Δώδεκα και είκοσι, δεν κουνιέται φύλο. Τέντες ανεβασμένες. Το θερμόμετρο χάλασε, κόλλησε στους 32, αυτά παθαίνεις με τα κινέζικα θερμόμετρα και τα δύστροπα καλοκαίρια. Μπαίνω και βγαίνω στο μπάνιο κάθε ώρα, ποτίζομαι, όπως οι ντοματιές μου στο μπαλκόνι. Κι όμως, όπως κι αυτές, κάθε μέρα μαραίνομαι όλο και περισσότερο, χωρίς να δω άνθος πάνω μου, πόσο μάλλον καρπό.
Άχνα τριγύρω, πρόπερσι, ακόμη και πέρυσι κάτι ακουγόταν από τα μπαλκόνια της γειτονιάς. Ένα πηρούνι, μια τηλεόραση, ένα φτηνό ρεφρέν, μισό γέλιο, δυο γυναίκες με ιδρωμένη τη γραμμή ανάμεσα στα στήθια τους που καληνυχτίζονται, κάτι. Κάτι. Ο,τι.
Κοιτάζω τους κάδους στο δρόμο. Κανείς δεν ασχολείται πια μαζί τους τα βράδια. Μόνον οι γάτες, όσες δεν μετανάστευσαν σε πιο ακριβές γειτονιές. Κάθε μέρα όλο και πιο λιπόσαρκοι γίνονται, τι περισσεύει να πετάξεις μέσα τους; Στο τέλος θα τους βγάλουν και θα μας φέρουν τσίγκινους κουβάδες με καπάκι, όπως παλιά. Την εποχή που μόλις τους άδειαζε το σκουπιδιάρικο τους παίρναμε και τους κάναμε δοκάρια, για το προμεσημεριανό διπλό.
Ο ήχος της δερμάτινης μπάλας που χτυπάει πάνω στους ντενεκέδες. Δοκάρι και έξω. Ό ήχος απ’ το μέταλλο όταν πέφτει στο πλακόστρωτο, αδειάζοντας τα τελευταία απομεινάρια καρπουζόφλουδας που δεν καταδέχτηκε να πάρει η σκουπιδιάρα. Η μουσική απ΄το καπάκι που ταλαντεύεται καμιά δεκαριά φορές μέχρι να σιωπήσει. Τότε δεν ήξερα, μετά άκουσα να κάνει το ίδιο και ο ΜaxRoach. Δοκάρι και μέσα.
Κάθε κουβέντα και ένα ουφ. Φανερό ή φορεμένο από μέσα. Όταν μιλάμε, γιατί συνήθως δεν μιλάμε. Οι παύσεις είναι πια τόσο μεγάλες που για να τις διασχίσεις χρειάζεσαι ποδήλατο. Κανείς δεν ρωτάει τον άλλον τι σκέφτεσαι; Ξέρουμε. Παλιά, ανάμεσα σε κουβέντες κοίταζες ξένα πόδια και σκεφτόσουν τι καιρό κάνει μέσα τους, πόσο λέει το θερμόμετρο εκεί πάνω που ενώνονται, πόσο ψηλά θ’ αφήσει να φτάσει η σκέψη σου πριν την πιάσει και την γυρίσει στο αφεντικό της. Μερικά κορίτσια αγαπούσαν τις σκέψεις και τις άφηναν να φτάσουν στον προορισμό τους. Μερικά αφήναν κι εσένα, μαζί με τις σκέψεις σου.
Τώρα πάλι εκεί κοιτάζεις, αφηρημένος, και σκέφτεσαι αριθμούς, εφτά δόσεις, δυο απλήρωτους λογαριασμούς, τριακόσια χοληστερίνη, βάλε δέκα ευρώ αμόλυβδη, να μη χαλάω κατοστάρικο. Η γραμμή ανάμεσα στα στήθια τους δεν έχει πια κίνηση, μια σταγόνα κατεβαίνει που και που. Αν προλάβεις και τη δεις, αν προλάβεις και την πάρεις, ίσως σε πάει στον προορισμό σου. Αλλιώς πίσω, περιμένοντας την επόμενη, άγνωστο πότε. Αν το μυαλό σου είναι ακόμη εκεί, στην προβλήτα, και δεν βολοδέρνει σε κάποιο ξεθωριασμένο θέρος.
Ουφ για το σήμερα, ουφ για το αύριο. Ξεκίνησαν με σημάδια από χαστούκια στο πρόσωπο, μετά γεμίσαμε μελανιές παντού. Φέτος βαράνε κατευθείαν στην ψυχή οι καργιόληδες. Εκεί -λένε τα εγχειρίδιά τους- αργούν να φανούν τα σημάδια.
a/man/called/... 
ουφ ………………..πολλάκις.
” Βαράνε κατευθείαν στην ψυχή οι καργιόληδες. Εκεί -λένε τα εγχειρίδιά τους- αργούν να φανούν τα σημάδια” …
——————————————–
Και οι “ιατροδικαστές (για την πιστοποίηση της παλαιότητας των σημαδιών αυτών) … κι αυτοί “δικοί τους” …
Δεν βγάζεις άκρη , με τίποτα .
Φτάσαμε να βλέπουμε θεατρικά τη ζωή μας. Σαν σκηνικό με μελανά χρώματα, όπου ο πρωταγωνιστής είναι κάποιος αδίστακτος προδότης. Με θρηνώδεις ήχους, πρώτη, δεύτερη και τρίτη πράξη. Τραγωδία.
Η αλλοτινή κάθαρση όμως είναι πλέον ουτοπία.
Μόνο μέσα σου μπορεί να την εντοπίσεις, αν έχεις πείσμα αρκετό, ακόμα και ανάμεσα σε αμυχές, μελανιές και ρήξεις.
Γιατί η ζωή δεν είναι πρόβα, και ο Ευρυπίδης μας έχει αφήσει προ πολλού. Οι σύγχρονοι τραγωδοί παίζουν με άλλους όρους. Υπηρετούν άλλα “ιδανικά”. Που δεν μας κάνουν.
Αν αφεθείς να σε πνίξουν τα ουφ, τα αλλά και η σκληρότητά τους, τότε θα έχεις ηττηθεί.
Το νου σου στο μυαλό, λοιπόν, αυτό είναι ο στόχος, που έλεγε και μια ψυχή.
Αυτό μην τους αφήσεις να στο σκοτώσουν.
Μόνο αυτό θα σε σώσει κάποτε.
κι όμως αυτό ήταν -κατά βάση- ένα αισιόδοξο ποστ
έπρεπε να βάλετε ενα disclaimer γτ αλλιώς πώς να το καταλάβουμε; και δεν ειρωνεύομαι 😦
την επόμενη φορά θα το γράψω απ την επικεφαλίδα : Α.Π.
χμ………..αισιοδοξο………..φανταζομαι το απαισοδοξο…………..τελικα τα xanax θα χρειαστουν.να θυμηθω να προμηθευτω πριν φτασω το οριο των 1500 ευρω.τοσα δεν διακαιουμαι ως ελλην ασφαλισμενος ?αληθεια ποσο κανει ενα κουτι ? ουφ παλι λογαριασμοι γαμωτο……………..
δεν το φαντάζεσαι
Σας έχουν κοροϊδέψει.Άχνα δεν ακούγεται από τα μπαλκόνια γιατί όλοι έχουν πάει διακοπές.Μόνος σας μείνατε.Κάντε κάτι.Κάτι σαν-για να δώσω κι εγώ μια αισιόδοξη νότα στο σχόλιο-το τελευταίο γεύμα του μελλοθανάτου.
είχα μια κρυφή ελπίδα οτι όλα τα φώτα τριγύρω ειναι κλειστά για λόγους οικονομίας
κ βάλτε ένα τουητεροκούμπι παρακαλώ, μη μας ταλαιπωρείτε άδικα 🙂
άμα ήξερα πού είναι αυτά τα κουμπιά θα δούλευα στη ΝΑΣΑ (btw)
πινακας ελέγχου -> ρυθμίσεις -> sharing
σας προσλαμβάνω εγώ, τι να την κάνετε τη ΝΑΣΑ? 🙂
πήγα, είδα. και του φβ και του τουίτα (πσ) λένε “connected”. κάποιος χαζός μηχανικός θα έκανε λάθος στη συνδεσμολογία. θα το σκαλίσω, άμα φτάσω στον Ερμή αντί του Άρη μη φωνάζετε μετά
Μια χαρά είναι ο Ερμής, της επικοινωνίας. Μπας και οι παύσεις αρχίσουν να διασχίζονται μ’ ένα βήμα.
Τι να τον κάνετε τον Άρη; Από εχθροπραξίες (και προς τα έξω και προς τα μέσα) άλλο τίποτα.
Η ζωή μας έχει γίνει<> περισσότερο από ποτέ!
Η ζωή μας έχει γίνει νούμερο περισσότερο από ποτέ!