Περνάει ο καιρός, έρχεται το φθινόπωρο, δεν έχω θέμα. Ο κόσμος μου αναλύεται σε κάτι ψευτοεικόνες ασαφείς. Τυχαία συναισθήματα ξεπηδάνε εδώ κι εκεί. Αλλά δεν κρατιούνται έτσι τα blogs.

Εδώ πάνω ο καιρός είναι παλαβός, έχει μέρες που ξυπνάς με το στρώμα μούσκεμα, κάποια πρωινά τραβάς το σεντόνι ψηλά ως το λαιμό. Όταν πέσει ο ήλιος χρειάζεσαι κάτι ελαφρύ να κάνει παρέα στους ώμους και κάτι δυνατό για να ξεχάσεις αυτό που έρχεται – ή αυτό που φεύγει-. Όπως και να ΄χει όμως, νυχτώνει απ’ τις οκτώ, αδιαπραγμάτευτα.

Γιατί ν’ ανάβεις φως, αναρωτιέμαι, και να σκαλίζεις το κεφάλι σου να βρεις φαΐ αφού ο άλλος στο έβαλε ζεστό -κι ας περάσαν εφτά ολόκληρα χρόνια- στο πιάτο.

——————————

λέξεις : Vita Moderna (ο “άλλος”)

μαρκίζα : κλεμμένη, απο κατεδάφιση