Είναι μια σκηνή που την έχεις δει, σίγουρα, αμέτρητες φορές.

Το σκαρί αντέχει δεκαώροφα κύματα, μονομαχίες με κοτζάμ ωκεανό, άγριες ανταρσίες, τρελούς καπετάνιους, μάχες με πειρατικά, αναμετρήσεις με κράκεν, τρύπια βαρέλια δίχως νερό, λάθος χάρτες, ζαλισμένες πυξίδες, μολυσμένο φαγητό, αρρώστιες….

Και κάποια στιγμή, εκεί που πλέεις επί χρόνια, σωστό ζόμπι μέσα στην ομίχλη, βλέποντας μόνο δυο οργιές μακριά, ακούς μια φωνή «στεριά».

Που μπορεί να είναι βράχια, από κείνα που κόβουν το ξύλο όπως η κιμαδομηχανή το κρέας. Που μπορεί να είναι ένας τόπος όπου ζουν τέρατα που πίνουν αίμα και τρώνε ανθρώπινο μεδούλι για πρωινό. Που μπορεί να είναι μια ξέρα με γοργόνες πάνω της, από κείνες που γλείφουν το μυαλό σου μέχρι να λιώσει και σ’ αφήνουν μετά κουφάρι άδειο. Που μπορεί, έτσι γίνεται με τις χαλασμένες πυξίδες και τον κακό μας τον καιρό, να είναι η γη απ’ όπου έφυγες για να γλιτώσεις τα χειρότερα. Που μπορεί να είναι κι ο παράδεισος ο ίδιος, δεν ξέρω, στις ταινίες όλα είναι πιθανά. Δεν είναι ζωή οι ταινίες, είναι κάτι σαν αυτήν αλλά ζωή δεν είναι.

Εκείνο που έμαθα όμως από τις ταινίες είναι ότι πρέπει να βγεις κάποια στιγμή από αυτό το γαμημένο το καράβι. Να πατήσεις χώμα. Πέτρα. Βράχια. Άμμο. Μισός, ολόκληρος ή σακατεμένος. Αλλά να βγεις. Να μη γεράσεις πλέοντας στα τυφλά, να μη πεθάνεις τριγυρνώντας πάνω του, να μη βουλιάξεις μαζί του. Κι ας ζει το άγνωστο -που τόσο φοβάσαι- εκεί έξω. Καλύτερα μ’ αυτό. Κάποτε πρέπει να γνωριστείς μαζί του, όσο αποκρουστικό ή τρομαχτικό κι αν σου φαίνεται. Ζωή είναι, όχι ταινία.