Διαβάζω εκθέσεις ιδεών, γράφω τέτοιες, πράγματα θυμωμένα, ξινά, πικρά, αδέξια, ψευτοτρυφερά, ψευτοσκληρά, ενίοτε αυτοπαρηγορητικά (δεν ξέρω τη διαφορά απ’ τα παρήγορα), σχεδόν πάντα σκουρόχρωμα. Άσπρο δεν άπλωσα για στέγνωμα εδώ και πολύ καιρό. Δηλαδή και λευκό να άπλωνα, είχα τον τρόπο να το κάνω μαύρο όσο έβαζα τα μανταλάκια για να μη το πάρει ο αέρας. Αρχίζω να πιστεύω ότι είναι ανίατο. Και πάρα πολύ κουραστικό.
Συνήθως γράφω για ανθρώπους. Ή κάτι σαν κι αυτούς. Στο τέλος, με το που πατάω το publish είμαι πάντα -μα πάντα- βέβαιος πως έκανα μια τρύπα στο νερό, αν υποθέσουμε πως υπάρχει νερό. Ποιάν έννοια, ποιό σκοπό, ποιάν αξία έχει να λες στον άλλον try walking in my shoes από τη στιγμή που δεν ξέρεις καν αν έχει δικά του παπούτσια. Μη σου πω και πόδια.
Πριν μου δώσει ένα ξεγυρισμένο χαστούκι η ενοχικότητά μου -χειρότερη κι απ’ το χειρότερο αυτοάνοσο- και το κλείσω το ρημάδι το λάπτοπ με αυτιά να βουίζουν και κεφάλι σταρ-τρεκ, πέφτω πάνω σ’ έναν άνθρωπο που τρέχει πίσω από ένα φοβισμένο σκύλο. Κι την επόμενη στιγμή τρέχω κι εγώ ξοπίσω τους, να δω αν η ιστορία θα ‘χει καλό τέλος. Γιατί εμείς δυσκολευόμαστε να το γράψουμε.
Δες και μόνος σου. Someone to watch over me είναι, είτε εσύ είσαι το χέρι που σκεπάζει και μετά κλείνει το φως ή εκείνος που ακούει το «όλα θα περάσουν».
Τέτοια μέρα δεν έχω άλλο να σκεφτώ. Ακόμη και γιγάντιο ψέμα να είναι το «μην ανησυχείς, όλα θα περάσουν» σήμερα θα σε σκεπάσω μ’ αυτό, λιώνει η ψυχή μου να σε βλέπω να κρυώνεις περιμένοντας τη γέννα του αύριο.
a/man/called/... 
Καληνύχτα Κεμάλ.Καληνύχτα.
μίλησα εγώ για φωτιά και μαχαίρι; όχι, μίλησα;
Με μια Olivetti Lettera 35 όλα γράφονται αγαπητέ ΚΚΜ
o,τι γράφει ωραιότατα ξεγράφει κιόλας. ξηγημένα πράματα κι αφήστε τους ρωμαίους να λένε τα δικά τους
Είναι ανίατο, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά ναι…
και πάρα μα πάρα πολύ κουραστικό
σε διάβασα και εγώ, όπως και εκείνον (τον Σάιλεντ που κυνηγάει το σκύλο του) και όπως και πολλούς άλλους γύρω μου που τους διαβάζω προσπαθώντας και εγώ να πιάσω το συναίσθημα που πάει να φύγει.
ούτε στα λουριά μπορεί να ΄χει κανείς εμπιστοσύνη πλέον
Για σταθείτε βρε παιδιά, τί είναι το συναίσθημα που παέι να φύγει; το Caledonian sleeper ? To συναίσθημά μας είμαστε εμείς
e-motion, e-motion, το λέει και η λέξη, virtual κίνηση. ντρέπομαι να διορθώνω τεχνοκράτες 🙂
For each letter received from a creditor, write fifty lines on an extraterrestrial subject and you will be saved.
Charles Baudelaire
αυτο -άνοσα , όπως αυτό -χειρ, όπως αυτή η νύχτα μένει…
τί συμβαίνει; τί πάθαν όλοι; τί;
ποιος χαίρεται με όλη αυτή τη μαύρη φάση, να του σπάσω τα μούτρα!;!
υγ. όταν έχασα τον σκύλο μου έψαχνα πλαγιές , χωράφια και βουνά…
όταν τον βρήκα δεν ήταν τρομαγμένος… ήταν για πάντα κοιμισμένος!
το μπασταρδάκι μου κοιμισμένο από ανθρώπου χέρι…
τώρα αφήσαν τα τετράποδα και πιάσαν τους ανθρώπους. όχι σε πλαγιές, όχι σε χωράφια, όχι σε βουνά. στο διπλανό διαμέρισμα. στο κάτω. στο δικό μας. αυτό συμβαίνει
Ψάχνω εδώ και 4-5 πόστ να σχολιάσω κάτι. Όλα με ακουμπάνε αλλά καίνε. Κάθε σας λέξη. Παρακαλώ βεβαιώστε μου σήμερα την επιταγή εναπόθησης λέξεων στο βλογ σας. Άνοιξα το σακούλι για λίγες λέξεις μου δανεικές που ξεπληρώνονται από την φράση σας σε εισαγωγικά. Τα σκεύη μου
εγώ ψάχνω εδώ και μήνες να γράψω κάτι και δεν βρίσκω τίποτε μα τίποτε απολύτως. αυτά που διαβάζετε δεν είναι δικά μου. δεν ξέρω τίνος είναι, δικά μου δεν είναι πάντως
Μα, από πού κι ως πού θα μπορούσε να είναι ψέμα το “όλα θα περάσουν”; Υπάρχει κανείς που να μπορεί βάσιμα να το διαψεύσει; Υπάρχει τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο που να κρατάει για πάντα;
Για το “μην ανησυχείς” δεν έχω αντίρρηση, γιατί ανησυχείς-δεν ανησυχείς “όλα θα περάσουν” πράγματι. (Αυτό το “όλα”, βλέπεις, περιλαμβάνει και τα καλά. Δυστυχώς, περαστικά δεν είναι μόνο τα άσχημα.)
Κρατάει κάπου 40 χρόνια η “δημοκρατία” 4 οικογενειών. Είναι σχεδόν για πάντα
Το “για πάντα” είναι πολύ άγριο πράγμα για να το απαλύνει κανείς τόσο εύκολα με ένα “σχεδόν” μόλις 40 ετών. 🙂
δηλαδή Riski το ΄χετε τάμα εσείς να εμφανίζεστε για τη χαριστική βολή ;
KKM, τα σέβη μου
γειά σας krot, τις κάψαμε τις πατάτες σήμερα….
Και τα δικά μου σέβη…
Και ευχαριστώ για την κουβέρτα…
(τελούσα υπό σοκ χθες, σήμερα πιο ψύχραιμος αποφάσισα να βάλω την katabran να τους σπάσει τα μούτρα!)
δικιά σας ήταν η κουβέρτα, δε θέλω κουβέντα. πήραμε μια γωνιά της και βολευτήκαμε όλοι.
απ’ τα καλύτερα -είμαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτώ πιο κατάλληλη λέξη- που διάβασα ποτέ, σε οθόνη και σε χαρτί
Έστι κι αλλιώς, όλα έχουν ειπωθεί. Το μόνο που μένει είναι να τα επαναδιατυπώσει κάποιος διανοίγοντας μια εξαιρετικά υποτιμημένη τρύπα στο νερό. Μια χαρά τη βρίσκω τη νερότρυπά σας. Χωρίς παρεξήγηση, διαθέτει βάθος και διάυγεια.
βάθος και διαύγεια. πολλά παράσημα για μια τρύπα
«μην ανησυχείς, όλα θα περάσουν».. δεν λύνει τον κόμπο στο στομάχι, μια στιγμιαία ανάσα μόνο..
Τυχερός ο σκύλος..
με τέτοιο αφεντικό σίγουρα
So Far, είμαι πεπεισμένος οτι δεν είχε υπόψη του τα δικά μας “λουλούδια”