Άνοιξε την οθόνη, όλο λαχτάρα. Τρία λεπτά δεν πέρασαν από την ώρα που η λαχτάρα ξεψυχούσε μπρος στα πόδια της, αβοήθητη. Ούτε μισό κόκκινο σημαδάκι ψηλά. Ο τοίχος άδειος. Τα like άφαντα. Οι 267 φίλοι το ίδιο. Λίγα στιχάκια της Δημουλά και ένα γιουτιούμπ του Vassilikos που είχε ρίξει για ευαίσθητο δόλωμα, μείναν αφάγωτα να σαπίζουν μόνα τους, 3 ώρες πριν, 8 ώρες πριν, 21 ώρες πριν, χθες στις 07:58 π.μ.
Ξεπάρκαρε από το στενό της, μπήκε στην κεντρική λεωφόρο, πήρε τη διασταύρωση «πιο πρόσφατες». Είδε λίγα φώτα, μακριά. Έκανε όσο πιο βιαστικά μπορούσε λάικ σε δυο από αυτά, τυχαία, φτάνοντας κοντά διάβασε τις πινακίδες τους «18 ώρες πριν», «Πέμπτη στις 5:06 μ.μ», οι οδηγοί άφαντοι, σε ένα που νόμισε πως είχε αναμμένα αλάρμ «7 ώρες πριν» άφησε ένα ορφανό σχόλιο, τρεις ώρες αργότερα τα αλάρμ συνέχισαν να ανάβουν, η θέση του οδηγού παγωμένη. Zombie walls. Είδε κάποιους να αλλάζουν δυο-τρεις συνωμοτικές κουβέντες σε έναν τοίχο που της φάνηκε ύποπτος, σκέφτηκε «για να ‘ναι αυτοί μαζεμένοι εκεί τέτοια μέρα ποιος ξέρει τι ετοιμάζουν», πέρασε από δίπλα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε με δυο γκαζιές κλικ, γλίτωσε.
Κι αυτή δεν θυμάται πόσες ώρες οδηγούσε νηστική ανάμεσα σε κουφάρια αφήνοντας like και σχόλια. Μετά από δέκα ώρες, τρεις καφέδες και μισό μπουκάλι samos doux, που έγινε σαν κάτουρο διαβητικού έξω απ’ το ψυγείο, ξαναπάρκαρε στον τοίχο της, πάτησε το off και χύθηκε στον καναπέ. Να πάτε να γαμηθείτε όλοι.
Το κενό, απορημένο και απελπισμένο -εν τέλει- βλέμμα του Cillian Murphy δεν μπορεί να συγκριθεί με το δικό της. Αγώνας άνισος, καταδικασμένος από τη μέρα της γέννας του.
Κανείς -σκέφτηκε αποκαμωμένη- δεν μπορεί να πάει κόντρα στον Δεκαπενταύγουστο, ούτε με smartphones, ούτε με ευρυζωνικές, ούτε με G G G. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα αληθινά τζιτζίκια. Aκόμη κι αν κάνει τάμα στον αι-πι , στον αι-φον και στον αι-γαμήσου μαζί…
(ποστ genderless, επιλέξτε φύλο και παίξτε, bye)
a/man/called/... 
κανείς
ωραίο!
σα φιλμάκι μετά την καταστροφή….
Κάποιος να μάθει στα τζιτζίκια να ζούνε.
Να μην το παίζουνε αληθινά! Να γίνουνε!
Κάποιος να τα μπάσει στο fb!
(τα λάικ μου μέσα!)
Κι όμως , καλέ μου φίλε … κι όμως …
Εγώ εδώ στο “τοιχάκι” μου κάθομαι , κι όλο και κάτι “σκαρώνω” , παρ’ όλη την “ερημιά” και την υστερία των διακοπών . Ένα σωρό “μοναχικοί” των “Τοίχων” τύποι είμαστε , αλλά μάλλον περνάμε απαρατήρητοι .
Με την ευκαιρία που είπα … “τοιχάκι” , ας ξαναθυμηθούμε αυτό :
http://silia.wordpress.com/2007/04/27 (ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΠΙΔΑ)
(απλές γυναικείες ευαισθησίες) … Τέλος πάντων …
————————————
Άσχετο 1 : Έχετε ποτέ δοκιμάσει “κάτουρο διαβητικού” , ή απλά έχετε τις πληροφορίες σας ;… Όχι για τίποτε άλλο , αλλά ούτε εγώ έχω δοκιμάσει . Δοκίμασα μόνο , ουραιμικού , χειρουργημένου από βουβωνοκήλη και απλού … γριππιασμένου (όχι , δεν είμαι ψιλοπαράξενη ή εκκεντρική . Απλώς μας έβαζαν στην φοιτητική μας ζωή να το κάνουμε για να μας … σπάσουν τον τσαμπουκά) .
.
Άσχετο 2 : Το big Ben ή barba Ben , ή όπως αλλιώς το λένε , τί ρόλο παίζει σ’ αυτό το ποστ . Επίσης , πού “κολλάει” ο νεαρός ειδικευόμενος της Χειρουργικής (στην εικόνα) , με την φόρμα … χειρουργείου ;
.
(Απλές , καταθλιπτικές σκέψεις … Μη μου δίνετε και πολλή σημασία . Μάλλον φταίει η Συνταξιοδότηση)
Στιγμιότυπο από το 28 ημέρες μετά του Μπόιλ. Ωραία ταινία. Ο ειδικευόμενος μόλις έχει ξυπνήσει από κώμα και βρίσκει το Λονδίνο έρμαιο ανθρωποφάγων ζόμπι.
@Cadmian
Ευχαριστώ καλέ (-ή) μου …για την απάντηση στην ερώτηση μου .
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα πια , μια απάντηση … ένα χρόνο μετά . Την ταινία , δεν την έχω δει .
Ευκαρία για λίγο στοκάρισμα στις ρωγμές και για ένα φρεσκαρισματάκι με καινούργιο χρώμα,να κρύβει τις παλιές αμαρτίες.Λϊγο νοικοκυριό δεν βλάπτει:
Been there. Seen tat! Lived it! Wtf!
Δυο χρόνια χωρίς Fb (thank God) μπορώ να σας πω με σιγουριά πως τζιτζίκια υπάρχουν, είναι αληθινά και είναι κρεμασμένα στη ροδακινιά του κήπου μου….
Kαλό σας Δεκαπενταύγουστο 🙂
Μερικές φορές εντυπωσιάζομαι με τους πιξελωτους ανθρώπους του διαδικτύου. Διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση έπαθα το ίδιο! Πάνέξυπνη η σύνδεση του τίτλου με το κείμενο και τη φωτό. Χαίρομαι που υπάρχεται κάπου κοντά αυτόν τον 15 Αύγουστο…
Μα τι παιχνίδι είναι αυτό, άμα επιλέγω μόνη μου φύλ(λ)ο…
Άντε εντάξει, θα πάρω μια ντάμα μπαστούνι.
Στο καλό να πάτε!
28 τοίχους κι ένα ρολόι.
Έχεις δει χελιδόνι να μπαίνει από λάθος στο σπίτι και να χτυπιέται στους τοίχους, ψάχνοντας έξοδο;
(το αντέγραψα)
χαχα, ευτυχώς
κάνω λάικ και τουήτ, να ξορκίσω τα τζιτζίκια.