Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα στιχάκι του Hammill. Οποιοδήποτε. Ένα ρεφρέν χωρίς αρχή μέση και τέλος του Tim Buckley. Ένα σόλο του Fripp, σκέφτομαι αυτό στο Damage, αυτό, ναι. Ένα βογκητό της Diamanda, που δεν βγήκε από μέσα της γιατί ντράπηκε να ορθώσει ανάστημα, το λιπόψυχο, μπρος στα ουρλιαχτά της. Tα δάχτυλα του Roedelius και του Moebius στο by this river. Ίσως κι ο Gabriel, την ώρα που παίζει μουσκίδι το here comes the flood κάτω από μια τρύπια τέντα, σε ένα χωράφι στα midlands, μόνος, αυτός, ένα πιανάκι και μια σάπια ψιχάλα. Θα μπορούσε να είναι και ένα τραγουδάκι του Adrian Borland που δεν πρόλαβε να γραφτεί.

Θα μπορούσε. Με τέτοια φανταχτερά κι αλλότρια μεγαλοπιάνομαι.

Ακούω όμως μόνο το μολύβι που χτυπάει το ξύλο, σκίζοντας το χαρτί, κάνοντας υπολογισμούς και ξανά μανά υπολογισμούς, παλεύοντας με αριθμούς καλά προπονημένους. Το τακ τακ απ’ το φτηνό μολύβι -που δεν βγήκε δα κι από κανένα σοβαρό εργοστάσιο- και η ανάσα απ’ το ψυγείο. Η ώρα πήγε εφτάμιση, έξω νύχτωσε. Βιάζεται να φύγει το φως, ούτε κι αυτό αντέχει τέτοιας άριστης ποιότητας σιωπή, δεν το αδικώ. Ούτε Hammill, ούτε Robert, ούτε Βrian καταδέχονται να ντύσουν μια τέτοια μέρα. Μόνο ένα μασημένο στην άκρη του μολύβι κι ένα παλιοψυγείο. Σε λίγο θα το βγάλω κι αυτό απ’ την πρίζα. Για να μην ενοχλεί τη μύτη απ’ το μολύβι, να μη της αποσπά την προσοχή από τον ωραίο και μάταιο αγώνα της ενάντια στο ξύλο.

Drink up, dreamer, you’re running dry.