Ποτέ δεν με ρώτησες αν συμφωνώ να πετάξεις τα σκουπίδια σου μέσα μου. Αν με ρώταγες θα σου ‘λεγα «κράτα τα εσύ», μέχρι να σε καταπιούν. Εγώ έχω τα δικά μου να διαχειριστώ, άρχισαν πια να βρωμάνε κι ελάχιστοι τολμηροί αντέχουν να με πλησιάσουν. Οι πιο πολλοί από περιέργεια, ζωντανά ψοφίμια δεν βλέπεις κάθε μέρα. Όσο νερό και σαπούνι κι αν ρίξω πάνω μου, κομμάτια να κάνω το δέρμα απ’ το τρίψιμο, αίμα να τρέχει απ’ τις κλειδώσεις μου, η μυρωδιά θα είναι εκεί. Κλειστόν. Δεν δεχόμαστε άλλα, δεν δεχόμαστε ξένα κι ας λες εσύ πως δεν είναι -για όλους-σκουπίδια.
Χτες βράδυ άκουγα ξανά «we lost some time after things that never matter», ούτε που ξέρω πώς μου ‘ρθε να ξεσκονίζω βινύλια και να καθαρίζω βελόνες, για μια στιγμή ένιωσα σαν το πρεζόνι της Shure, τόση φροντίδα και λαχτάρα για τη μικρή -σπάνια όπως καταντήσαμε- ακίδα. Τον δίσκο τον αγόρασα το καλοκαίρι του ’81 από το Βόλο, μάλλον Αύγουστος ήταν. Επιστρέφαμε από το Πήλιο, είχαμε τσακίσει τα πλευρά μας και τα γόνατά μας στα κατσάβραχα του Χορευτού, τότε όμως κόκκαλα, γόνατα, μυαλά, στομάχια άντεχαν. Δεν θυμάμαι πόσο τους πλήρωσα τους Echo, κράτησα χρήματα ίσα ίσα για μια Χένινγκερ, ένα πακέτο μάρλμπορο για κείνην και τις ρεφενέ βενζίνες του γυρισμού, σε όλη τη διαδρομή με έτρωγε το άγχος αν θα επιζήσει κανένα κατοστάρικο στην τσέπη για τα διόδια στα Μάλγαρα, τότε το «δεν πληρώνω» ήταν ακόμη αγέννητο. Το ίδιο και το «lost» και το «some time», ούτε «χάνω» ούτε «χρόνος» ξέραμε τι σημαίνει. Και να ξέραμε δηλαδή δεν μας ένοιαζε. Τα εικοσάχρονα του Liverpool ήταν -κατά πως φαίνεται- πιο υποψιασμένα από τα εικοσάχρονα της Ξάνθης (άσχετο -ίσως-μα η ομάδα φορούσε ακόμη κόκκινα τότε) αλλά δεν το ‘χω σκοπό να ντραπώ αναδρομικά και γι αυτό. Για τίποτε δεν ήθελα να ντραπώ τότε, παρά μόνο γι αυτά που δεν έκανα. Δεν θυμάμαι να ντράπηκα ούτε κι όταν -αρκετούς Αύγουστους μετά- ξέγραψα και τον ΜcCulloch, αποφασίζοντας αμετάκλητα πως “everything matters”. To «nothing else matters» ήρθε έντεκα χρόνια αργότερα και o James Hetfield δεύτερος, καταϊδρωμένος, κοντά τριαντάρης. Εγώ όμως ήμουν μεγαλύτερος. Όταν είσαι μεγαλύτερος λες ο,τι θες, ήδη πρόλαβες και κολύμπησες λίγο μέσα σε σκουπίδια. Κλειστόν λεβέντη μου, του είπα. Μην αντιμιλάς, τα ξέρουμε αυτά, γεμάτοι είμαστε, πέτα τα αλλού.
Το βιβλίο του Μουρακάμι αγκομαχούσε ως τη μέση του μα αποδείχτηκε τελικά απροπόνητο. Αν ξεκινάς κάτι, τράβα το ως το τέλος. Δεν αρκεί το jazz σάουντρακ και η μοιραία γυναίκα, τέτοια κολπάκια ο Χάμετ, ο Κέιν, ο Τσάντλερ και τα φιλμ νουάρ τα παίζαν στα δάχτυλα. Ακόμη κι αυτή η hysteria siberiana μου φάνηκε γνώριμη. Μόνο που εμείς, οι τότε εικοσικάτι, εγώ έστω -ας μη μιλάω και για σένα- δεν ξεκινάω σα μαγεμένος ή υπνωτισμένος για κάπου μακριά, προς τα κει που δύει ο ήλιος για να με βρουν πεθαμένο από ασιτία, δίψα, ανία ή μολυσμένο έρωτα μετά από μέρες, βδομάδες ή χρόνια. Μέσα μου βολοδέρνω, βήμα δεν κάνω αλλά λιώνω σόλες, εξαφανίζομαι, ξαναγυρνάω, ξαναχάνομαι, βλέπω κι άλλους στην ίδια διαδρομή, κάποιοι ζουν, κάποιοι δεν επιστρέφουν ποτέ, αν μυρίζεις κάτι άσχημο όσο και να πλυθείς, όση κολώνια, νερό και σαπούνι αν ρίξεις πάνω σου παρ’ το απόφαση. Δεν ήσουν απ’ τους τυχερούς, σάπισες τρέχοντας -δίκιο είχε κι ο McCulloch, δίκιο κι ο μετάλικας- ξοπίσω από things that never mattered. Με ταμπέλα «Κλειστόν» απ’ έξω, ξέμεινες να σκαλίζεις σκουπίδια και κουβέντες αλλωνών για να δεις αν σου άφησαν ποτέ κάτι πολύτιμο.
a/man/called/... 
Σας νιώθω. Έχουν βαλθεί όλοι να μας εξοντώσουν συναισθηματικά -ότι μας έμεινε δηλαδή, μην τα παραλέμε κιόλας- και μας πυροβολούν με τις εφηβικές μας αναμνήσεις εν είδει revival.
(εγώ πάντως στον Waters θα [ξανα]πάω κι ας με λέει εκείνη πουρέϊντζερ)
εμένα μ’αρέσουν αυτοί οι πυροβολισμοί, είναι το “σκέφτομαι και γράφω” μου
(να πάτε και μην ιδρώνει το αυτί σας , κάπου πήρε το δικό μου πως έρχεται κι ο ίαν άντερσον)
Ιαν; Πότε; Πού;
Πέστε στον Ν.Νικολαΐδη να βγει από μέσα σας.Έχετε συνωστισθεί εκεί μέσα.Χειρότερα κι απ’ την προκυμαία της Σμύρνης-για να μην πω χειρότερα κι απ’ τον Spy.
τον Spy τον αγαπώ αλλά είναι ερασιτέχνης ξενοδόχος, ούτε ενενήντα κλίνες….είχα εννιακόσιες και κάνω επέκταση, ποιά ζμύρνη και ποιά προκυμαία..
Είναι η διαφορά εμπειρίας. Εγώ δεν είμαι τόσο “ώριμοζ” 😛
Για στάσου!
Τον Αύγουστο του 81 , δωδεκάχρονο, ήσουν μόνο σου- ή έστω με εκείνη που κάπνιζε μάλμπορο- στο Χορευτό και μετά στο Βόλο αγόραζες δίσκους και έπινες μπύρες; Κάτι δεν πάει καλά με τις χρονολογίες.
ήμουν αλητάκι τότε, μετά σοβαρέφτηκα
Τσαλ, δεν μπορεί να έρθει ο Ίαν, αστειέφτηκα, είναι αδύνατον πλέον να σηκώσει το πόδι σα λελέκι
Αυτή η απάντηση έπρεπε να πάει πιο πάνω. Ανω κάτω θα τα κάνεις πάλι τα σχόλια. Ευτυχώς όμως υπάρχει η ώρα της δημοσίευσης και μετά μπορείς να βγάλεις μια άκρη.
Πέρυσι ήρθε.
νιώθω εντελώς ηλίθιος αλλά δεν βρήκα ακόμη άκρη με το comment chain, ούτε με το ρολόι βεβαίως…είμαι τραγικός ως διαχειριστής
(και σήκωσε το πόδι ; στο ΚΑΤ έπαιξε ; )
Τον είδε κανείς το ’04 στο Λυκαβηττό; Γαμώτο δε θυμάμαι αν στεκόταν στο ένα πόδι. Θυμάμαι μόνο ότι μιλούσε συνέχεια. Περισσότερο μιλούσε παρά τραγουδούσε. (Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά μιλούσε πολύ και μου είχε φανεί σαν υπεκφυγή.)
εγώ δεν τον είδα γιατί ήμουν υπότροφος και οικότροφος του ΕΣΥ αλλά απορώ, εσείς γιατί πήγατε ; αν ήταν να θέλατε πρόζα γιατί δεν πηγαίνατε στον Λουί των Ανωγείων που είναι και δικό μας παιδί ;
Ρισκι, ήσουν στο Λυκαβηττό το 04;
Καλά το είχα καταλάβει τότε!!!
Θέλω όλο το φάκελο με τις φωτογραφίες από τη συναυλία, να διαλέξω και να πάρω τις δικές μου. Ούτε μία πιθανότητα να μην είμαι μέσα. (Ο φόβος μου επαληθεύτηκε.) 😀
Riski, δώστε όσα ζητήσει. Τον φοβάμαι αυτόν.
Μα τι ιδέες πάτε και του βάζετε; Δε ζήτησε ακόμα τίποτα.
Το σκέφτομαι. Για αυτό δε μίλησα ακόμα…
Σαδεντρέπεσαι, αγιογδύτη…
now you’re talkin !
Σκεφτόμουν να τις τυπώσω σε μέγεθος αφίσας και να τις αφήσω στο κατώφλι σου, αλλά τώρα, μετά από αυτό το αγιογδύτη- δεν το άφηνες κι εσύ σκέτο Δύτη-θέλω…
1. Τίτλους για τα επόμενα 10 ποστ που θα γράψω
2. Επιμέλεια κι ορθογραφικό έλεγχο για τα επόμενα 100
3. Πέντε ποστ συνεργασίας υπο μορφή διαλόγου μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο.
4. ήθελα και κάτι ακόμα και το ξέχασα…αμα το θυμηθώ θα γυρίσω.
νομίζω πως το θέμα μας ήταν η κερατέα και το γαμώτο σήμερα, ή όχι ;
Keratea rulez!
Κύριε ΚΚΜοίρη, λυπάμαι πολύ γι’ αυτό που έπαθε το ποστ σας σήμερα, αλλά όπως βλέπετε, δεν φταίω η μαύρη, εγώ για την Κερατέα είχα ένα σωρό πράγματα να πω και για τα σκουπίδια βέβαια, άλλα τόσα. Όπως βλέπετε όμως, εξαναγκάζομαι. (Μα πώς επιτρέπετε να με εκβιάζουν μες στο σπίτι σας; Δεν το περίμενα ποτέ από εσάς.)
Τσαλ, οκ, deal (με κρατάς με γερό χαρτί, τι να κάνω;), υπό τον όρο ότι δεν περιλαμβάνεται στη συμφωνία ό,τι ξέχασες, μιας και (σου θυμίζω εγώ ότι) ήταν σίγουρα τα σχόλια. 😀
Γαμώ την Κερατέα μου – είμαι ελπίζω εντός θέματος τώρα- Ρισκι αυτό ήταν που είχα ξεχάσει!!
μόνο με εκβιασμούς πάει μπροστά αυτός ο κόσμος, μη κοιτάτε τους αφελείς που πίστευαν οτι γίνεται με φωτιά και με μαχαίρι
Ναι! Μέχρι τις 5.20 όμως… μετά λέμε ότι θέλουμε.
Δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα απ’ αυτό το ποστ … (ίσως να φταίει γι αυτό η … ηλικία μου)
Κατάλαβα όμως ότι … ΔΕΝ συμφωνείς να πετάξω τα σκουπίδια μου μέσα σου … και νοιώθω μέχρι τα μεδούλια της ψυχής μου πως έχεις δίκιο να μην συμφωνείς …
Όμως , επειδή κάτι πρέπει να γίνει τελικά με … τα “σκουπίδια” , θα σου προτείνω κάτι άλλο :
Πέτα εσύ τα δικά σου “σκουπίδια” , μέσα μου … Κάτι θα βρω να τα κάνω … Κάπως , θα τα … αξιοποιήσω … Στην ανάγκη , θα τα ανακυκλώσω και θα βγάλω κάτι χρήσιμο … θα κερδίσω από αυτά …
Πάντα μπορείς να κερδίσεις κάτι (ακόμα κι απ’ τα σκουπίδια) από τους ανθρώπους …
εκεί κατέληξα κι εγώ, μου πήρε πάρα πολύ χρόνο και βαρέθηκαν να με βλέπουν οι γλάροι ανάμεσα στα λοφάκια αλλά το πήρα απόφαση πως όπως τα λέτε είναι
Κατέληξα (μετά βασάνων) στο ότι η επεξεργασία των σκουπιδιών και των άλλων περιέργως βοηθάει στην επεξεργασία των δικών μου. Και μου άρεσε και το κείμενο. 🙂
αβασάνιστα δεν χώνεται κανείς μέσα στα σκουπίδια
…..και καλό είναι να μην αρκείται και μόνο σε αυτά 🙂 Υπάρχουν τόσα σκουπίδια τριγύρω βέβαια που πιστεύω αν κάποιος το επιθυμεί μπορεί να βγάλει μια ζωή με αυτά .
Ούτε Αααααβάδιστα.
(ΟΚ σταματάω το τρολλάρισμα…)
αυτό παίζει, με όσα α τραβάει η ψυχή σου
Spy, και ώριμοζ είσαι και ωραίοζ, το θέμα είναι -δυστυχώς για μας- οτι αυτές προτιμούν τους πλούσιουζ
Έμμυ, έμαθα -πλέον- να είμαι ολιγαρκής, βρίσκω ουσία ακόμη και στα σκουπίδια μιας ανορεξικής
Άλλο ένα χάρισμα λοιπόν! (Χάρισμα δεν θεωρείται η ολιγάρκεια?) Μόνο και μονο απο αντίδραση νομίζω πολλές φορές, αν και εκτιμώ “τα μικρά”, δεν θέλω να υστερούν στην εκτίμησή μου και “τα μεγάλα” (παρεξηγήσιμο ίσως ακούγεται αυτό…) αλλά ευελπιστώ ότι θα καταλάβετε ?
κατάλαβα άνευ επεξηγήσεων