Ήταν φορές που μέσα σ΄ αυτή την αδιέξοδη σχέση ένιωθε σα στυμμένος. Σαστισμένος. Κι όλη η ξινίλα που απλόχερα σκορπούσε σε αθώους τόσο καιρό, αντί να τρυπώσει στα γκρίζα μάτια της μιας και μόνης αληθινής ένοχης για να τα εκδικηθεί με αφόρητο τσούξιμο, έψαχνε μια σουρωτή για να ξεσπάσει. Με μια κουταλιά ζάχαρη. Παγάκια σε σχήμα καρδιάς. Και καλό ανακάτεμα.
Όταν αρχίζω να γράφω σαν τη Λένα Μαντά, είναι σίγουρο πως το μέλλον θα φανεί πάρα πολύ σκληρό μαζί μου. Δεν αποκλείεται να πέσει και να με πλακώσει. Σε σαράντα χιλιάδες αντίτυπα.
Ένα ποτήρι τσίπουρο. Χωρίς παγάκια, με κρύο νερό. Όπως στα ακριβά malt, δεν κατούρησαν στο πηγάδι τα δικά μας τα καζάνια. Τρεις ξυδάτες χοντροελιές, δυό κομματάκια γραβιέρα Νάξου, ένα σκεβρωμένο πιπεράκι τουρσί, μισός χτεσινός κεφτές. Κρύος. Τρία, δυο, ένα, μισό. Drowning by numbers. Είναι απόλαυση, τεράστια ηδονή να μπορείς να ξεφτιλίζεις τον Greenaway πάνω σε μια ψάθινη καρέκλα την ώρα που τραβάς, κόβεις τα ξέφτια από κάτω της και μυρίζεις μετά τα χέρια σου. Τα ίδια έκανα και στα οκτώ μου, μείον τα τσίπουρα. Σε δέκα, δεκαπέντε χρόνια θα ωριμάσω. Αged in oak families.
Πάνω από το κεμπαπάδικο, το δεύτερο πιο διάσημο της πόλης, υπήρχε μια εκκλησία παλιά, στον πρώτο όροφο. Πολύ παλιά, είκοσι και βάλε χρόνια πριν. Ανέβαινες είκοσι ξύλινα στενά σκαλιά, έκανες το σταυρό σου να υπάρχει έστω και μισή γωνιά ελεύθερη για να μπεις να παρακολουθήσεις τη λειτουργία κι έμπαινες. Για τέμπλο είχε μια μπάρα με διακόσια μπουκάλια θεία κοινωνία από πίσω της, από το ταβάνι κρεμόταν ένας πολυέλαιος απ’ τους φτηνούς που άναψε πέντε φορές και μετά έσβησε για πάντα γιατί -σε στιγμές ύψιστης θρησκευτικής έξαρσης- κάποιοι προσπάθησαν να παραστήσουν τα λαμπιόνια πάνω του, αντί για εικονίσματα δεξιά κι αριστερά είχε πιστούς, καρφωμένους με την πλάτη, με τον ώμο, με το μέτωπο, στον τοίχο, μετά το τρίτο, τέταρτο τζακ ντάνιελς ήθελες μεγάλη πίστη για να ισορροπήσεις χωρίς ντουβάρι. Για τους ψαλτάδες μη ρωτάς. Ο θεός της νύχτας μας έκοβε χρόνια και τους έδινε ώρες, ως το ξημέρωμα. Αυτό το λάθος πληρώνουμε σήμερα, πάνε τα χρόνια, πάνε οι νύχτες, πάνε οι ψαλτάδες, πάει και η Loris. Πριν λίγες μέρες ρώτησα έναν από τους ψήστες που μου φάνηκε σαν αφεντικό (γιατί ήταν λιγότερο λιγδωμένος απ’ τους άλλους) αν μπορεί να μου ανοίξει -την αποθήκη τους πλέον, για τέτοια βεβήλωση μιλάμε-για να ανέβω επάνω. Όσο με κοιτούσε σαν να είχε απέναντί του τον Τζακ Τόρανς, του εξήγησα ότι ήθελα να κάνω το σταυρό μου εκεί που βαφτίστηκα, παντρεύτηκα, βάφτισα παιδιά. Η ψυχή του μαλάκωσε, δεν ξέρω τι σκέφτηκε και δε με νοιάζει κιόλας, ξεκλείδωσε την πόρτα, είπε ανεβείτε προσεκτικά. Ανέβηκα. Σε ένα λεπτό ήμουν πάλι κάτω, σωστός Αντρέι Ρουμπλιόφ, με σφιγμένο στομάχι. Οι Ταλιμπάν πιο τρυφερά φέρθηκαν στις μοιχαλίδες απ’ ότι ο χρόνος στον ναό μας. Πώς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος μεγαλώνοντας όταν σου κλέψαν το στασίδι σου; πού να προσευχηθείς; πού να κοινωνήσεις; πού να πας τα παιδιά σου -τώρα που μεγάλωσαν- να κοινωνήσετε μαζί; πού να ψάλλεις I love you baby and if it‘s quite alright, I need you, baby to warm a lonely night, I love you, baby, trust in me when I say….κι αμέσως μετά να πέσεις στα γόνατα τον επινίκιον άδοντας, war, children, it‘s just a shot away, love, sister, it‘s just a kiss away.
Δεν σκέφτομαι τα πίσω με νοσταλγία. Όχι. Τα μπροστά σκέφτομαι με περιέργεια και -δε ντρέπομαι να το πω- με μια λαχτάρα. A shot away, a kiss away, ο,τι να ‘ναι εκτός από fade away. M’ αυτό το away -το σκέτο- να κατορθώσουμε να βρεθούμε μια μέρα. Με τα ψαλτήρια, τα στασίδια, τα κεραμίδια και τα shelters θα δούμε πώς θα τη βολέψουμε…ένα τρόπο θα βρούμε να τη γλυκάνουμε την ξινίλα…
a/man/called/... 
Να βάλουμε και τη μουσική υπόκρουση όμως ε;
έχετε δίκιο. βιάστηκα να στείλω τις μουσικές στην εφεδρεία
Μου θυμίσατε τις αγιογραφίες του Τσαρούχη. Μια ιστορία σε κάθε πρόσωπο, κι όλη η Ιστορία μαζί σε μια εικόνα.
να ‘ναι καλά ο Ταρκόφσκι. αν έμενε σε μένα, μια μουτζούρα θα διαβάζατε
Με τα … καντήλια τι έγινε ;…
Τι απόγιναν τα καντήλια ;
Τα … κατέβασε κανείς ; ή είχαν μείνει στην θέση τους να περιμένουν περαστικούς , παλιούς … “πιστούς” ;
ούτε καντήλια, ούτε λαμπάδες είχαμε. καιγόμασταν μόνοι μας τότε
Εγώ πάλι, μ’ όλο τον σεβασμό στους Στόουνς, θα το φέρω λίγο στα μέτρα της δικιάς μας εποχής (δηλ. της δικής μου και πιθανώς και του οικοδεσπότη :)):
ο οικοδεσπότης σας ευχαριστεί για την διακριτικότητά σας. ως αντίδωρο λάβετε τούτο http://www.youtube.com/watch?v=9uVJY1z7cqk
να ανησυχήσετε επίσης για το τι μπορεί να συμβεί αν αρχίσετε να γράφετε σαν την call me now Χρυσηίδα…. : – αν και δεν φαντάζομαι ότι μπορεί οποιοσδήποτε να γράψει σαν την Χρυσηίδα!!!
Τι να πω, όλοι ένα καταφύγιο ζητάμε, εμένα θα μου επιτρέψετε να αναφωνήσω
Naked a sin
An army towel, covering my belly
Some of us weep, some of us howl
Knees turn to jelly, but Next! Next!
I was just a child
A hundred like me
I followed a naked body
A naked body followed me, Next! Next!
I was just a child when my innocence was lost
In a mobile army whorehouse
A gift of the army, free of cost. Next! Next! Next!
I was just a child
A hundred like me
I followed a naked body
A naked body followed me, Next! Next!
I was just a child when my innocence was lost
In a mobile army whorehouse
A gift of the army, free of cost. Next! Next! Next!
οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει σαν την χρυσηίδα. ακόμη και η ίδια.
τι είναι τούτο; πολύ σκοτεινό μου φαίνεται. κανένας κλώνος του Μπορις Βιάν ή κάποιο αγνοούμενο νόθο του Ρεμπώ;
Επιτέλους και λίγο τσίπουρο! Όλο μπύρες, μπύρες, μπύρες τις βαρέθηκα…
Κατά τ’ άλλα, όσο υπάρχουν κεμπαπάδικα υπάρχει ελπίδα.
ψύχρανε ο καιρός. μετά τις πέντε, έξη το απόγευμα οι μπίρες έχουν απαγόρευση κυκλοφορίας.
http://barefootprince.tumblr.com/post/11028072071/tsarouchis-yannis-1910-1989-neon-cafe
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους ξυπόλητους πρίγκιπες του Ταρκόφσκι και στις μαγικές μουτζούρες σας, λοιπόν.
Αυτή κι αν είναι ιστορική αγιογραφία.
είστε σκοτεινή προσωπικότητα εσείς. ώρες είναι να μάθω οτι γνωρίζατε και τον μακαρίτη
Είναι Alex Harvey, το Next, το πρωτότυπο όμως είναι το Au Suivant του Jaques Brel, φιρί φιρί το πάτε αγαπητέ να σας βάλω και τους γαλλικούς στίχους 🙂
Tout nu dans ma serviette qui me servait de pagne
J`avais le rouge au front et le savon à la main
Au suivant au suivant
J`avais juste vingt ans et nous étions cent vingt
A être le suivant de celui qu`on suivait
Au suivant au suivant
J`avais juste vingt ans et je me déniaisais
Au bordel ambulant d`une armée en campagne
Au suivant au suivant
Παρεμπιπτόντως,και με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν λίγο πιό πάνω, διακρίνω όντως μια συχνή τσικνοαναφορά στα τελευταία γραπτά σας.
Προσέξτε, διότι, με εμφανές στον ορίζοντα το ενδεχόμενο να γίνει ξανά η φασολάδα το εθνικό μας φαγητό- αφού μάλλον δεν θα μας φτάνουν για σούσι-, μας ‘κολάζετε’ λιγάκι… 🙂
Καλό σας βράδυ
τσιπουρο-αναφορά. η τσίκνα παραπέμπει αλλού και είναι διφορούμενη.
θα επανορθώσω, στο επόμενο ποστ θα σερβίρεται τσάι. στις 17:20 ακριβώς
έχετε παγώσει την ώρα στις 17.20 (ήταν περασμένες 23.00 όταν έγραψα), αν καταφέρετε να παγώσετε και την ημερομηνία θα σας οφείλω την αιώνια νεότητά μου!!
Τσίπουρο. Εξαιρετική συνοδεία για ένα δυνατό καφέ!
Τσάι και συμπάθεια….αυτά είναι για τους πάντα μετρημένους γιρονδίνους, κι εγώ ανέκαθεν αγαπούσα την μεριά των montagnardes. Αν κρίνω απ’ τα γραφόμενά σας, όσον καιρό σας παρακολουθώ, κάπου εκεί κι εσείς…
θα προσπαθήσω να μην ενοχλήσω και να προσευχηθώ εδώ, δίπλα, κάτω από χαλασμένα καθίσματα κρατώντας μερικά σπίρτα στα χέρια
μια χαρά. φτάσαμε και στην ώρα του όρθρου
(αν δείτε και το κοριτσάκι, είστε σε άλλο παραμύθι, βγείτε γρήγορα)
Μα δεν μου είπατε τελικά, πόσο χρεώνετε τις λέξεις;
Επιταγές δέχεστε ή μόνο μετρητά;
Το παράκανα με το τσίπουρο πρωί πρωί, άντε τώρα να δουλέψω…
δεν χρεώνω. αυτό δα έλειπε να θέλω να βγάλω και κέρδος απ’ τα κλεμμένα
Πάντα το υποψιαζόμουν ότι είστε θρησκευόμενος.Βοήθειά σας.
την εποχή μας οι άθρησκοι εκκλησιαζόντουσαν σε καφετέριες. όλοι στην κόλαση πήγαν
Τί την θέλετε κι εσείς την “όπισθεν”; και ειδικά σε “ναούς”; Καλό σας μεσημέρει monsieur KKM
ακίνητος είμαι. παραπλανητική η κίνηση, μην εκλαμβάνετε την απόπειρα ως συμβάν. καλό απόγευμα So Far
magpie , αν είμαι στις καλές μου και το χαμόγελο σας παγώνω. δοκιμασμένα πράγματα
«Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών»,
ο προσεχής χειμών…
21:40
θα κλείσουν και οι ναοί ελλείψει πιστών. στο σπίτι θα προσευχόμαστε, μόνοι