Το ρολόι δείχνει τεσσεράμισι. Το θερμόμετρο 39. Δεν μπορείς να δώσεις αντιπυρετικό στον καιρό, να πάει έστω στο 37,8, να ανοίξει το μάτι του λίγο. Ούτε η αντιβίωση τον πιάνει.

Μέσα στο σπίτι το κλιματιστικό βογκάει. Πασχίζει. Πρέπει να σώσει τέσσερις ναυαγούς καταμεσής θέρους. Καθένας έχει πιάσει και ένα κρεβάτι, μια γωνιά καναπέ, προσπαθώντας να κρατηθεί ζωντανός μέχρι να δούμε στον ορίζοντα αριθμούς που να λένε 33….34 και να ξαναπιάσουμε στεριά.

Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα. Πεντέξι πόντους, ίσα για να νιώσω αν κατεβάσαν τα καζάνια της κόλασης απ’ τη φωτιά.

Δεν τα κατέβασαν. Θα τα ‘χουν εκεί, μέχρι να λιώσουμε μέσα τους, λίγη ξασπρισμένη σάρκα πάνω σε γυμνά κόκκαλα, πολύς σαματάς για τόσο λίγο ζουμί.

Σέρνομαι ως το διπλανό δωμάτιο. Ανεμιστήρας στο ταβάνι, ανεμιστήρας στο δάπεδο. Δυο σε έναν ανοιγμένο καναπέ, αναπνέουν νομίζω. Δεν τόλμησα να βάλω καθρεφτάκι κάτω απ’ τα ρουθούνια τους. Ο εικοσάχρονος βλέπει καταδύσεις. Με ένα μάτι στο βατήρα και το άλλο στην οθόνη του κινητού. Ακίνητος.

 

Από τα πόσα μέτρα; ρωτάω, όχι γιατί με νοιάζει αν θα σπάσουν το σβέρκο τους πέφτοντας αλλά για να σιγουρευτώ πως είναι ζωντανός

Από τα δέκα. Και από εκατό θα βούταγα τώρα αν ήταν να δροσιστώ.

Η θάλασσα είναι λιγότερο από εκατό μέτρα μακριά, του λέω. Φύγε για κει, νέος είσαι εσύ, θα φτάσεις κάποια στιγμή. Εμείς δεν μπορούμε.

Ξέχνα το. Ώσπου να φτάσω θα λαμπαδιάσω.

 

Παίρνω κάμποσα Λούκι Λουκ από  μια στοίβα με πενήντα, μπορεί και εξήντα. Με κοιτάζει λοξά.

Τι θα τα κάνεις αυτά;

Δεν απαντώ. Eπειδή παίζουν τα φέισμπουκ και τα sms και τα γουόρκραφτ στα δάχτυλα νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Τίποτε δεν ξέρουν. Τι μπορείς να κάνεις με μια αγκαλιά Λούκι Λουκ εκτός απ’ το να βουτήξεις σαράντα χρόνια πίσω, ελπίζοντας να βρεις λίγη δροσιά; Εκλιπαρώντας για ένα δράμι κρύου αέρα, αληθινού, όχι βγαλμένου μέσα από ένα πλαστικό κουτί με γρίλιες.

Ζεστή, καυτή σοκολάτα. Κόκκινες καραμέλες. Πίσσα και πούπουλα. Έρημος. Κάκτοι. Στριφτά τσιγάρα. Ουίσκι χύμα. Σκόνη.  Στριμωγμένος στον καναπέ της κουζίνας. Πάνω σε ένα σεντόνι που είναι μουσκίδι, ακουμπισμένος σε ένα μαξιλάρι που στάζει ιδρώτα και όποια  υγρασία κατόρθωσε να επιζήσει μέσα στο στόμα μου.

Σε πέντε λεπτά νυστάζω, αφήνω τις ανοιγμένες σελίδες πάνω στο κεφάλι μου. Στο τέλος δεν κατόρθωσα να φτάσω. Τα αδιάβαστα τα άφησα στο πάτωμα δίπλα μου, κακό χούι να νομίζεις πως είσαι ακόμη δώδεκα και μπορείς να διαβάσεις δέκα ιστορίες μονοκοπανιά περιμένοντας να πάει έξη, να βάλεις τα ζίτα ελλάς, να πάρεις στο χέρι μια φέτα ψωμί και έναν κρύο κεφτέ και να αμολυθείς στο δρόμο για να βρεις την υπόλοιπη συμμορία που θα στήσει διπλό, εσύ Φακέτι, αυτός Ζεπ Μάγιερ, εσύ Νέσκενς, εσύ Κρόιφ, εσύ Τοστάο.

Όταν ξύπνησα -περασμένες εφτά- και βγήκα στο μπαλκόνι, τα καζάνια καίγαν ακόμη. Aυτό που έβγαινε από μέσα τους μύριζε υγρασία ανακατεμένη με σκουπιδίλα.  Τα δωμάτια άδεια. Οι πετσέτες και τα μαγιώ τους λείπαν απ’ την απλώστρα. Στη θέση τους άπλωσα σεντόνι και μαξιλαροθήκη. Μπορούσες να ανοίξεις κουβέντα με τον ιδρώτα μου πάνω τους. Άνοιξα το ψυγείο για να βρω λίγο κρύο νερό μα μετάνιωσα πριν καν το πιάσω.

Έξω ο κόσμος καιγόταν. Ο πυρετός του δεν έλεγε να πέσει. Κι εγώ θα σκότωνα για λίγη ζεστή σοκολάτα. Και ένα σακκουλάκι κόκκινες καραμέλες. Με δέκα δραχμές θα έπαιρνα και ρέστα…