Για οικονομία λόγου σου λέω -επειδή τον γνώρισα προσωπικά- ότι πιασάρικους προλόγους δεν χρειάζεται η ιστορία, χρόνο για πέταμα δεν έχει κανείς. Αυτό που ξέρω είναι πως την αγαπούσε υπερβολικά, γνωρίστηκαν σε παλιές καλές εποχές, δεν είχε μυαλό έξω απ’ αυτήν, ποτέ δεν καταδέχτηκε να πει μισή κουβέντα σε άλλην όσο ήταν μαζί της. Ακόμη κι όταν κοιμόταν μόνος ή κάναν εξ ανάγκης διακοπές χωριστά, η τελευταία του σκέψη πριν κλείσει μάτια ήταν για κείνη, αυτή ήταν η έμπνευση του, η μούσα του, το σύμπαν του, η ζωή του ολόκληρη. Μιλούσε γι αυτήν και έλαμπε. Ακόμη και μετά από δέκα, δεκαπέντε χρόνια τα μάτια του γυάλιζαν, όταν τα δικά μας θάμπωναν στα τρία-τέσσερα χρόνια μ’ αυτές που διαλέξαμε. Ή μας διάλεξαν.

Όταν διαπίστωνε ότι οι άλλοι γύρω του την αντιμετώπιζαν ψυχρά, συγκαταβατικά και τυπικά, μερικοί δε με έκδηλη αντιπάθεια, έριχνε πάντα το φταίξιμο σ’ εκείνους που δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την αξία της, τις χάρες και την ομορφιά της, όχι σ’ εκείνη. Αυτό στάθηκε αφορμή για να κόψει τις παρτίδες μαζί τους, σχεδόν προσβεβλημένος. Ένας απ’ αυτούς ήμουν κι εγώ.

Από τη μέρα που βρέθηκαν κάτω απ’ την ίδια στέγη τη λάτρεψε. Νέος δεν ήταν, κόντευε τα 32, μα δεν είχε εμπειρία με άλλες εκτός από μερικές βδομάδες ή και μήνες, άνευ σημασίας. Αυτή -έλεγε- ήρθε για να μείνει για πάντα στη ζωή μου. Δεν τόλμησε -βέβαια- ποτέ να τη ρωτήσει, δεν ξέρω να σου πω αν ήταν επειδή φοβόταν την απάντηση ή τη σιωπή της. Τέτοια σχέση παθολογική δεν θυμάμαι ούτε σε βιβλία, μπορεί ο Paolo με τη Francesca, μπορεί ο Κουασιμόδος, ίσως το Φάντασμα της Όπερας, ίσως ο Salim με την Anarkali, πιθανόν σε κάποιο της Μαντά, δεν είμαι δα και κανένα τζάνκι της λογοτεχνίας για να σου δώσω το μέτρο του έρωτα.

Της έδινε δέκα, του επέστρεφε ένα, δυο, τρία, δεν είχε σημασία, έτσι είναι οι μονόμπαντοι έρωτες, δεν βγάζεις ζυγαριά, μεζούρα και δοσομετρητή. Το τι έκανε αυτός είχε σημασία, όχι εκείνη, εκείνη μπορούσε να πηγαίνει και με άλλους αν ήθελε, αυτός την είχε αγαπήσει για όσα του έδινε, όχι για όσα του στερούσε. Όταν τύχαινε να τον πάρω τηλέφωνο κάποιο βράδυ για να βγούμε, η απάντηση ήταν ίδια. «Ρε συ, υποσχέθηκα αφού».

Μετά σταμάτησα να τον παίρνω, κι εγώ και άλλοι. Μαζί της θέλεις, μαζί της μείνε. Ούτε μαθαίναμε τι κάναν οι δυο τους τα σαββατοκύριακα, από την ώρα που της παρέδωσε και τα Σάββατα για μας ήταν ξεγραμμένος. Κι άλλοι αγαπήσαμε, Δευτέρα με Παρασκευή όμως, τα σαββατοκύριακα είναι για τους φίλους και για τις μπίρες και για τα τσίπουρα και τις σάχλες και τα γήπεδα, όλα έχουν ένα όριο, αυτός το πέρασε με την πρώτη προσπάθεια.

Τα πρώτα σύννεφα στη σχέση τους δεν τα είδε. Ήταν πάντα απασχολημένος με τα καθημερινά, τα μικρά, τα ασήμαντα. Όλοι ψιθύριζαν πως κάτι δεν πάει καλά μεταξύ τους, μα αυτός ούτε τις σάλπιγγες της Ιεριχούς, ούτε καν τους Prodigy πρώτη θέση κάγκελα θα άκουγε, όχι ψίθυρους. Όσοι ζηλόφθονοι τόλμησαν να του πουν κατά πρόσωπο «πρόσεχε, μη δίνεσαι τόσο, υπάρχει ζωή και δίχως αυτήν» πνίγηκαν ο ένας μετά τον άλλον σε ένα πηγάδι μέσα του.

Μια Τρίτη ξύπνησε με σπασμούς στην κοιλιά, ένιωθε ναυτία, έκανε τρεις φορές εμετό, πέντε, δέκα, σωριάστηκε στο κρεβάτι σα χολεριασμένος, δεν προσπάθησε καν να τηλεφωνήσει σε κάποιον, ούτε φίλο, ούτε συγγενή, ούτε το 166. Μόνο σε κείνην. «Δεν θα ‘ρθω σήμερα» είπε, «δεν νιώθω καλά, θα συνέλθω μέχρι αύριο, σίγουρα θα είμαι καλύτερα». 

Δεν συνήλθε αλλά σύρθηκε -σκέτο λείψανο- ως εκεί μετά από δυο μέρες, δεν θα την άφηνε μόνη κι απροστάτευτη ανάμεσα σε άλλους που -όσο κι αν μουρμούριζαν για το πόσο ασυμπάθηστη είναι- δεν σκόπευαν να σταματήσουν να τριγυρνάνε ανάμεσα στα πόδια της χτυπώντας κάρτες ή υπογράφοντας πλάι στο όνομά τους σε χοντρά βιβλία. Εκείνη βέβαια ήξερε τα κίνητρα του καθενός, αφελή δεν την έλεγες, ανέκαθεν βολευόταν με όποιον της πούλαγε -ή της δάνειζε, έστω- έρωτα κι ας ήταν πιο ψεύτικος κι απ΄το χαμόγελο του Τζόκερ, ποιός να την αδικήσει;

Μια μέρα η μεγάλη του αγάπη είπε «οι δυό μας τελειώσαμε» και του ζήτησε να μαζέψει τα πράγματα απ’ το γραφείο του. Ούτε έμαθα αν ήταν mano-a-mano με τον «Διευθυντή Ανθρωπίνων Πόρων» ή το διάβασε σε ένα εταιρικό παλιόχαρτο, αν συνοδευόταν με «ευχαριστούμε για την συνεργασία» ή χωρίς κερασάκι, τι μέρα και τι ώρα ήταν, αν είχε ήλιο, αν έβρεχε, αν φύσαγε έξω, αν του έδωσε αποζημίωση αφοσίωσης ή του την χρωστάει ακόμη, όχι πως έχει και σημασία. Για όλους υπάρχει αυτή η μέρα του «απολύεσαι», αν όμως έχεις πρώτα προλάβει να πέσεις με τα μούτρα πάνω στα δεκάωρα και στα δωδεκάωρα, κανένας πλαστικός δεν στα στρώνει μετά. Στο είπα πως έχουμε από καιρό χαθεί, δεν έχω ιδέα πού τριγυρνάει σήμερα για να κολλήσει κανένα γεροντοένσημο, αγνοώ αν θα τον βρεις εδώ τριγύρω ή πέρα απ’ τα σύνορα, μα το ξέρεις, θαρρώ, πως δεν έχουν μεγάλη πέραση στην πιάτσα οι πενηνταπεντάρηδες και τα κουρασμένα, ξεζουμιασμένα CV τους…

———————————

* γραμμένο για το μπαχάρ 3