Αν φίλμαρε σήμερα τον «Δεκαπενταύγουστο» θα είχε μέσα σίγουρα και έναν δεσμώτη του φέισμπουκ. Ή του βλογ. Όχι smartphones και εφέσιμες με αναστολή ποινές. Εγκλεισμός κατ’ οίκον. Χωρίς φύλο, δίχως κλιματισμό, μόνο με βρακί και ιδρωμένη καρέκλα. Άντε κι ένα πακέτο τσιγάρα με ένα φραπέ στο πλάι. Σε μια πόλη μισογεμάτη από ανθρώπους αλλά άδεια.

Ένα από τα πράγματα που έμαθα μεγαλώνοντας είναι ότι όλο δένουμε με καινούριο κολάρο και λουρί την αυτογνωσία κι όλο βρίσκει τρόπο να λύνεται παριστάνοντας τον αυτοσαρκασμό, better than Harry Houdini.

Για το Λονδίνο, το Μπέρμπινχαμ, το Μπρίστολ, το Μάντσεστερ μη με ρωτάς. Μελετώ Strummer † και θα γεμίσω τα κουτάκια με τo σωστό √ στα multiple choices όταν ξεκαθαρίσω μέσα μου πόσα νόθα έσπειρε πίσω της η Θάτσερ ανά την υφήλιο. Κι αυτά που σπάνε και καίνε -με ή χωρίς blackberries στα χέρια- νόθα της είναι, τερατογεννέσεις. Αν δυσκολευτώ θα ζητήσω ενισχυτική διδασκαλία, τόσοι πρόθυμοι και αφοσιωμένοι επίγονοι αρθρογραφούν σήμερα.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα γίνει 28 βδομάδες, μήνες ή 28 χρόνια μετά. Κανείς τους δεν έχει. Poors μπορεί να γεννάνε, στρατιές από αυτούς, κάθε μέρα. Σε standards όμως ας μη βασίζονται.