Θέλω όσο ποτέ άλλοτε να διαψευσθώ αλλά νομίζω  πως η απόσταση από το θυμωμένος κι από το οργισμένος μέχρι το απελπισμένος δεν περπατιέται πολύ εύκολα. Είναι στρωμένη με πάρα πολλές αμφιβολίες, πολλά «ναι μεν αλλά», μια στρατιά «και μετά τι;», ενδεχομένως και αρκετές ενοχές για την παρατεταμένη, τη μακρόχρονη βολική σιωπή. Και «μου» και «μας».

Μάλλον υπάρχει λίπος ακόμη. Λίγο σε πολλούς, περισσότερο σε λίγους, αρκετό σε αρκετούς, ελάχιστο στους περισσότερους, δεν ξέρω. Όσοι νομίζουν πως έχουν, αυτοί ξέρουν. Κάποιος όμως που δεν έχει γραμμάριο να χάσει, από ένα οριακό σημείο και μετά σταματά να γαβγίζει και να δείχνει τα δόντια του μόνο. Τα μπήγει κιόλας. Κρέατα υπάρχουν. Κι ας είναι των παλιών αφεντικών, ακόμη και τα γέρικα σκυλιά τρελαίνονται όταν δεν μπορούν να μάθουν νέα κόλπα ή αν τ’ αφήσεις νηστικά.

Και όρεξη για κουβέντες υπάρχει, εκτός από λίπος και κρέας. Δεν πρόλαβε ο Βαρουφάκης να στείλει μήνυμα στον αγαπητό πρωθυπουργό Γιώργο, του απάντησε ο Αρίστος Δοξιάδης πριν καν κρυώσει το mouse. Για να επιβεβαιωθεί -ξανά- πως ακόμη κι αν αυτή η χώρα χαθεί από προσώπου γης, πάντα θα υπάρχουν δυο άξια τέκνα της που θα ρίχνουν με νεροπίστολα βιτριόλι ευφυούς ειρωνείας ο ένας στον άλλον πάνω απ’ το φρεσκοκλεισμένο φέρετρο, εν είδει επικήδειου. Αρκεί να έχει απομείνει έστω και ένας ακροατής, για χειροκρότημα, για μπιζάρισμα, για γιούχα ή μπαζάρισμα.