Να βγει αυτό το γαμημένο το 2011, μου είπε. Λάθος καθρέφτη κοιτάς, του απάντησα, δεν είναι αυτό γαμημένο, εμείς είμαστε οι γαμημένοι. Αυτό είναι ενεργητικό, εμείς παθητικοί, τι σκατά μάθαινες τόσα χρόνια; Άλλοι λιγότερο ξεσκισμένοι, άλλοι πιο πολύ, δεν θα κρατάμε και μεζούρα για την διείσδυση, ο γαμημένος είναι γαμημένος, αδιαπραγμάτευτο αυτό, μη κοιτάς τις μαλακίες που συζητάγαν ο Ennis κι ο Jack, you know I ain‘t queer, me neither, ποιόν να κοροϊδέψουμε, δεν είναι σινεμά εδώ, ούτε σενάριο. Δεν είναι one shot thing. Ξέρεις κάτι ρε συ; ρώτησε. Λόγω παιδιών θα πρέπει να αντέξουμε τον πόνο, ακόμη κι όταν το τέρας μας ανοίγει στα δυο να μη μας δει ούτε αυτό, ούτε τα παιδιά μας να κάνουμε μορφασμούς πόνου, σταγόνα ιδρώτα μη δουν πάνω μας, να προλάβουμε να σκουπίσουμε τα αίματα πριν ξεραθούν. Σαν τον οδοντογλυφίδα στο La vita e bella εννοείς; Αυτό, ναι ρε, αυτό, με καναδυό φτηνά ποτά ενδιάμεσα σαν αναισθητικό. Την ψυχή τους και την ψυχή μας να σώσουμε, για όλα τ’ άλλα τα κομμάτια μας κουτσά-στραβά θα βρίσκουμε ράμματα.