Σε πέντε φανάρια χτες, μια μικρή χαρτονένια -μουσκίδι απ’ το ψιλόβροχο- πινακίδα στα χέρια τους έγραφε “ΠΕΙΝΑ”. Όχι “ΠΕΙΝΑΩ”. Αλλά “ΠΕΙΝΑ”. Όλα κεφαλαία.
Αυτοί που το ‘γραψαν έτσι, ήταν μεγάλα τσογλάνια. Ξέραν καλά τι κάναν. Το “πεινάω” θα ήταν λιγότερο επώδυνο, αφού θα το ‘βλεπες καρφιτσωμένο μόνο πάνω στους ανθρώπους με τις πινακίδες. Τους ληγμένους. Τους δεύτερης διαλογής. Το ελαττωματικό στοκ. Εγώ πεινάω, εσύ όχι. Η “πείνα” όμως είναι πανούκλα, δεν έχει πρόσωπο ούτε και απλωμένο χέρι. Μόνο μυρίζει άσχημα. Μέχρι ν’ ανάψει το πράσινο την ένιωσα πάνω απ’ το κεφάλι μου, λίγα εκατοστά πάνω απ’ τα κεφάλια των -ακόμη- χορτάτων, στα σταματημένα αυτοκίνητα. «Κανείς δεν θα γλιτώσει» είπε, «έχω σπείρει πολλά ορφανά τριγύρω, απ’ τα στομάχια σας ως την ψυχή σας». Η Μέδουσα ήταν πιο τρυφερή. Εκείνη μόνο σε πάγωνε, ετούτη σε έλιωνε από τρόμο και σε πάγωνε μαζί.
Παραδίπλα χαριεντιζόντουσαν για το πόσο κλεινόν άστυ έμεινε αγάμητο (τσάμπα ακκίζεται η Σαλονίκη για τον ερωτισμό της, που μυρίζει μπαγιάτικη μπουγάτσα με κιμά και γλίτσα στην άσφαλτο), οι σκατόψυχοι βγάλαν το καντάρι για να δείξουν πόσα δράμια αριστεροσύνη χώραγε μέσα του ο εκλιπών. Άλλοι γράφαν δελτία τύπου για επανιδρυτικά συνέδρια ίδρυσης. Για να βρεθεί μια κοινή γλώσσα.
Χάθηκε το κόκκινο, συμπλέκτης, πρώτη, έφυγα μακριά. Για να βρω την κοινή Πείνα. Το μόνο αναγνωρίσιμο μέσα στη Βαβέλ.
—
a/man/called/... 
Το πλάνο ανοίγει και το αίμα φαίνεται.Ημέτεροι και αλλόφυλοι κολυμπούν στα ίδια σκατά,σκοτώνοντας ελπίδες.Και η πείνα χρειάζεται τη στατιστική της κορύφωση για να θεραπευτεί.Όπως η πανούκλα.Αυτό.
μα ακριβώς Αυτό. ξέρεις εσύ
ένα ποίημα γράφτηκε κάποτε, “είμαστε όλοι τρελοί και πεινασμένοι. είμαστε τρελοί και δεν φταίμε.” συμφωνώ με τον κ. selitsanos για το “σκοτώνοντας ελπίδες”.
όλοι συμφωνούν με τον κ. selitsanos
A/dream/called/…nightmare. Φανάρια, πείνα…Ονειρευτήκαμε παρόμοιους εφιάλτες χθες: http://ml-quasar.blogspot.gr/2012/11/blog-post_22.html
ομολογώ -με μια μικρή δόση ζήλειας- οτι ο δικός σας εφιάλτης ήταν τρομαχτικότερος
Αν, μέσα στη Βαβέλ, η πείνα μας είναι η αιτία να ξαναφτιαχτεί κοινή γλώσσα, δεν το λες και κακό τελικά.
όχι, δεν το λες. αρκεί να μη καταλήξουμε όλοι mute
Έχετε διαβάσει την “Πείνα” του Χαμσούν; Νομίζω πως θα άξιζε!
Νομίζω πως ένας απ’ αυτούς που φταίνε για την κατάντια μου,ως γραφιά, είναι κι ο Νορβηγός
“Χάθηκε το κόκκινο, συμπλέκτης, πρώτη, έφυγα μακριά”
Όσο πιο μακριά γίνεται. Και πάλι κοντά θα είναι. Στη Βαβέλ όλοι οι δρόμοι έχουν γλίτσα και όλοι οδηγούν Εκεί.
ο μόνιμος εφιάλτης μου, πατάω φρένο και δεν σταματά. κι ας πηγαίνω με είκοσι. γλίτσα και στα όνειρα γαμώτο
Κάθε φορά το ίδιο. Αποστρέφουμε το πρόσωπο στη διπλανή κακουχία γιατί μας πληγώνει αισθητικά ή γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας εκεί μέσα;
γιατί λέμε “εγώ ελπίζω να τη βολέψω”
ΠΕΙΝΑΩ γραφουν τα χαρτονια.ξεκαθαρα.μοναχα που το “ωμεγα” ειναι γραμμενο με 2 γραμμες απο κατω η απο διπλα αντι για μια.καθε μερα τους βλεπω.κ θελω να βγαλω τις καλτσες μου να τις δωσω στον εναν που δε φοραει.αλλα δε το κανω.γιατι οταν νευριαζω με τον καριολη που τους αμολησε με το ταμπελακι,ολοκληρους μαντραχαλεους-πιθανον μαστουρωμενους υπο καποια κατασταλτικη ουσια υπεθεσα-αμεσως το συζητω με καποιον κ με τρομοκρατουν με την ιδεα οτι τελικα μπορει κ να μην ειναι θυματα τυπου “ο καιρος των τσιγγανων” αλλα οι ιδιοι σπειρα.κ μενω με τις καλτσες μου.αλλα με τον ιδιο θυμο..μια απο τη στεναχωρια κ μια επειδη ντρεπομαι που φοβαμαι.
στο τέλος θα φάμε τις κάλτσες μας, να το θυμηθείτε
Νομίζω έχετε ένα λάθος. Όταν επικρατεί (ωραία λέξη, αν μη τί άλλο αφήνει ελπίδες αλλαγής έστω και αν δεν υπάρχουν) πείνα δεν χάνεται ποτέ το κόκκινο. Και δεν εννοώ κομματικά. Πραγματικά δεν έχω καμία πλέον προσδοκία από τα κόκκινα ή τα ροζ. Μιλάω για το κόκκινο το αίμα. Που θα βάψει δρόμους (ήδη έχει αρχίσει), ψυχές και μάτια. Και μόλις ξεχειλίσει θα βάψει και χέρια. Μόλις τα χέρια πάρουν την απόχρωση αυτά θα βάλλουν κατά δικαίων και αδίκων. Εκεί θα έρθει η “στατιστική ολοκλήρωση” του καταπληκτικού Σελιτσάνου. Χωρίς κόκκινο μόνο στην Αγγλία τόσες δεκαετίες. Αλλά εκεί είναι αλλιώς οι αλλαγές. Αναίμακτες. Διαχρονικές
και ποιός θα χορτάσει μετά; χορταίνεις με αίμα;
Χορταίνεις με ελπίδα. Τώρα ούτε αυτή