Πάει, τέλειωσε, σβήστηκε, ξεθώριασε, έφυγε, ξεχάστηκε, στέγνωσε, εξαϋλώθηκε, σίγησε, ξεθύμανε.

Δικά σου αυτά. Τα έγραψες, τα διάβασες, τα διόρθωσες, τα στοίχισες, τα τύπωσες. Από τότε τριγυρνάνε στα πόδια σου, τις πιο ακατάλληλες στιγμές, εκλιπαρώντας  να τους δώσεις λίγη σημασία. Αδιαφορείς. Περήφανος για το σπουδαίο σου κατόρθωμα, καγχάζεις πως με τις λέξεις μπορείς να τα βάλεις όποτε το αποφασίσεις. Ο,τι θες τις κάνεις αν έχεις βολικό πληκτρολόγιο και καλά προπονημένα δάχτυλα.

Αν όμως το φέρει ξανά ο Οκτώβρης,  ο διάολος κι ο χρόνος αυτά τα ίδια δάχτυλα να ξαναγγίξουν το δέρμα της, να χαϊδέψουν εκείνο το σημάδι στο γόνατο, αν βρουν δρόμο ν΄ανηφορίσουν ανάμεσα στα πόδια της, γίνεσαι -μέσα σε μια στιγμή- αναλφάβητος. Ξανά. Ούτε πληκτρολόγια, ούτε λέξεις σου χρειάζονται μετά. Και μιλάς μόνο με με το στόμα, με το δέρμα και με τα δάχτυλα. Δεν πα’ να καταστρέφεται ο κόσμος ολόγυρα, κι εσύ μαζί του. Μέσα της είναι καταφύγιο. Μέσα της.

Είσαι αρκετά σοφός πλέον για να ξέρεις πως δεν κρατάει για πάντα αυτό, δανεικό είναι, μια τοσοδούλα στιγμή στο χρόνο, ένα σκουπιδάκι στο μάτι, μετά θα χρειαστεί να  ξανασκαρφαλώσεις έξω για να ξαναμαζέψεις κομμάτια, να σφουγγαρίσεις αίματα, να ξεπλένεις χυμένα μυαλά και να πολεμάς με αριθμούς αήττητους. Αλλά θα πεισμώσεις να μείνεις ζωντανός, περιμένοντας πότε θα ‘ρθει η ώρα να ξαναμπείς μέσα στο σώμα της για μια στάλα αέρα, για να  πάρεις λάφυρο λίγο μύρο ακόμη, ν’ απλώσεις τη γεύση της στο στόμα σου πριν ξαναβγείς στον Χαμό.

–