Να φύγω θέλω. Ένα κωλόσπιτο στο βουνό κι ας το βαφτίσαν ξενώνα, χωμένο μέσα σε δέντρα ψηλά και σκοτεινά. Τα σύννεφα θ’ ακουμπάνε στη σκεπή σαν να ισορροπούν πάνω της, μια τραμπάλα δίχως κομπάρσους, ένα μονοπάτι παραδίπλα, να χωθώ να περπατήσω σε βρεμένα φύλλα, καπνοί κι ομίχλες για παρέα στη διαδρομή, τίποτε άλλο. Παγωμένα χέρια μέσα στα γάντια. Παγωμένα αυτιά. Παγωμένη μύτη. Μόνο το μέσα μου ζεστό γιατί προνόησα να το αλείψω με πισσόχαρτο. Θέλω. Δεν έχουν πλαφόν αυτά, ούτε και χρέωση. Θα βρω ένα μπουκάλι τσίπουρο για να κολυμπήσω μέσα του κι αν έχω ανοιχτές πληγές στο δέρμα να τις κάψω μ΄αυτό, εντός μου δεν έχω έλκη, το πισσόχαρτο κάνει καλή δουλειά. Θα καίει ο οισοφάγος μου όσο θα με καίει πατόκορφα μια ξυλόσομπα, τα τζάκια είναι για τους φλώρους. Όσο θολώνει η ματιά μου τόσο πιο καθαρά θα βλέπω το υπόλοιπο της μέρας, μη σου πω και της ζωής ολόκληρης. Ένα λουκάνικο βγαλμένο απ’ την καρβουνιά, λίγο λάχανο πνιγμένο μέσα στην σαλαμούρα, μια φέτα ψωμί που γεννήθηκε πριν δυο ώρες για να πεθάνει νέα. Το δεξί μου μάγουλο, το πλευρό, το μπούτι, καίνε, σε λίγο θα πάω απ’ την άλλη πλευρά της σόμπας να ψηθώ ομοιόμορφα. Έξω απ’ το παράθυρο, πολύ μακριά από δω, η ζωή συνεχίζεται, εκεί θα ξαναμπώ σε λίγο. Τώρα όμως πάτησα save game. Και χαμογελάω στο πουθενά, στον κανέναν, στο τίποτε, μοιράζοντας αναίτια χαμόγελα στα ντουβάρια που μυρίζουν τσιγαρίλα, καπνό, αλκοόλ, χειμώνες, χνώτα, φευγιό, γνέφοντας «γεια σου και σένα» σε άγνωστους που μπαινοβγαίνουν στο παιχνίδι μου. Αδιαφορώντας για το αν εγώ μπήκα απρόσκλητος στο δικό τους.
Αν ήμουν ανίατα έντεχνος θα άνοιγα την πόρτα, θα έκοβα ένα κομμάτι απ’ τα σύννεφα -ένα άπλωμα χεριού ψηλά- και θα το έτρωγα, να περάσει το κάψιμο απ΄ το οινόπνευμα. Τέτοιες μαλακίες όμως δεν κάνω. Κι απ’ την καρέκλα κώλο δεν σηκώνω τώρα που γλάρωσα όμορφα. Οι παλιοί gamers είχαν δίκιο. Το πόσο γρήγορα πας απ’ το save game στο game over, ούτε που μπορεί να το χωνέψει το πάμφτωχό σου το μυαλό.
a/man/called/... 
Ω ναι, ναι, ναι
ευτυχώς που δεν είστε η Μέγκ Ράιαν 😀
(κι εσείς θέλετε , ε ; )
…ή η Μόλυ Μπλουμ (πρέπει να διαφυλάξουμε τη φήμη μας ως εστέτ)
Αν θέλω λέει.
Πάνω που πήγα κι εγώ να πω “ναι”. Ουφ.
Sraosha, με ένα “ναι” ούτε στα προημιτελικά περνάτε.
Μου επιτρέπετε την οικειότητα να σας πω οτι μου είχε λείψει αυτή η γραφή σας; Το ότι θα παραμονεύω πότε θα φύγετε από κει για να πάω εγώ σας το λέω χωρίς να ζητήσω την άδεια.
Τα Σέβη μου.
φιλ φρι, το θέμα είναι αν/τι θέλετε. δεν έχουν πλαφόν και χρέωση τα θέλω.
Σας παρακαλώ θα ήθελα διεύθυνση και ΤΚ.
Αν είστε κι εσείς εκεί δεν πειράζει, ίσα ίσα μάλιστα, το πολύ πολύ να τσακίσουμε άλλο ένα τσίπουρο, κάνα δυο λουκάνικα ακόμα, λίγο σύννεφο για την κάψα (είμαι ανίατα έντεχνη, εντάξει…) και την κατάλληλη στιγμή να αλλάξουμε θέσεις μπροστά στη σόμπα, μην ξεροψηθούμε μονομερώς.
Θα σας διηγηθώ την συνέχεια της ιστορίας του Νύση.
Αρκεί ως δέλεαρ?
Εσείς, αν δεν θέλετε, μη μου διηγηθείτε τίποτα.
Όταν τελειώσει το επόμενο κεφάλαιο θα αφουγκράζομαι το δάσος.
και σαν τι να πω εγώ δηλαδή ; για να μιλήσουμε παίρνουμε τα δάση και τα βουνά ;
(δέλεαρ me)
Χρέωση δεν έχουν τα θέλω, έχουν όμως κόστος. Ειδικό σαράκι που περνάει και το πισσόχαρτο.
(Ο kkmoiris την έκανε; Έμεινε μόνο a man, called..?)
ας μιλήσουμε ενταγμένοι στο πνεύμα της εποχής. δίκιο έχετε. “κόστος ευκαιρίας” το λένε, αυτό που προκύπτει απ’ τη θυσία ενός για να γεννηθεί κάτι άλλο. δεν μ΄ αφήνετε ν΄αγιάσω.
(ναι, δεν τα βρήκαμε στους όρους, αυτός δεν ζητούσε τίποτε, εγώ επέμενα να του δώσω, χωρίσαν οι δρόμοι μας)
κι εγώ να φύγω θέλω.. εκεί ψηλά στην κορυφή.. στο χαμόγελο προορισμό που επισκιάζει τα πάντα.. όταν θα ξεκολλήσω από εκεί μπορεί και να σχολιάσω και το κείμενο..
το θέμα ειναι να γλαρώσετε. αρκεί
Ωστόσο, παράξενο να θεωρείται “φυγή” η είσοδος στο Άλλο. Φυγάδες είναι οι των πόλεων νομίζω, δε νομίζετε; Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι “τρέχουν και δε φτάνουν” (που;). Φυγάδες, εκδιωγμένοι; Ένα ξέρω, όποιος δε άκουγε τους αυτοπεριορισμούς που θέτει στα θέλω του, θα κατέληγε τρελός ή συλληφθέντας. Και τα δυο όμως, ένας άλλος στα κοτσάρει… Οπότε τα θέλω σου δεν έχουν δικά σου πλαφόν, έχουν δικά τους πλαφόν.
“Θα καίει ο οισοφάγος μου όσο θα με καίει πατόκορφα μια ξυλόσομπα, τα τζάκια είναι για τους φλώρους. […] σε λίγο θα πάω απ’ την άλλη πλευρά της σόμπας να ψηθώ ομοιόμορφα […] Αν ήμουν ανίατα έντεχνος θα άνοιγα την πόρτα, θα έκοβα ένα κομμάτι απ’ τα σύννεφα -ένα άπλωμα χεριού ψηλά- και θα το έτρωγα, να περάσει το κάψιμο απ΄ το οινόπνευμα. Τέτοιες μαλακίες όμως δεν κάνω. […] Το πόσο γρήγορα πας απ’ το save game στο game over, ούτε που μπορεί να το χωνέψει το πάμφτωχό σου το μυαλό.” .
Οξυδερκέστατο κύριε κακομοίρη.
μην υπερτιμάτε το IQ μου. ούτε το πλαφόν μου. είπαμε, πάμφτωχο.
Ως σύννεφο, αισθάνομαι βαθύτατα δαγκωμένο. Θα πάω να κρυφτώ στις βουνοκορφές να σας βλέπω.
βλόγερ που ορνιθοσκαλίζει δεν δαγκώνει. δεν έχετε τίποτε να φοβηθείτε απο μένα
καλο χειμωνα
επίσης.πατήστε και το fast forward καλού κακού
Κωλοκύθια (ορθογραφημένα!)- 9 στους 10 που σε διάβασαν (όχι παραπάνω… tee hee hee) δηλώνουν πως θα έρθουν μαζί σου. Άρα…. η μοναξιά και το φευγιό πάνε περίπατο. Όταν φεύγεις και έρχονται όλοι μαζί σου δεν φεύγεις, έρχονται…
υγ: αυτό με το δαγκωμένο σύννεφο πολύ μου άρεσε. Και ας σκούζει ακόμη δίπλα μου η nefosis…
και τι να κάνω εγώ; θέλουν αφού.
σε τελική ανάλυση δεν πρόκεται να συναντηθούμε, καθένας στην κοσμάρα του θα είναι
Scuzi, αλλά δεν σκούζει η nefosis. Μια χαρά ήταν το δάγκωμα. Τα βουνά είπα θα πάρω, που ταιριάζουν καλύτερα στην όψη μου.
Αν βάλεις και καμιά εικοσαριά κάστανα χαραγμένα πάνω στη ξυλόσομπα μπορεί να περάσω. Και κανένα κυδώνι ψητό με μπόλικη ζάχαρη.
στάξε μέσα και λίγο κονιάκ πουλί μου…
Γιώργο εμείς θα ψήσουμε κυδώνια με μπόλικη ζάχαρη, κονιάκ, σταφίδες, γαρίφαλα, κανέλα και ψιλοκομμένα ξηροκάρπια κι όταν θα μας παρακαλάει θα του πούμε: “να κκμ ένα κυδώνι”, γιατί είμαστε ψυχούλες και θα τον λυπηθούμε που θα τρέχουν τα σάλια του.
αυτά είναι για αναγνωστικά δημοτικού, καλύτερα κονσέρβα σκληρό κίτρινο τυρί απ’ το Στρατό. το βάζεις πάνω στη σόμπα και οι ελβετοί αυτοκτονούν ομαδικά απ’ τη ντροπή. φοντύ κόλαση.
δικαιολογείσαι όμως ως νέος, όταν πήγες εσυ στρατό σας τάιζαν με catering
ατομικές μερίδες Β4
Μόλις είδα την επικεφαλίδα κώλωσα αγαπητέ. Είπα να μην διαβάσω παρακάτω. Και στρίβοντας να πάω πίσω, με πήρε από τη μύτη καμμένο ξύλο από την ξυλόσομπα. Καρβουνιά απίστευτη σε ένα σπίτι που θύμισε το δικό μου προ εισαετίας. Ξυλόσομπας ρε πούστη μου. Να βάζεις μέσα το τραψί και να βγάνει φαγητό μοσχοβολιστό. Με τα μποριά να περνάνε από όλα τα δωμάτια για να τα ζεσταίνουν. Με στοιχιωμένες τρύπες στο πάνω μέρος τουτ τοίχου, μαύρο ίχνος από τις διαρροές και μυρωδιά ξύλου ρε πούστη μου. Και έξω ας χαλάει ο κόσμος.
Σας ευχαριστώ
κι εγώ. μύρισα το πατρικό μου.
Το χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσατε, γι’ άλλες 10 μέρες άιντε καθαρίσατε. (προσαρμογή στίχων: Οι αγορές, with a helping hand from IMF)
είστε κακός άνθρωπος κύριε. ούτε χαραμάδα αφήνετε στο ουτοπικό
Δέλεαρ Νο 2: ΔΕΝ θα υπάρχουν φλοκάτες στα πέριξ.
ορθώς, γιατί μπορεί να είναι κουρεμένες. terror
Τσαλ, αν φας το λιωμένο βρωμοτύρι που σου λέω θα βγάλεις καινούρια φτερά. trust me
Πέθανα… γμτ, έχω πέσει κάτω…
Ευτυχώς, όχι σε φλοκάτη!…
(απαπα…ααααπαπαπα… σας λέω…)
τι απέγινε το προηγούμενο σχόλιό μου? το κατάπιε καμιά ακούρευτη φλοκάτη?…
μούδιασα. το ¨κατάπιε”…..
Πολύ μου άρεσε. ΄Ακουγα κι αυτό ενώ το διάβαζα – και μου φάνηκε σαν την ανάσα του ξύλου που καίγεται στην ξυλόσομπα: http://www.youtube.com/watch?v=iJl-yvWxJx4
θα καούμε όλοι στο τέλος, να το θυμηθείτε
Τι είναι αυτό που έχω πάθει; Γυροφέρνω μέρες τώρα εδώ μέσα, διαβάζω τον τίτλο, γνέφω καταφατικά, σκέφτομαι από μέσα μου “τι ωραία που τα γράφει ο μπαγάσας” και φεύγω. Μετά επιστρέφω, ξαναδιαβάζω “χειμώνας”, κάνω ένα “πςςςς πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα εγώ” και ξαναφεύγω. Την τρίτη λέω να διαβάσω και το κείμενο και μετά σκέφτομαι καλύτερα όχι, αφού και με τον τίτλο μόνο καλά είμαι. Σήμερα που ‘χει χειμώνα κι από ΄ξω είπα να ολοκληρώσω την αποστολή και άρπαξε λίγο το μπούτι μου αλλά χαλάλι. Να μην πω ψέμματα, σας έφερνα και τη Μεγάλη Έξοδο από το Άξιον Εστί αλλά την έχασα στο δρόμο, κάποια άλλη φορά ίσως…
τι να πάθατε ; αφηρημάδα ;
πάντα άξιος σας εύχομαι
Όσο περνάνε οι μέρες, όλοι εκεί θα έρθουμε. Χωράμε?
υσ. Τσίπουρο μπορώ να φέρω εγώ. Και μεζέ. Καταγωγή Βολιώτικη, το τσίπουρο κυλάει στο αίμα.
Καλησπέρα!
χωράτε, κι εσείς κι άλλοι 999. να πάρουμε όμως και κανέναν κακό για να μη βαρεθούμε μόνοι μας
Και γω να φύγω. Μόνο αυτό.
τι “μόνο” ; λίγο είναι ; go
Αν δεν βάλετε ένα ποστ σύντομα, θα πω τη μαγική λέξη, σας προειδοποιώ!… (κάπως πρέπει μα αντιδράσουμε κι εμείς, οι κκμοιροι).
Καλημερούδια 🙂
ποστ δεν έρχεται, πείτε την για να μη μπλαβιάσετε περιμένοντας 🙂
Συγγνώμη που έστησα αυτί, αλλά τι θα πει ποστ δεν έρχεται;
μα τι είναι αυτά τα πράγματα και δεν βάλαμε και πετρέλαιο φέτος;
εξανίσταμαι!
δεν έρχεται, τί να το κάνω;
κάπου που κρυφάκουγα προχτές είπαν “αν περάσει η καύλα -μη υπάρχουσας αγάπης- δεν την παλεύεις” και συνυπογράφω.-
Κύριε κκμοίρη, είστε για φλοκάτες! (πώς λέμε για φάπες…) 🙂
(δεν άντεξα, το’ ριξα) —> το επίπεδονγκ.
Bonjour!
αυτή την περίοδο η (συγ)γραφή ποστ είναι σπατάλη ενέργειας.καλημέρα κ σε σας
μου διέφυγε -δεν ντρέπομαι να πω- η αλληγορία. αλλά ομολογώ, απο κάμπια ξεκίνησα και δεν κατόρθωσα να μεταλλαχτώ ακόμη
βαριά η αυτοκριτική.εγώ πάλι σας παρακολουθώ να μεταμορφώνεστε
(η πεταλούδα βγαίνει απ’το κουκούλι που την προστάτευε την στιγμή που νιώθει οτι την περιορίζει)
καλημέρα
Καλησπέρα…
Πρώτη επίσημα στο σαιτ σας…και θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε….έχω και τζάκι αναμμένο….και ψήνομαι μια από την μια και μια από την άλλη…και το βουνό απέναντι μου κάνει παρέα….το τσίπουρο το έψησα πριν καμιά είκοσι μέρες…μένει να εμφιαλώσω το φετινό κρασί….
Ψήνομαι λοιπόν στο τζάκι μπροστά καταναλώνοντας καρύδια , μύγδαλα και τσίπουρο, δικά μου όλα…..και ζω εκτός των τειχών….πολύ εκτός….
Λέτε να είμαι φλώρος;…
Ζηλέψατε;
φλώρος όχι. κακός άνθρωπος, μπορεί. δεν παίζουν έτσι με τις ελλείψεις των άλλων 🙂
Να κάνω εδώ μια διευκρίνηση….δεν είμαι σε διακοπές….
Είμαι κάτοικος της λεγόμενης επαρχίας….όταν κάποτε πέρασα ένα διάστημα της ζωής μου στην Θεσσαλονίκη και ένα μικρότερο στην Αθήνα, αποφάσισα ότι όσο δύσκολο και να’ ναι , να ζήσω στο χωριό μου….δεν το κρύβω ότι η ζωή στις μεγάλες πόλεις φάνταζε πολύ πιο έυκολη….αλλά εγώ πνιγόμουνα, δεν μπορούσα να ζω χωρίς ανοικτούς ορίζοντες….
Και μέχρι στιγμής δεν έχω παράπονο απ’ την ζωή μου…βρίσκω μάλιστα ευκαιρίες όπως τώρα , να σας “χώνομαι” εσάς τους “αστείους” ( ο αρχαϊκός όρος της λέξης σημαίνει αυτό που λέμε σήμερα “αστός”)
αστός είστε και φαίνεστε 🙂
όχι , εγώ είμαι “άγριος”….
αν και σήμερα θα το λέγαμε αγρότης…
αν και με το μπέρδεμα που ζούμε θα λέγαμε ότι είμαι αγροαστός…ή αγριοαστείος…..και σκέτο αστείος με την σημερινή έννοια, δεν μου πέφτει λίγο….
λέτε και να φαίνομαι;
καθόλου παράξενο….
@χρηχα, και ποιά γη σας φιλοξενεί ; αν δεν γίνομαι πολυ αδιάκριτος…
H Ξάνθη…..
α..
μακρυά;
έτη φωτός