Eδώ και καιρό δεν με συγκινούν τα περισσότερα απ’ αυτά που διαβάζεις εδώ μέσα.
Μου το λέω κι εγώ συχνά: μη καταπιάνεσαι με τα εύκολα, παίδεψέ το το γράψιμο, βούτα στα σωθικά σου και άσε την ασφάλεια της μπανιέρας, οι καλές οι λέξεις δεν είναι κρέμες σώματος, ούτε μαλακτικά και κοντίσιονερ, βρώμικες είναι και ζουν έξω απ’ αυτήν. Μέρα παρά μέρα με ρωτάω, πώς μπορεί και σε συγκινεί ακόμη ο βυθός της πισίνας; Ίδιος είναι, κάθε φορά, χειμώνα-καλοκαίρι. Δεν σε στέλνω να πιάσεις κατευθείαν ωκεανό, ούτε καν να γυρνάς σαν στοιχειωμένη σχεδία περαδώθε τη Μεσόγειο αλλά ένα Πόρος-Γαλατάς δοκίμασέ το μια φορά. Σαν δεν πιεις αλατισμένο νερό και δεν σκεπάσει τα φρύδια σου ένα ξεχασμένο κύμα, μέρες δόξας δεν θα δεις στον ορίζοντα, σκέφτομαι. Μόνο βατήρες θα βλέπεις, άδειες κερκίδες και θα μυρίζεις χλώριο. Ποιος συγκινείται από δολοφόνους βακτηριδίων στην εποχή μας;
Πάω να γράψω κάτι αρχιτεκτονημένο -σπουδαία λέξη αυτή-, κάτι που υπερβαίνει το έλασσον ερείπιο στο οποίο νοικιάζω και αντί να βρω ρυθμό με ένα Myself when I’m real, με την 9η του Mahler -Bernstein καθοδηγούντος-, με το my funny Valentine έστω, κάνω παρέλαση πίσω από το her face forms in summertime επειδή κάποιος πρέπει να δώσει μιαν αξία στα παραπεταμένα κι έτσι διαλέγω πάντα αυτό το ρόλο στη -φανταστική- διανομή. Aθεράπευτα εμμονικός και αμετανόητος, αντί να καταταγώ στους Beefeaters και να δω ν’ αστράφτουν τα -οπωσδήποτε αδέσποτα μα ευπρόσδεκτα- φλας τριγύρω μου προτιμώ να συχνάζω ως παρείσακτος στα στέκια της Légion étrangère ακούγοντας τις ίδιες χιλιοειπωμένες ιστορίες, καπνίζοντας παθητικά και πίνοντας φτηνόκρασα ως τη συντέλεια του κόσμου ή σε κάτι σαν κι αυτήν. Ώσπου να καταλάβω ότι άλλο οι μικροί ρυπαροί μου λεγεωνάριοι και άλλο η Garde nationale, έρχεται το χαρτί στο γραμματοκιβώτιό μου που επίσημα πλέον με ειδοποιεί ότι οι προθεσμίες της κατάταξης τέλειωσαν. Του χρόνου ξανά. Μετά παίρνω το δρόμο της επιστροφής αφού πρώτα με βάζω να υποσχεθώ -με το γόνατο πάνω στο λαιμό μου- πως τέρμα τα χλώρια και οι φορμόλες, θα πέσω στα κύματα. Τέρμα οι μικρές τάχα μου αδιέξοδες διαδρομές, τέρμα οι drama queens που πίνουν ακουμπώντας στον ώμο μου ζητώντας πάντα κερασμένα κι αγύριστα δανεικά, τέρμα οι ξεπέτες των λέξεων στα όρθια, τέρμα οι τριακόσιες λέξεις και τα κάλπικα ένσημα. Απεταξάμην!
Τέτοιος απατεώνας ήμουν ανέκαθεν. Υπόσχομαι τα πάντα για να ‘χω την άγρια χαρά να τα πετάξω όλα στα σκουπίδια μετά. Είναι εκμαυλιστικές οι μικρές τσουλίτσες που δεν απαιτούν το χρόνο μου, με τις λέξεις που θέλουν να ντύνονται σαν μεγαλοκυρίες και να με κρατάνε απ’ το μπράτσο δεν τα πάω καλά. Πολλοί καλοί άνθρωποι τα βρήκαν μαζί τους, όχι εγώ. Θα μπορούσα, ίσως. Αλλά με τις δευτεροκλασάτες τα πήγαινα πάντα καλύτερα, ήμουν στο στοιχείο μου, δεν παρίστανα κάτι που δεν είμαι, δεν χρειαζόταν να σιδερώσω τα καλά μου για να σταθώ στο πλάι τους. Προτίμησα -και καλά έπραξα, μέγιστη αρετή η αυτογνωσία- τα κουτάλια από τα τσεκούρια.
Αυτό με τα φονικά όργανα το έγραψε ο Τριαρίδης με αφορμή τον κρυμμένο κι αδικημένο Παπαδιαμάντη, Καμύ, Ροθ ή ο,τι άλλο αγαπάς και προαιρείσαι, που καθένας νομίζει πως φιλοξενεί εντός του:
Συγγραφέας ωστόσο είναι, κάποιος που γυρεύει (: προσδοκά) από τα βιβλία του να είναι (: να γίνουν κάποτε) τσεκούρια που σπάζουν την παγωμένη θάλασσα μέσα μας (έγραψε ο Κάφκα)..
Πώς να τον πιστέψω; Tο μέσα μας βαυκαλίζεται πως έχει τη στόφα της Aνταρκτικής αλλά το νιώθω πως μεταλλάχτηκε, δεν είναι παρά μια crème brûlée της γειτονιάς, μια τόση δα κρούστα κατάφερε να πιάσει από πάνω, ίσα για να κοροϊδεύεται πως είναι ανθεκτική στα απρόσεκτα και λαίμαργα κουτάλια μέχρι να ακουστεί το πρώτο κρακ. Γι αυτό το καθημερινό, μικρό, ταπεινό -αλλά τόσο ερεθιστικό- κρακ γράφουν όλοι, σκέφτομαι για να παρηγορηθώ. Για ποια τσεκούρια και παγωμένες θάλασσες μιλάει ο ασήμαντος υπαλληλίσκος της Βοημίας;
Ξέρεις τι σκέφτομαι τώρα; Κάμπια ήσουν -στη γραφή- ανέκαθεν. Ήλπιζες, κατά βάθος, στην ενηλικίωση. Με το που μεγάλωσες όμως, αντί φτερά έβγαλες κι άλλες τρίχες.
a/man/called/... 
Αν αφήνετε και δύο ημερών γένια,σαν τον Κωστόπουλο,θα χάσω πάσαν ιδέα.
(“Μην κοιτάς ποιοι πάνε μπροστά”έλεγε ο παππούς.”Κοίτα πόσοι σέρνονται πίσω σου.”)
gimme a break Στρατηγέ μου…
(ούτε το μπροστά ούτε το πίσω με αφορά, έτσι κι αλλιώς πάντα κάπου χωμένος στη μέση θα είμαι)
Θέλω κάτι να γράψω μετά από αυτή την ανάγνωση, όμως εγώ δεν είμαι συγγραφέας και δε βρίσκω τα λόγια να εκφράσω τη γεύση που μου άφησε το κείμενο. Θα πω όμως το εξής: Θαυμάζω τον Κάφκα (σήμερα, συμπτωματικά τελείωσα την Δίκη), λατρεύω τη θάλασσα, απεχθάνομαι το χλώριο της πισίνας, μα απόψε ξαφνικά έχω όρεξη για crème brûlée. Κρακ μας!
γιατί , ποιός είναι συγγραφέας ; κρακ γιου του
Θα σας έλεγα “you crack me up”, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα καταλαβαίνατε γιατί, αν κρίνω από την cracked out διάθεση του κειμένου.
Τέλος πάντων, μπορεί εσάς να μη σας ενδιαφέρει, αλλά εγώ δεν συμφωνώ μαζί σας (ίσως βέβαια δεν μου το επιτρέπει η ιδιότητά μου ως συνάδελφος κάμπια, δεν ξέρω).
κρακ γιου του Ρίσκι, ας δώσουμε μιαν αξία και στα κουτάλια
Το μήνυμα μεσοπέλαγα θα φτάσει. Είτε το μπουκάλι του είναι από κρύσταλλο Βοημίας είτε όχι.
καφκικό ήταν αυτό. πάντως στις θάλασσες, για να πούμε και των ωκεανών το δίκιο, πιο πολλά σκουπίδια θα δεις παρά βαρκούλες
Διακρίνω μία αυγουστιάτικη απαισιοδοξία ή μήπως είναι ιδέα μου;
Έχω την αίσθηση ότι υπονοείς ότι η Χρυσηίδα Δημουλίδου δεν είναι συγγραφέας γιατί δεν κάνει crack! Συντετριμμένος από ό,τι καταλαβαίνεις θα σας συμβούλευα αγγλιστί… “Keep writting and let us judge on cracking issues!”. Εξάλλου, το Nobel μπορεί να περιμένει, μικρός είσαι ακόμα…
μωρέ το νόμπελ και το πούλιτζερ λογοτεχνίας μπορούν, για την κρέμα δεν ξέρω..
logakia, όχι βέβαια, λάθος κάνετε. the future’s so bright I gotta wear shades
“Αν η καρδιά μου είχε φωνή θα έλεγε “κρακ” σαν ρωγμή”.
Αφιερωμένος ο στίχος.
Τον αξίζετε.
και την κρέμα; μόνο το στίχο; όχι την κρέμα;
(θενκς Τ)
Η κρέμα ήταν ήδη μπροστά σας, ετοιμοφάγωτη.
gluttony.αδιόρθωτος
Ωραίες είναι και οι τρίχες σας, ωστόσο.
είναι αυτό που λέμε “για κάμπια καλός είσαι μάστορα”
(θενκς Δ, προς στιγμήν φοβήθηκα οτι θα παρεξηγούσατε τις αναφορές μου στις πισίνες που είναι μακρινές ξαδέρφες των νιπτήρων αλλά φανήκατε υπεράνω) ))
«Ο δύτης των πισινών»; Τς τς, αυτό κι αν θα ήταν παρεξηγήσιμο.
όταν πιστεύεις πως κάτιτις αξίζεις είναι σκληρός ο χρόνος που σου δείχνει πως απλά είσαι ακόμα ένας… (δεν σας αφορά, με αφορμή εσάς για μένα μιλάω)
και τι κακό έχει ο “ακόμη ένας” δηλαδή ; το παν είναι να είμαστε μετρήσιμοι
Δύτα, στην περίπτωση αυτή θα είχαμε μάλλον σπηλαιολόγο. Keep away.
(δεν είναι fb εδώ αλλά “like” στο σχόλιο των πισινών)
μου αρέσει η μουσική σας
έχει τρίχες όμως
δεν είχε κερί
μόνον αναγνώστρια είμαι – και προτιμώ οι γράφοντες να φαντάζονται τον αναγνώστη ως κρεμ μπρυλέ που θα σπάσει με σεμνό κι επιδέξιο κουτάλι (φαντάζομαι όλοι μας έχουμε ταλαιπωρηθεί από άγαρμπους γράφοντες που κοπανιούνται με τσεκούρια νομίζοντας ότι σπάνε παγωμένες θάλασσες….) 🙂
straight between the eyes ! άψογη…
Αν σας άγγιξε κι εσάς η κρίση, έχω μια καλή ευκαιρία να αυξήσετε το εισόδημα σας: θα περνάω από ‘δω κάθε Πέμπτη πρωί προς μεσημεράκι να αγοράζω μερικές λέξεις και θα αφήνω και το κατιτίς μου. Θα έχω όμως κι ένα ξυλάκι μαζί μου να τις κουνάω λίγο για να δω αν σαλεύουν, μην τυχόν και πέσω σε καμιά μπαγιάτικη. Για την ώρα αναρωτιέμαι πόσο να κοστίζουν τα “φτηνόκρασα”, πολύ με ενδιαφέρουν.