Πέρυσι, λίγο πριν της Παναγίας θάψαμε την Β.
Σήμερα ανάψαμε κερί, πήραμε αντίδωρο και κόλυβα, ήπιαμε καφέδες και λευκό κρασί, καπνίσαμε από έξη-εφτά τσιγάρα και φάγαμε μυδοπίλαφα, μάντζε και μπριζόλες. Φεύγοντας είπαμε «να ζήσετε να τη θυμάστε».
To αυτοκίνητο μετά έκαιγε. O κλιματισμός ήταν ανώφελος για ένα χιλιόμετρο δρόμο. Το πουκάμισο, φορεμένο μια φορά, πήγε κατευθείαν στα άπλυτα.
Σε καμιά ώρα θα φύγουμε για τη θάλασσα.
a/man/called/... 
Δύσκολες στιγμές, καλές μόνο για έμπνευση.
μόνο για να αναθεωρείς και να συνεχίζεις τα ίδια μετά
Και αυτό που λέμε ζωή συνεχίζετε, …….
Τόση έμπνευση να διοχετεύεται σ’ ένα πουκάμισο; Τί κρίμα… παρ’ όλα αυτά, ο φθινόπωρος είναι κοντά…
και μάλιστα αδειανό..
Όπου διαπιστώνεις ότι η ζωή είναι πιο δυνατή απο το θάνατο
ετσι λένε
Έτσι είναι 😉
Δίπλα στη θάλασσα πίνονται οι καλύτερες ρακές, μαζί με ένα μεζέ στοιχειώδη μα αρκετό για την περίσταση. Χοές και σπονδές στους μη λησμονημένους. Συνέχεια ζωής και ιερή νοσταλγία για κείνους που επιμένουν πιο πολύ.
Να πας.
Φύγε.
Πόσες φορές να στο πω;
μια είναι αρκετή αρκεί να μη συνεχίσω να παλεύω με δέκα “αλλά”, τα ‘παμε αυτά, είναι να το ΄χεις το φευγιό