Καίει. Πολύ. Όσο όμως τα πόδια σου νιώθουν αυτό το κάψιμο κι όσο βρίσκεις ακόμη το δρόμο για τη θάλασσα, να περπατάς πάνω της ξυπόλητος. Ένα δισεκατομμύριο μικρά σατανάκια θα σε λογχίζουν κρυμμένα κάτω από την άμμο σα να σου λένε «βάλε κάτι ανάμεσά μας, αλλιώς δεν θα ΄χεις καλό τέλος» κι εσύ θα αδιαφορείς, τόσους και τόσους μάρτυρες έχει στη λίστα της η εκκλησία, ας κάνει χώρο και για έναν ανώνυμο χωρίς σαγιονάρες. Η ηδονή την ώρα που φτάνεις στο νερό είναι μεγαλύτερη κι από εκατό αμαρτίες μαζί. Γι αυτή την ανατριχίλα το κάνεις. Δέκα, είκοσι, τριάντα βήματα πόνου για μια ατέλειωτη στιγμή εφήμερης καύλας.
Και μετά ξανά πίσω, στην πετσέτα. Με πόδια βρεγμένα, με κεφάλι άδειο, με μάτια γεμάτα. Μπλε πίσω, μπλε πάνω, άσπρο μπρος, φως ολόγυρα, σαν σε ανάκριση. Λίγος Ιούλιος ακόμη και θα τα ομολογήσεις όλα. Όσα έκανες κι όσα δεν πρόλαβες, θα μιλήσεις, ίσως γράψεις κιόλας, ακόμη και για κείνα τα αρχαία ζεστά βράδια που -όπως λέει κι ο Hannon- the socialists taxed away from you.
Μη σκουπιστείς. Καλύτερα ν’αφήσεις μια μια τις σταγόνες να ξεψυχήσουν πάνω σου. Μέχρι να μπεις πάλι μέσα για να παραλάβεις τις επόμενες. Όλη τη μέρα θα παλεύεις να αδειάσεις τη θάλασσα, σταγόνα σταγόνα, από το κύμα στην απλωμένη πετσέτα και πάλι πίσω. Με μόνο διάλειμμα για ένα βρεγμένο τσιγάρο, με πόδια που καίνε αλλά με βήμα σταθερό, προς τα κει που ξέρεις πως όλες σου οι παλιές αγαπημένες αμαρτίες καθαρίζονται. Για να μπορέσεις -επιτέλους- να φορτωθείς τις άλλες που περιμένουν τόσα καλοκαίρια υπομονετικά τη σειρά τους.
a/man/called/... 
“Λίγος Ιούλιος ακόμη και θα τα ομολογήσεις όλα”
μα τί ωραία κουβέντα.
εγώ είμαι αδύναμος χαρακτήρας, μπορώ να τα ξεράσω και απ’ τον Ιούνιο
Oυάου! (επιφώνημα άφωνης αναγνώστριας)
καήκατε κι εσείς, ε ; μπορεί να δηλώνετε άφωνη αλλά δεν είστε και πυρίμαχη
Σαν ύμνος στην … Αμαρτία μου κάνει …
… ή όχι ;…
ξεδιάντροπα μάλιστα
Μετά από αυτό το ποστ είμαι πλέον σίγουρος: καλοκαίρια υπάρχουν.
υπάρχουν. μα το θέμα είναι να συμπίπτουν οι δρόμοι μας. διόλου αυτονόητο
Το κακό μ’ αυτήν την διαδρομή είναι ότι οδηγεί στην πολιτικοποίηση,δεδομένου ότι το βράδυ αναγκάζεσαι να πασαλείβεσαι με γιαούρτια-και μάλιστα από μόνος σου.
πάρτε μια απολιτίκ ομπρέλα κι ένα ακόμη πιο απολιτίκ αντηλιακό και λύθηκε το θέμα
Γράφεις όμορφα…
και πού να δείτε πώς καίγομαι…
όταν διψάς θέλεις νερό, όταν πεινάς θέλεις φαγητό, όταν πονάς θέλεις αγάπη…(πάντα επίκαιρο, όσο και το ποστ)
κι όταν είσαι πλάι στη θάλασσα θέλεις μπίρες (πάντα επίκαιρο, όσο και η ζέστη)
πολυ ομορφο
κόπι-πέιστ άμμου ήταν, τίποτε παραπάνω ))
Στην κάψα του κειμένου ωραία αντίστιξη ο Neil Hannon.
είδα πως αγαπάτε και τους Shriekback, καλό γούστο διακρίνω..
Τί πόδι! Δένεις παλαμάρι πάνω του 🙂
η πιο καυτή άμμος στη Μήλο, στο Παλιοχώρι: http://www.milos-island.info/gr/paralies13.htm (φούρνος! ψήνουν και φαγιά μέσα)
ου παντός πλειν -και ψήνειν- εις Μήλον
Γράψτε το “ες Μήλον” να είναι πιοπ αρχαιοπρεπές.
Γράψτε το “ες Μήλον” να είναι πιο αρχαιοπρεπές.
(Να το ξαναγράψω ή το καταλάβατε;)
Με κάνετε να περιμένω με προσμονή το μαρτύριο της άμμου, κάνετε τις αμαρτίες να μοιάζουν αγαπημένες φίλες…νομίζω ότι πρέπει να σας προσέχω … ή να σας ερωτευθώ 😉 Υπέροχο κείμενο !!
είναι σαφές ότι αν βάζατε υποψηφιότητα για Ηγουμένη θα πεθαίνατε άνεργη στην ψάθα ))
Μα αγαπητέ ηγούμαι τον Οίκο του Θεού εδώ και 27 έτη!!!! Οπότε μην προσπαθείτε να με τρομάξετε…οι πραγματικές αμαρτίες είναι άλλες…
Οι στάλες που ξεψυχάν πάνω σου μία μία είναι από τις ομορφότερες εικόνες που μου άφησε το κείμενο. Ομορφότερη και από την καύλα της δροσερής θάλασσας μετά από την πυροβασία στην άμμο. Θα μου πείτε: ζωή δεν έχουν οι στάλες; Φυσικά και έχουν. Γι αυτό θα ακολουθήσουν τον κύκλο τους στον ουρανό και ξανά κάτω το Φθινόπωρο να σε αναγκάζουν να βγάλεις ομπρέλα για να τις αποφύγεις.
γιατί καλέ μου άνθρωπε έφερες κιόλας το φτηνόπωρο; ζωή δεν έχουν οι ψευδαισθήσεις;
Δεδομένης της παρούσας κατάστασής μου, αυτό το ποστ το βρίσκω ανάρμοστο 🙂
εφαρμοστό είναι. σε όλους μπαίνει, έστω με δυσκολία
”Δέκα, είκοσι, τριάντα βήματα πόνου για μια ατέλειωτη στιγμή εφήμερης καύλας.”
έτσι
η καύλα είναι προνομιακό σας πεδίο αλλά λειτούργησα σαν φτηνός σφετεριστής. δεν θα επαναληφθεί ))
νομίζω ότι μόνον αν someone lives to be fifty μπορεί να το νιώσει έτσι αυτό (και αν…)
όσο μεγαλώνει κανείς το δέρμα του σκληραίνει. ο αληθινός τρόμος είναι να πατήσεις κάποτε σε καυτή άμμο σαν να πατάς ξυπόλητος σε γκαζόν
Και οι ριμάδες μπορούν να μείνουν περιμένοντας σε να τις φορτωθείς ώρες…Μέρες… Εξαρτάται πόσο γρήγορα μουλιάζει κανείς υποθέτω…
δύσκολα βάζετε..δεν ήταν στη διδακτέα ύλη αυτά
πηρε το αυτακι μου κατι για αμαρτιες και να’μαι…
καλημερα σας..
Καρλότα, 80 χρόνια και ζαμάνια κάναμε να σας δούμε. ούτε ο Χάλει τέτοιες συνήθειες
Σελιτσάνος, το κατάλαβα. Πάλι κοκκινισμένο γραπτό θα μου δώσετε πίσω.
βαράω προσοχές!!!!
ε όχι και αρχιστράτηγος το ποστάκι…ένα μειδίαμα – του στυλ “τα πέρασα κι εγώ ρε ΚΚΜ και τα ξέρω”- είναι αρκετό. θενκς ))
Αυτή η καταπληκτική ταινία με αναγκάζει να σπάσω τον όρκο μου σχετικά με τα σχόλια. Κινηματογραφιστής του λόγου. Τι άλλο πια;
άσε το δούλεμα, μ’αυτά δεν σώζομαι, θέλω να βρω τρόπο να γίνω καλός hot dogs salesman, 80 λεπτά έκαστο, crisis management. τι λες ;
(σε συγχωρώ για το σπάσιμο του όρκου και το εκτιμώ αφάνταστα, επειδή ακριβώς είσαι εσύ)