Δίκιο έχει. Τα άπλυτα σώψυχά σου βρωμάνε κλεισμένα σε τέσσερα ντουβάρια. Συν το ταβάνι πέντε. Λίγα. Αλλά κορσές.
Οι τοίχοι νοτίσαν, τα πατώματα γλίτσιασαν, οι καναπέδες γέμισαν άσπρες τρίχες και αποθαμένα κύτταρα, οι κουρτίνες ζέχνουν, το ακουστικό απ’ το τηλέφωνο κιτρίνισε, τα πόμολα σιχαίνεσαι να τ’ ακουμπήσεις. Παντού πεταμένα, σκόρπια ουφ, λέξεις, σκέψεις. Που μυρίζουν ψόφιο χειμώνα. Aπό πού και πώς τα πιάσεις χωρίς να βγει ως τα γόνατα το στομάχι σου και το πρασινοκίτρινο μέσα του πλημμυρίσει τα γδαρμένα δρύινα, το χωλ και τα ασκούπιστα χαλιά;
Τουλάχιστον -λες- να ‘ρθει η άνοιξη να ξερνάμε τη μαυρίλα μας πάνω στα χαμομήλια, τις παπαρούνες και κάτω απ’ τις αμυγδαλιές. Για να δούμε πόση μετάλλαξη, πόσο spleen θ΄ αντέξει κι αυτή μέχρι να πει «γαμιέστε όλοι σας υποκριτές, αφού το ξέρω ότι το μόνο που θέλετε είναι ν’ αδειάσω γρήγορα τη γωνιά για να ‘ρθει καλοκαίρι. Ισκαριώτες…».
* κοπιράιτ ολντμπόι
———
εικόνα : Εrwin Olaf , “Hope”
a/man/called/... 
Υποκριτής μπορεί, προδότης όχι: μου αρκεί μια κανονική άνοιξη.
!!!!!!!
[πανω απο 10 φορες το διαβασα απανωτα και ακομη να πιστεψω οτι διαβαζω τετοιο ποιημα στη μπλογκοσφαιρα]
Τι να πω …
Συγυρίστε τουλάχιστον λίγο … Μαζέψτε κανένα “ουφ” από το πάτωμα , πετάξτε δυο τρία “αχ” … Λένε πως με το συγύρισμα , φαίνεται λιγότερο βρώμικο το σπίτι …
… ‘Οχι , ε ?…
Ε , τότε ανοίξτε κανένα παράθυρο να μπει καθαρός αέρας . Έστω , καθαρότερος από τον αέρα που παγιδεύτηκε μήνες τώρα μέσα στους τέσσερις τοίχους .
Και κάτι ακόμα :
Στριμμένη η Άνοιξή σας … Πείτε της , πως δεν είμαστε όλοι υποκριτές … Πείτε της πως υπάρχουν κάποιοι που δεν προτιμούν το καλοκαίρι .
———————————————
Αν σας βοήθησα (με το θέμα της “καθαριότητας” ) , ανταποδώστε το μου με το να μου εξηγήσετε , που “κολλάει” αυτή η σπαραχτική φωτογραφία … Μου έχει γίνει … εμμονή , από νωρίς το απόγευμα …
η ανάρτηση σου μου την λέει ή μάλλον την λέει στη σκέψη μου ‘καλοκαίρι φύγε, βαρέθηκα΄ και ξέρω πως κάποιο άλλο ρήμα θα βρώ για την επόμενη επόχη. σίγουρα όχι το βαρέθηκα. όπως ποτέ πριν δεν υπήρχε βαρέθηκα για το καλοκαίρι.