διαθεση πραγματακια της ¨πρωτης νιοτης μου” τοτε βρισκω την χαμενη πατριδα μου..¨)
troxadein, μου λέτε δηλαδή οτι και για τους μετανάστες σαν κι εμάς υπάρχει ακόμη ελπίδα, το κρατώ και σας εύχομαι τα καλύτερα
νόμιζα ότι οι οδηγίες εκστρατείας, και τα προσκοπικά παραγγέλματα ”φεύγεις μάρκετ, έχω λίστα, φέρε ξίδι-θα βάψουμε αυγά-” ήταν πια σε σενάρια των Κοέν για την ταινία με τους ελληνοαμερικάνους που δεν έχουν γυρίσει ακόμα! Τελικά δεν είναι το αντιρκό φίλο για οργανωμένα σπίτια (και ζωές ίσως…) Σα να μου φαίνεται ότι εγώ μένω σε αστικά κοινόβια που ο καθένας ότι θυμάται (χαίρεται ) και θέλει φέρνει, ένα τσουρέκι, κανένα κρασί, κανένα τυρί ,τα προφυλακτικά του και έτσι κυλάει ο χρόνος, loosers ούτως ειπείν. 🙂 . Πολύ ωραίο κείμενο!
Ένας ήσυχος άνθρωπος
Nόμιζα ότι οι οδηγίες εκστρατείας, και τα προσκοπικά παραγγέλματα ”φεύγεις μάρκετ, έχω λίστα, φέρε ξίδι-θα βάψουμε αυγά-” ήταν πια σε σενάρια των Κοέν για την ταινία με τους ελληνοαμερικάνους που δεν έχουν γυρίσει ακόμα! Τελικά δεν είναι το αντρικό φύλο για οργανωμένα σπίτια (και ζωές ίσως…) Σα να μου φαίνεται ότι εγώ μένω σε αστικά κοινόβια που ο καθένας ότι θυμάται (χαίρεται ) και θέλει φέρνει, ένα τσουρέκι, κανένα κρασί, κανένα τυρί ,τα προφυλακτικά του και έτσι κυλάει ο χρόνος, loosers ούτως ειπείν. 🙂
Πολύ ωραίο κείμενο!
Ένας ήσυχος άνθρωπος
είστε πολύ σκληρός άνθρωπος κύριε ήσυχε, το εμπέδωσα με την πρώτη οτι εγώ είμαι ο loser, δεν χρειαζόταν repeat 🙂
καλήν ανάσταση
Μπα για μένα μιλάω, να τα ακούω….είμαι loser (το ο μακρύ)…Εσείς είστε οργανωμένος (το θέλατε , όχι;) ε… ακούγομαι σαν τη διαφήμιση ”πρώτα γράφουμε μετά ζούμε ή ανάποδα πάει”!
Καλή Ανάσταση και σε σας! 🙂
η οργάνωση του χάους είναι η αγαπημένη μου ασχολία
“φοβάμαι όμως οτι αντί να με προσγειώσουν κάποια μέρα θα με καταρρίψουν”
έχω λιώσει, τόση σοφία σε 12 λέξεις!
🙂
και μια και ανοίξατε εσείς το θέμα, ο χρόνος γιατί έχει παγώσει στην ώρα δημοσίευσης του ποστ; τυχαίο ή θέλει κάτι να πει ο ποιητής;
όχι απλά του ποστ, ο χρόνος ειναι παγωμένος απο την ώρα που γεννήθηκε αυτό το βλογ, εκεί, μουλαρίσια, πεισματικά στο 17:20…θα δείξει στο μέλλον τι μπορεί να σημαίνει αυτό , πέραν απο την ογκώδη μου άγνοια να διαχειριστώ τις ρυθμίσεις
δεν υπαρχουν το ποστ και τα σχολια 🙂
υφάρχουν