Έχω εξαντληθεί συζητώντας με κάθε πονεμένο -ανίατη ασθένεια, από την εποχή του φοιτητικού αμπέχωνου- τις παραλλαγές πάνω στο Λιβυκό (ζήτημα, το πέλαγος δεν με αφορά), το νεοπανεπιστημιακό, το πτωχευτικό (το ατομικό μου, το δίκαιο δεν με συγκινεί), το εργασιακό, το ασφαλιστικό, το άδηλο του μέλλοντος -αυτό είναι σαν τον αφρό της μπίρας, ξεκινάς την κουβέντα έτσι και τελειώνοντάς την πάλι σ’ αυτό καταλήγεις-, το πρόδηλο της επαναθεώρησης των πάντων. Αρχής γενομένης από τα δεδομένα. Δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μπορεί πια να επιπλεύσει πάνω στον αφρό κι ας είναι και της Guinness.
Εννιά φορές στις δέκα, αυτές οι κουβέντες γίνονται γύρω από ένα τραπέζι. Με υγρά και στερεά επάνω του. Πες το «μεταξύ τυρού και αχλαδιού, μεταξύ πεπονιού και γραβιέρας Νάξου, μεταξύ Kaiser και Fix, μεταξύ ιδρώτα και ανεμιστήρα», δεν με ενοχλεί αυτός σου ο απαξιωτικός υπαινιγμός. Παράσημο είναι να βάζεις γραβιέρα ναξιώτικη στο τραπέζι, σκέψου το κι έτσι, του χρόνου το καλοκαίρι το πεπόνι μπορεί να μείνει ορφανό.
Με οικτίρω που δεν θεραπεύτηκα ακόμη από τα αμφιθεατρικά κατάλοιπα και συνεχίζω να έλκομαι από τους εμμονικούς Φιντέλ της καθημερινότητας, όπως ο καρχαρίας από μια ανοιχτή πληγή. Αφού το ξέρω καλά πως με έχω συλλάβει επανειλημμένα επ’ αυτοφώρω να το διαπράττω ως αυτοσκοπό. Δεν το κάνω για την κουβέντα, ούτε τη διαφωνία, ούτε τη χλιαρή σύγκλιση, ούτε καν για την πολιτισμένη ή φορτισμένη αντιπαράθεση. Μ’ αυτά έκλεισα λογαριασμούς. Το κάνω για να δουν οι μπίρες πόσο κουραστικοί μπορούμε να γινόμαστε, επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια -με ζήλο αντάξιο μουλάδων, ακόμη κι όταν ο μόνος άξιος λόγου αφρός τριγύρω μας είναι αυτός της θάλασσας- μέχρι να παγώσει ο ήλιος.
Θα συνεχίσω να το κάνω όμως, είναι τόσο μα τόσο ανακουφιστικό, έως εθιστικό, να διαπιστώνεις πως από το να ανατριχιάζεις με τα ξύλινα μικρομέγαλα της βουλής των εφήβων μέχρι να γίνεσαι πιο προβλέψιμος κι από αυτά (αθωώνοντάς τα, μετά, λόγω προτέρου εντίμου βίου), είναι μια γουλιά δρόμος. Με ή δίχως αφρό.
a/man/called/... 
ο τρόπος που αυτοαναιρείστε σας τιμά
(άσχετο? έχω κι εγώ ένα νοσταλγικό αίσθημα παλινφοιτητισμού εδώ -και εννοώ τη νοσταλγική προσήλωση σε στυλιστικές αναζητήσεις και συνήθειες της γλυκειάς εκείνης εποχής- και καταλήγω ότι μάλλον οφείλεται στην κομψά γενικευμένη χρήση του πληθυντικού… αν κάποια στιγμή λέω κουραστείτε να σας απευθύνονται όλοι ως σε σεβάσμιο γέροντα, θα χαρώ να παλιμμεγαλίσω:))
απ’ οτι -αυθαίρετα- αντιλαμβάνομαι, πρέπει να ανήκετε στα επίτιμα στελέχη των νοσταλγούντων. υπάρχει έτοιμη δοκιμασμένη θεραπεία, αν χρειαστείτε μη διστάσετε ))
(εντάξει, σεβάσμιος μεν αλλά δεν είμαι και της κλάσης του νεαρού της φωτογραφίας)
Υπάρχουν πράγματα που γίνονται και στα διπλανά τραπέζια. Εγώ αυτό έχω να πω…
ναι αλλά μόνο να πείτε. για να φάτε, τίποτε. λέπι
Δεν θα ήμουν τόσο επιεικής στη θέση σας οπότε δεν νομίζω ότι θα τα αθώωνα. Ο πρότερος έντιμος βίος καμιά φορά είναι παραπλανητικός. Δεν λέγεται τυχαία το “κάθε πέρυσι και καλύτερα”. Είναι, νομίζω, σε κάθε περίπτωση προτιμότερο και πιο σίγουρο το “no mercy”. Το να χτυπάς τον πεσμένο δεν είναι πάντα άνανδρο, εξαρτάται πάντα από το ποιος είναι κάτω – μπορεί να αποδειχτεί πολύ απολαυστικό. Κανείς άλλωστε δεν κέρδισε αγνοώντας τις προβλέψεις του.
δεν έχετε άδικο. το αρχικό κείμενο έλεγε “..λόγω προτέρου ετοίμου βίου”, οπότε τέτοια αθώωση ισοδυναμεί με καταδίκη σε ισόβια. τώρα δικαιώστε με
I never lie.
οκ doc
Lie is a part of Life (αλλά αυτό ισχύει μόνο στα αγγλικά, για την Ελλάδα δεν νομίζω πως ισχύει;-)
Εμείς όμως έχουμε το σοφό: επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως… λέτε να μάθουμε έτσι?
can’t teach an old dog new tricks λέω
Αναγκάστηκα να διαβάσω δυο τρία ποστ μαζεμένα,για να μην συλληφθώ αδιάβαστος με την έναρξη της καινούργιας σχολικής περιόδου.Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι η καινούργια χρονιά έχει δύσκολα μαθήματα.
πάλι αδιάβαστος : εδώ και καιρό είστε προφέσορας. τα μαθήματα φοβούνται πλέον εσάς κι όχι εσείς αυτά, όχι οτι τα φοβηθήκατε και ποτέ δηλαδή. καλόν σεπτέμβρη
Σε σύστησα σε όλους μου τους φίλους. Οι περισσότεροι ενθουσιάστηκαν. Αυτοί που δεν έδειξαν ενθουσιασμό είναι αυτοί που ενθουσιάστηκαν περισσότερο. Όταν βρίσκεσαι στα 23 σου με προοπτικές καλά ταισμένες, στέλνεις μια περίπολο αναγνώρισης και αναφέρεις πως οι αντίπαλοι είναι νεκροί. Άσχετα αν πίσω απ’ τα βουνά έχουν κτίσει ένδοξο πολιτισμό. Γι’ αυτό και η απάθεια των τελευταίων.
Σε διεβάζω πολύ καιρό τώρα. Στέλνω τα κείμενα σου στους πάντες. Προσωπικά δεν δόθηκα με ψυχή στη μάχη. Ίσως στο μέλλον. Προς το παρών δηλώνω καλός ιχνηλάτης. Τα σχόλια πολλά. Ένας φίλος λέει ότι εισαι ομοφυλόφιλος. Ένας άλλος ότι εισαι ομοφυλόφιλος γιατρός (αυτός είναι ο πιο σίγουρος). Ένας άλλος ότι είσαι εξαδάκτυλος νάνος κι ένας άλλος ότι είσαι ο hawking των blog που κινεί μόνο το μικρό δάκτυλο. Δε γαμιέται. Ας είσαι ότι θες. Αν σταματήσεις να γράφεις θα στεναχορεθώ, εγώ αυτό ξέρω. Κάτι σαν να πεθαίνει ο αγαπημένος σου ήρωας στο τέλος των επεισοδίων.
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω απόψε. Όταν σε διαβάζω νιώθω δίπλα μου τον πατέρα μου που δε γνώρισα ποτέ να με συμβουλεύει πως να γίνω σωστός άνδρας. Αρχικά ήθελα να σε γνωρίσω. Να με συμβουλέψεις για το γράψιμο, τις γυναίκες, να μου συστήσεις βιβλία και μουσικές. Μετά αντιλήφθηκα πως πρέπει να υπάρχει λόγος που προστατεύεις τόσο καλά την ταυτότητα σου. Τώρα θέλω απλά μια μέρα να σε δω, κι ας μη σου μιλήσω. Να μου πουν “ξέρεις, αυτός εκεί είναι ο ΚΚΜ”. Τουλάχιστον θα ξέρω πως μοιάζει ο άντρας που χω για πρότυπο. (ή τουλάχιστον όπως το δημιούργησα στο μυαλό μου, ίσως τελικά να είσαι άυλη εξωγήινη νοημοσύνη εγκλωβισμένη στο διαδίκτιο ;p)
Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
περιττό να πω ότι δεν με ενδιαφέρει η δημοσίευση του σχολίου 😉
Κάουμποι
kaoumpoi@gmail.com
να ‘χετε κατά νου οτι αν επιμείνετε έτσι θα χάσετε όλους τους φίλους σας. στους οποίους μπορείτε να πείτε οτι είμαι χασάπης στη βαρβάκειο. φούρναρης στη σαμοθράκη.ταχυδρόμος στην κοζάνη.υδραυλικός στα λιόσια. δικηγόρος στα λεχαινά. δε γαμιέται…ας είμαι ο,τι θέλουν.εκτός απο πρότυπο. σας ευχαριστώ για τα υπερβολικά καλά λόγια, είχα καιρό να νιώσω τόσο αμήχανα.
(ο ήρωας πεθαίνει πάντα στο τέλος της ιστορίας, δεν θα το κάνουμε ιντιάνα τζόουνς εδώ μέσα)