Φτάσαμε πάνω απ’ τη μικρή παραλία λίγα χιλιόμετρα μακριά απ’ το μοναστήρι, βοήθειά μας. Κεριά δεν ανάψαμε περνώντας απ’ έξω, οι μισοί ντράπηκαν τους άλλους μισούς και φτιάξαμε μια ντροπή ολόκληρη σκέτη ομορφιά και πατήσαμε γκάζι, «να φτάνουμε μια ώρα αρχύτερα». Τώρα έπρεπε να παρκάρουμε τα αυτοκίνητα σε ένα τοσοδούλι πλάτωμα κάτω απ’τον ήλιο και να βρούμε ανάμεσα στα τσαλιά το μονοπάτι που θα μας έστελνε εκεί που «το νερό, ένας μικρός καταρράκτης, πέφτει από πέντε μέτρα ύψος μέσα στη θάλασσα». Αυτό μας είχαν πει άλλοι γενναίοι σέρπα, που είχαν κατέβει πριν από μας. Δεν βρίσκεις εύκολα τέτοια τεχνικολόρ θεάματα, είπαμε χαλάλι το ανέβασμα μετά. Στο κατέβασμα κουτσά-στραβά θα τα καταφέρναμε.

Αμ δε..

Δυο αγόρια, τρία κορίτσια, κόντρα σε μια κλίση που θα τρόμαζε κάθε αλφάδι και τελεφερίκ, χωμένοι μέσα σε μια στρατιά από ανθρωποφάγα πουρνάρια και έναν ήλιο που εκείνη τη μέρα το ‘βαλε γινάτι ο καργιόλης να δείξει ποιός είναι το αφεντικό. O μεγαλύτερος ήταν εικοσιοκτώ χρόνων -η Γιάννα δεν μέτραγε- οπότε και τριακόσια να ήταν τα χιλιόμετρα  στην κατηφόρα, και εβδομήντα μοίρες η κλίση, και σαράντα βαθμοί το κοντέρ στο θερμόμετρο, πάλι θα ξεκινούσαμε για την «δικιά μας» παραλία. Σ’ αυτές τις ηλικίες πας -έτσι λέγαμε τότε- κόντρα με ο,τι γουστάρεις, αδιαφορώντας για το τι λένε οι αριθμοί. Τα νούμερα και τα μαθηματικά είναι για τους δειλούς και τους οικογενειάρχες που μετράνε το κάθε τι δέκα φορές, με σινιέ κομπιουτεράκια Texas Instruments, επαληθεύσεις και λογαριασμούς και ξανά επαληθεύσεις. Εμείς μπορούσαμε και λάθος να κάνουμε. Τόσο χειρότερα για το λάθος. Ήμασταν ικανοί -αυτό πιστεύαμε- να στριμώξουμε το λάθος μας στη γωνιά και να του αποδείξουμε, με το καλό ή με το στανιό, ότι είναι το σωστό.

Αρκετά χρόνια μετά έμαθα ότι κάποιος Alex Garland μας έκλεψε το πρότζεκτ. Αλλάζοντας τα ονόματα και τις τοποθεσίες, για να μη τον τσακίσουμε στα ασφαλιστικά μέτρα και τις μηνύσεις.

—-

(ψίχουλο απ΄τις «αρχαίες γυναίκες»)

—–