Kοίταζα αφηρημένος ώρα πολλή τον διθέσιο απέναντι. Μέχρι που κατάλαβα γιατί το βλέμμα μου έμεινε καρφωμένο εκεί, στην άλλη γωνιά του αχνά φωτισμένου δωμάτιου.
Αν μια μέρα φύγω, πώς θα μπορέσει να ζήσει μονάχος του; ποιό ντουπ ντουπ θα’ χει μετά να προστατεύει μέσα του; ποιός θα του βάζει μουσική; ποιός θα πέφτει ξέψυχος πάνω του; ποιά βέβηλα πόδια θα αγκαλιάζουν τα μπράτσα του; ποιόν αδέξιο θα ΄χει να τρέμει μη τυχόν και τον γεμίσει λεκέδες; τίνος άλλου όνειρα θα ΄χει να νταντεύει; τίνος άλλου δύσθυμου σώμα θα δεχτεί να φιλοξενεί απογεύματα σαν κι αυτό; ποιόν θα εμπιστεύεται μέσα σε τόσο σκοτάδι;
Είναι τόσο μα τόσο θλιβεροί οι καναπέδες που γερνάνε και πεθαίνουν δίχως τα αφεντικά τους…
a/man/called/... 
Κι αν κρίνω από τις περικοπές του μπλογκ ούτε αυτός ο συγκεκριμένος θα γλιτώσει.Να σας στείλω ένα μυστρί,λίγο τσιμέντο,άμμο νταμαρίσια και ασβέστη,να το σοβατίσετε λιγουλάκι;Κρυώνω που το βλέπω έτσι.
κρύο αίμα.ορθή κρίση.
Ελάτε τώρα, αφού το ξέρετε. Με τέτοια στενότης, ανάρπαστος θα γίνει. 🙂
ερήμην μου ας γίνει και μπερζέρα
..και ίσως πιο θλιβεροί οι διθέσιοι που φιλοξενούν μόνο εναν. Ή μήπως όχι;
τι να σας πω. εγώ ξέρω οτι και οι τριθέσιοι για έναν Αλ Μπάντι φτιάχτηκαν
Πάρτε τον καναπέ σας αγκαλιά και πείτε του γλυκά:
θα καταλάβει.
κι αν δεν καταλάβει, αφήστε τον καναπέ.
βγάλτε μια μπανιέρα στην ταράτσα.
όλο και κάποιο φεγγάρι θα περάσει να πει μια καλησπέρα.
πριν τσακιστεί στις κεραίες και στα σοβατεπιά…
δεν έφτασα -ακόμη- στο σημείο να μιλάω με καναπέδες. δεν αργεί ο καιρός όμως..
”και τα αφεντικά που πεθαίνουν πάνω στους καναπέδες τους εξίσου θλιβερά είναι, εκεί μπερδεύεται το πράγμα μεταξύ μας..”
έτσι μου είπε ο δικός μου διθέσιος με το που σας διάβασε, έτσι σας λέω..
“με το που σας διάβασε”. λυπηθείτε τον διθέσιό σας. αυτό σας λέω μόνο.
μπράβο για το link και το κομμάτι. ο καναπές σας μάλλον είναι καταδικασμένος…
ναι, νεκρός, ήδη έγραψα κι αλλού οτι “η λεπτή-έως αδιόρατη-ειρωνεία του ποστ, τελικά ήταν αόρατη”. την επόμενη φορά θα γράψω απλά “οι αλ μπάντι πρέπει να πεθάνουν”.
η απλά να σφίξει περισσότερο το ζωνάρι ώστε να μην φτάνει κανείς στα αχαμνά του βλέποντας τηλεόραση. στον καναπέ. τον καταδικασμένο.
Αλίμονο, δεν έχει να πάει πουθενά ο καναπές, θα κατσικωθούμε εμείς πάνω του μέχρι να επιστρέψει το αφεντικό του…να τον κρατάμε και ζεστό…
sofa surfers….
Εμένα, η πληροφορία που με έχει κάνει έξαλλη σ’ αυτό το ποστ, είναι ότι ο καναπές σας έχει δει ζωντανά στο ρολόι την ώρα να πηγαίνει 17:48, ενώ εμείς οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως αριθμού θέσεων, με ή χωρίς αφεντικό, ούτε μέχρι τις 17:21 δεν αξιωθήκαμε να κάτσουμε ποτέ εδώ μέσα.
αυτός βιάζεται και θα γεράσει γρήγορα. εμείς θα ζήσουμε αιώνια
Εγώ πάλι έχω τριθέσιο αγαπητέ Μοίρη. Χθες μπόρεσα να τον ακουμπήσω κατά τις 11 που επέστρεψα από τη δουλειά. Σαν τριθέσιο δεν τολμώ να τον ρωτήσω. Και που ακουμπάω αποκοιμιέμαι σε 2 λεπτά. Είστε τυχερός που έχετε διθέσιο. Λιγότερα βάσανα
σε 2 λεπτά. μια χαρά. με καθαρή συνείδηση
“wasted life”. ούτε καν τριθέσιος ή γωνία ήταν. βαρύ το κατηγορητήριο