Τέσσερα βράδια φέτος, το πέμπτο θα κοιμηθούμε σπίτι.
Της είπε.
Είχε βάλει κάτω βενζίνες, διόδια, δωμάτιο, ταβέρνες, ένα κομάτι πίτσα στο χέρι, ένα ποτό το βράδυ, μάλλον μπίρα, σίγουρα μπίρα, ούτε οι βάρκες ούτε τα πανιά βγήκαν ίσα αλλά για να μη πονέσει κι άλλο το στομάχι του αποφάσισε πως το ναυπηγείο έφταιγε, αυτοί θα ξεκινούσαν κι αν ο γιαλός έβγαινε στραβός θα γύριζαν μια μέρα νωρίτερα. Για όλα υπάρχει λύση εφόσον υπάρχει δρόμος. Σε καράβι δεν θα ‘μπαιναν γιατί τα βαπόρια και τα λιμάνια είναι φυγόπονα, η άσφαλτος δεν σταματάει λεπτό τα δρομολόγια.
Τι θα προλάβουμε να κάνουμε τέσσερις μέρες; ώσπου να βγάλω ρούχα και πετσέτες απ’ τη βαλίτσα θα πρέπει να τα ξαναπακετάρω.
Δεν το είπε με παράπονο. Με κούραση το είπε. Και μόνο στη σκέψη του βάλε-βγάλε-βάλε ο ιδρώτας στο μέτωπο και στη γραμμή ανάμεσα στα στήθη της αυθαδίαζε. Ούτε δυο ώρες δεν έχω που βγήκα απ’ το μπάνιο, σκέφτηκε, ξανά μανά αφρόλουτρα, ενυδατικές και νερά. Δεν τον μπορούσε τον ιδρώτα όμως, ούτε τον δικό της, ούτε -ακόμη χειρότερα- τον δικό του. Μετά από δεκαεφτά χρόνια καλύτερα να της έλεγες να αγγίξει βάτραχο παρά το ιδρωμένο δέρμα του. Τα ίδια σκεφτόταν κι αυτός, μόνο που αντί για βάτραχο όταν την έβλεπε ιδρωμένη σκεφτόταν σαλίγκαρο. Ιδρώτες δηλητήριο…
Τι θέλεις να σου κάνω εγώ; απάντησε. Και το πεντακοσάρικο που θα ξοδέψουμε πολυτέλεια είναι, η άλλη ξεκινάει φροντιστήρια τον Αύγουστο. Μακάρι να είχαμε θάλασσα στα πόδια μας να σε πηγαίνω μέρα παρά μέρα, να μη βάζεις και βγάζεις ρούχα και πετσέτες στην τσάντα αφού σ’ ενοχλεί τόσο.
Τα είπε αυτά σκαλίζοντας αφηρημένα το πορτοφόλι του, τι έψαχνε άγνωστο, το περιεχόμενο γνωστό, μερικές αποδείξεις, λίγα κέρματα, ένα εικοσάρικο, δυο πιστωτικές, ταυτότητα, μια εικόνα της Παναγίας της Σαλαμιώτισσας. Και δυο κάρτες από γιατρούς, απ’ αυτές που κάνεις συλλογή όταν περνάς τα σαρανταπέντε.
Άκου με, δεν είναι το ίδιο και το ξέρεις. Να φύγω θέλω, να μη βλέπω αυτά τα ντουβάρια, αυτό το μπαλκόνι, αυτές τις γλάστρες, αυτά τα κάδρα, αυτό το κρεβάτι, αυτούς τους καναπέδες, αυτές τις κουρτίνες. Να φύγω και να ξημερωθώ όπου να ‘ναι, αρκεί να μη ξαναγυρίζω εδώ τα βράδια, κοιμάμαι και το ταβάνι είναι μια σπιθαμή από τη μύτη μου, ανάσα δεν μπορώ να πάρω, το σπίτι μίκρυνε, οι τοίχοι του κουνιούνται, πλησιάζουν ο ένας στον άλλον, στο τέλος θα γίνουν ένα, δεν θέλω να είμαι μέσα εκείνη την ώρα, δεν το καταλαβαίνεις εσύ αυτό;
Το καταλάβαινε. Κινούμενους τοίχους όμως δεν μπορείς να σταματήσεις με ένα μισθό, κι αυτόν ανάπηρο. Τι να βάλεις ανάμεσά τους για να μη σε λιώσουν; εδώ μέσα ούτε γνωστοί και φίλοι ερχόντουσαν πια, να βάλουν κόντρα με τις πλάτες τους, με τα γέλια τους, με τις κουβέντες τους, να αργήσει λίγο το τέλος. Έχουν κι αυτοί να παλέψουν με τα δικά τους ντουβάρια, με τα δικά τους ταβάνια, με τα δικά τους πεντακοσάρικα που δεν βγαίνουν πέντε νύχτες όποια αριθμητική πράξη και να κάνεις. Τέτοια μαθηματικά με νύχτες ποτέ δεν μας διδάξαν στο σχολείο. Με ύλη που δεν διδάχτηκε, τα καλοκαίρια από δω και πέρα θα παραμείνουν άλυτα. Με ιδρώτα που μυρίζει σπιτίλα και ξεθυμασμένη φτηνή μπίρα…
————————–
art : Αlyssa Monks
a/man/called/... 
ζοφερό… στενάχωρο… πολύ πραγματικό.
εξαιρετικό.
γεια σας κόκινο μαρσιποφόρο, δεν σας παραβγαίνω σε ρεαλισμό αλλά ως προς το “στενάχωρο” συνυπογράφω
Μυρίζει ιδρώτα αυτό το ποστ. Και δεν με χαλάει.
μη το μυρίσετε όμως και μετά απο μια ώρα, δεν είναι φρόνιμο να παίζετε με την τύχη σας
όπως επάνω.. βάλε και την Alyssa Monks που τα σπάει
ο,τι γράφτηκε είναι fiction εντελώς, δεν υπάρχει στην αληθινή ζωή, η Alyssa ήταν η ηθική και φυσική αυτουργός, και λεφτά και καλοκαίρια υπάρχουν, με τους σωστούς ιδρώτες υπάρχει ένα θέμα
μήπως να αλλάζαμε σπίτια; εσείς στο δικό μας κι εμείς στο δικό σας; έτσι βρε αδερφέ, για να μην είναι ίδια τα ντουβάρια τουλάχιστον!
mamma, αντιλαμβάνεσθε βέβαια οτι τα ντουβάρια δεν είναι παρά προσχηματικά, σε κάθε περίπτωση όμως η πρότασή σας θα τεθεί σε διαβούλευση ))
(μα είναι δυνατόν να βάζετε τις αριθμητικές πράξεις στη μέση;!χάθηκαν οι άλλες;)
πάρτε αυτή τη σκηνή και στήστε την σε απόμερη παραλία, εκεί που οι βάτραχοι και τα σαλιγκάρια βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο και χαίρονται τις υγρασίες τους
τα τζιτζίκια θα σας επικροτήσουν
δεν έχω ιδέα τι θα κάνουν τα τζιτζίκια, θα σας απαντήσω όμως με γνώριμο τρόπο : we discerned scholastically our fallen past *
*tents included
“I will tenderly caress this exquisite corpse of yours”
(fingers included)
(ξέρετε πόσο πίσω με πάτε;)
Το μόνο που έχω να προσθέσω στους αποπάνω, είναι μια φιλική τεχνική συμβουλή για τη διευκόλυνσή μας: από το επόμενο ποστ, επεξεργαστείτε εκεί που λέει “Μόνιμος σύνδεσμος” ώστε το λινκ να είναι όλο σε λατινική γραφή και να μη βγαίνει σε $%^&%$#$#. Για να το μπαζάρουμε ευκολότερα λέω..
(και μετά μπορεί βέβαια να σβηστεί αυτό το σχόλιο)
Δύτα, αυτά τα πράγματα του διαβόλου είναι πολύπλοκα για μένα, χώρια που δεν είναι πρέπον να ιδρώνουμε το φρεσκοπλυμένο μπαζ
(δεν σβήνω τίποτε, τα σχόλιά σας τα κρατώ για περαιτέρω μελέτη)
χ.κ. , μόνο το Exquisite corpse της Poppy Z. Brite γνωρίζω, αν μιλάμε για το ίδιο welcome to the club
έχω μια ροπή να μιλάω πάντα για κάτι άλλο, συγχωρήστε με
την καλημέρα μου
εδώ μέσα πάντα για “κάτι άλλο” μιλάμε, αν αρχίσουμε να ζητάμε συγχώρεση τελειωμό δεν θα ‘χουμε ))
Αυτός ο ιδρώτας ανάμεσα στα στήθη που αυθαδίαζε με έστειλε κάπου πολύ μακριά…
ιδρώτας είναι, όπου κι όσο μακριά θέλει ταξιδεύει, κι ακόμη παραπέρα, τα σέβη μου Theorema
ανατριχιασα ρε..,,ισως φταει το φετινο καλοκαιρι,παλια δεν ανατριχιαζα ουτε με τον νοσφερατου διπλα μου..
υπάρχει η ανατριχίλα του καλού και η ανατριχίλα του κακού, αυτή με το Νοσφεράτου είναι του Καλού μπρος στην άλλη…
Τρομακτικός ρεαλισμός ανάμεικτος με κρυμμένα όνειρα και αναμνήσεις. Δίπολα παντού.
ΥΓ: Επιβλητικός πίνακας. Το γουγλ δεν γνωρίζει την καλλιτέχνιδα. Θα με ανακατευθύνετε στην πηγή σας ή ζητάω πολλά;
αν ηχογραφείς τους ήχους ανάμεσα στα ντουβάρια αυτά συμβαίνουν…
( ζητάτε τίποτε, την άλλη φορά ζητήστε πιο δύσκολα http://alyssamonks.com/ )
Τόσες μέρες διαβάζω κείμενα επί κειμένων,αναλύσεις επί αναλύσεων,πολιτικές,οικονομικές,κοινωνιολογικές,ψυχαναλυτικές,αγοραίες,ιδιωτικές,ευθείες.έμμεσες,έντιμες,ύποπτες κλπ κλπ περί του ποιοι είναι αυτοί στις πλατείες.Τελικά ήταν τόσο απλό.Οι τοίχοι φταίνε.
μπα, αν ήταν εδώ η So Far θα μας το εξηγούσε και με διαγράμματα, οι τοίχοι είναι αθώοι ως σταθερά σημεία, οι άνθρωποι διογκώνονται
Τι υπέροχη αλήθεια αυτή η μικρή σας πρόταση !
Home is where the sweat is.
για home δεν ξέρω, είμαι όμως περίεργος για το αποτέλεσμα της χημικής αντίδρασης απο εκατό, διακόσιες χιλιάδες ιδρώτες στο Σύνταγμα
“Ο ιδρώτας φθάνει από την πιο απομακρυσμένη ηλικία της Γης”, λέει (περίπου) ο Miguel Hernandez. Λογικό λοιπόν να αποκαλύπτει κούραση. Είναι πολύς ο δρόμος.
πολυ ωραίο αυτό, χαλάλι ο δρόμος