Μετά από χρόνια περισυλλογής, ψεύτικων αποφάσεων και αναβολών, οι άνθρωποι το πήραν απόφαση να ξανασχεδιάσουν το πατρόν τους από την αρχή.
Κι αν δεν έβγαινε όπως το λογάριαζαν, αν τους έλεγαν «πολλά ζητάτε, δεν πήρατε χαμπάρι πως αλλάξαν οι καιροί;» θα το έκοβαν στα περισσεύματα για να τους ταιριάξει. Τα βράδια, για να ντρέπονται λιγότερο, θα κόβαν ακόμη και όσα δεν περίσσευαν. Ήταν αποφασισμένοι αυτό το χειμώνα να φορέσουν ξανά τη ζωή τους πάνω τους. Κουτσή, στραβή, κομμένη, στενή, ξηλωμένη, ξεφτισμένη, παρτάλι, αγνώριστη, όπως και να ‘ταν.
Αλλά γυμνοί δεν θα βγαίναν έξω την επόμενη άνοιξη. Τέτοιαν χαρά δεν θα προσφέραν στα μάτια των ντυμένων που σιγά σιγά, εδώ και καιρό μαζεύαν τα μολύβια και τα ψαλίδια από κάθε σπίτι, μα γνώριζαν πως όσα και να μαζέψουν, ένα μολύβι κι ένα παλιοψάλιδο πάντα θα είναι καταχωνιασμένα κάπου μέσα μας. Για καλό και για κακό.
a/man/called/... 
Μετά από μήνες περισυλλογής, ψεύτικων αποφάσεων και αναβολών σε διαβεβαιώ: μερικές έμμονες ιδέες όσο και να τις καταπολεμάς συνεχίζουν να σε τρώνε σαν σκουλήκια. Απέξω σου λες “το ξεπέρασα”, κι έχεις κάνει το παν για να το πετύχεις, και το έχεις πιστέψει κιόλας πως τέρμα, από μέσα σου όμως έρχεται τις νύχτες και σου λέει “καλησπέρα, εδώ είμαι ακόμα”.
Σεπτέμβρης του 2012, και είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από την πρώτη μέρα, όποτε και να ήταν αυτή.
Άσε, ανεπίδεκτοι μαθήσεως…
(άσχετο; ίσως… στη μοδιστρική του είδους είμαι pro πάντως, κι επίσης ποντάρω στη συνήθη μεγαλοψυχία σου να δείχνεις κατανόηση στα ακατανόητα, ε;)
αδυνατώ να καταλάβω και τα βασικά πλέον. είμαι μια μικρή αμοιβάδα των βλογς
Δεν πειράζει. Κάποιο βράδυ μετά από χίλια χρόνια θα τα πιούμε σε ένα μπαρ που θα το λένε Βιετνάμ, θα ακονίσουμε τα ψαλίδια μας και θα τα κουρελιάσουμε όλα όσα μας παιδεύουν. Τα ακατανόητα.
Τότε, θα δεις, τα βλογς δεν θα έχουν καμία σημασία.
Φχαριστώ.
προσδοκώ. αμήν
απορια: ο σταυρος του νοελληνα ειναι το κουβαλημα απο ενα ψαλιδι και ενα μολυβι?
τα αξεσουάρ του είναι. αυτά κι ένα iPhone
πόσο πολύ υπεργαμάτος είστε πια? πόσο?
[και πόσο υπέροχη φωτογραφία!]
υποκλίνομαι 🙂
υπεργαμημένος. όχι και μεταξύ μας, όχι και μεταξύ μας…
όπως βλέπετε τη γνώμη μου μοιράζονται και άλλοι, τη δική σας όμως όχι 🙂
Συμφωνώ με την προ-λαλήσασα…
Οι … “ραφτάδες” είναι το ίδιο με τις “μοδίστρες” ?…
Τώρα θα μου πεις … “τι ερώτηση κι αυτή” … αλλά , αυτό μου ήρθε πρώτο στο μυαλό , διαβάζοντας σε .
αυτοί είναι επαγγελματίες, παίρνουν και μέτρα. όχι μόνο ‘με το μάτι’
Τι τα θέλετε;Όλ’ αυτά τα χρόνια περισυλλογής, ψεύτικων αποφάσεων και αναβολών, οι άνθρωποι βολευόντουσαν με πρεταπορτέ.Τι να σου κάνουν τώρα τα ψαλίδια και τα μολύβια;Άγνωστα αντικείμενα.
λείπει η πέτρα και το χαρτί απ το κουαρτέτο. ειδικά η πρώτη ίσως είναι μια κάποια λύση
σκουριασαν τα ψαλιδια ,μουλιασαν τα μολυβια,τριφτηκαν οι γομες( ειναι με γομα το μολυβι,κομπλε) απο την αχρηστια.προλαβαινουν ,δεν προλαβαινουν.shit που λενε και οι παραδιπλα……….
shit happens
“ένα μολύβι κι ένα παλιοψάλιδο πάντα θα είναι καταχωνιασμένα κάπου μέσα μας.”
Τιμή σε όλα τα ταπεινά εργαλεία των δύσκολων εποχών.
για το “μέσα μας” ο λόγος ;
Για όλα τα μικρά πράγματα που μας απομένουν για να γλυκάνουμε το μέσα μας και να αντιμετωπίσουμε το έξω μας, φίλε ΚΚΜ.