Το ξυπνητήρι ακούγεται πιο θρασύ, το φως είναι αλλιώτικο στις εφτά. Το ίδιο και το πρωινό ξύπνημα, εκεί που πριν λίγες βδομάδες έσπρωχνες με τα πόδια το σεντόνι μακριά σου, τώρα το αγαπάς ξανά, μέχρι το λαιμό. Αλλάζεις πλευρό. Το στρώμα θέλει γύρισμα, το πάνω κάτω και τα πόδια στο κεφάλι, η βαρετή τελετουργία του δίμηνου. Ανοίγεις μάτια και σκέφτεσαι με αριθμούς. Μόνο με αριθμούς. Παλιά, πολύ παλιά, έβλεπες μια γυμνή πλάτη, μέση, πόδια δίπλα σου και άπλωνες το χέρι. Τρυφερά ή υπαινικτικά. Τώρα σκεπάζεις τη γύμνια, για να μη κρυώσει, για να μη βλέπεις, για να μη σκέφτεσαι, για να μη χάσεις τη σειρά απ’ τα συν και τα πλην. Αν χαθείς μέσα τους δύσκολα ξαναβγαίνεις, Αριάδνες καλόψυχες δεν υπάρχουν σήμερα, ούτε ευάλωτοι μινώταυροι. Και τους λαβύρινθους δεν τους κάνουν όπως παλιά, οι αρχαίοι ήταν ερασιτέχνες, οι σημερινοί θα παίρναν νόμπελ αρχιτεκτονικής, αν υπήρχε. Κακώς δεν υπάρχει. Τι σκέφτεται ο άνθρωπος με την τσίμπλα στο μάτι…

Δεν θέλω να διαβάζω τίποτε. Ούτε να βλέπω. Ούτε να ακούω. Αλλά διαβάζω, βλέπω, ακούω. Θυμώνω, λυπάμαι, καγχάζω, καταριέμαι, βρίζω, οικτίρω, σκάω, κλαίω, μερικές φορές γελάω κιόλας. Μαζί μου, κυρίως. Κρυφά όμως, ούτε μισή ρυτίδα στο πρόσωπο φανερώνει το τι βράζει μέσα μου. Η χαρά της ιατρικής επιστήμης. Μου ΄ρχεται στο μυαλό -όσην ώρα μπαίνω κάτω απ’ το νερό για να ξυπνήσω- αυτό που είχε πει ο Ντεπαρντιέ σε μια ταινία, ούτε θυμάμαι ποιάν, «αν κρατάς άσχημα πράγματα μέσα σου, θα βγουν μια μέρα έξω ανοίγοντας μιαν άσχημη τρύπα, στο στομάχι, στην καρδιά, στο κεφάλι, στο έντερο, θα βγουν πάντως και θα σ’ αφήσουν διπλωμένο πάνω σε ένα άσπρο σεντόνι». Δεν είναι καλή παρέα ο γάλλος την ώρα που πλένεσαι, άσε που είναι πλατύς και το μπάνιο μας μικρό, σκέτη δυσφορία.

Μετά φεύγω. Μια μέρα όπως ολωνών. Με συν και πλην. Κάποιες φορές γράφω γι αυτά, τις περισσότερες όχι. Όταν γράφω είναι για να ‘χω να θυμάμαι, έριξα μια ματιά τις προάλλες σε όσα έγραφα τέσσερα, πέντε χρόνια πριν και έφριξα με την αναλγησία μου. Πού τον έθαψα τον άλλον που ζούσε μέσα μου; αν με συλλάβουν και μου πουν «πήγαινέ μας τώρα στον τόπο του εγκλήματος» ποιόν θα βρω να με πιστέψει σαν του πω «δεν θυμάμαι τίποτε, ούτε λέξη, αυτός που λέτε ποτέ δεν έζησε εδώ»; Χωρίς πτώμα δεν νομίζω ότι θα με καταδικάσουν. Το τι θα κάνω εγώ μαζί μου είναι άλλη ιστορία, δικαστής, ένορκος, εισαγγελέας και δεσμοφύλακας μαζί. Μη σου πω και δήμιος.

Λίγο πριν τις έντεκα, επιστρέφω σπίτι με δυο γάλατα, όχι μπίρες, οι νύχτες ψύχραναν, το μέσα μου το ίδιο, σηκώνω το βλέμμα μου, οι οικοδομές ολόγυρα χρειάζονται βάψιμο και συντήρηση επειγόντως, σε ένα-δυο χρόνια οι σοβάδες θα πέφτουν στα κεφάλια μας αν δεν πέσει πρώτος ο ουρανός να μας πλακώσει, στο πεζοδρόμιο διασταυρώνομαι με μια γυναίκα -δεν συγκράτησα το πρόσωπό της, ούτε καν περίγραμμα- που μυρίζει ωραία, πολύ ωραία, γνώριμα, ξάφνου θυμάμαι -και με συλλαμβάνω να χαμογελώ, πράξη καταδικαστέα και οπωσδήποτε αντικοινωνική- εκείνο το σύνθημα στον τοίχο, «όσα ρούχα και να αγοράσεις εγώ θα σε σκέφτομαι γυμνή».

Μετά μου ‘ρχεται στο μυαλό το «αγοράσεις» και το χαμόγελο παγώνει. Πάλι καλά, σε κάποιους, σε κάποιες, κόβεται στο «γυμνή». Κανείς μας δεν είναι όπως παλιά. Κοινότυπο κοινότοπο μα καλό είναι να μη το ξεχνάς. Και το μέσα έξω να γυρίσεις δεν φοριόμαστε, άλλοι στενέψαμε, άλλοι φαρδύναμε, άλλοι κοντύναμε, αυτό κυρίως.

Με το «σκέφτομαι» τι γίνεται όμως; μπορείς ακόμη ή έβαλες φραγή;