Φτηνές σκέψεις πάνω στο «How to Write With Style» του Kurt Vonnegut

 

 

1. Find a subject you care about

Γυναίκες. Για τα άλλα γράφουν κι άλλοι. Με ένα pinch κοινωνικής ευαισθησίας ώστε να μη κατηγορηθείς για ερωτικό ασκητισμό.

2. Do not ramble, though

Εννοείται. Μέχρι τις πενήντα, το πολύ εξήντα λέξεις  πρέπει να ξορκίσεις τους αριθμούς που δεν βγαίνουν και ν’ακουμπήσεις δέρμα. Χέρι, πόδι, στόμα, μύτη, κάτι ακάλυπτο κι απροστάτευτο, για αρχή. Blitzkrieg hormones.

3. Keep it simple

Γι αυτό διαλέγεις μια γυναίκα κάθε φορά (ποτέ δυο) και εξαντλείς πάνω της κάθε πιθανή κι απίθανη πληκτρολογιακή φαντασίωση, σε ένα κεφάλαιο (ή ποστ, για τους ταπεινούς). Εκτός κι αν είναι πολύ φιλελεύθερη, βαριά αριστερή ή ανίατα  intellectual οπότε it’s complicated. Αν σκοπεύεις να γράψεις κάτι και με τις τρεις αυτές μέσα, don’t bother. Το ‘κανε ήδη ο Jesus Ignacio Aldapuerta.

4. Have guts to cut

Δεν είναι πρέπον να τελειώνεις στα μούτρα του αναγνώστη για να μην αναγκαστείς να καταφεύγεις σε all time classic ηλιθιότητες του τύπου «ατένιζε αγέρωχα την υγρή σχισμή της», «τον έκλεισε τρυφερά μέσα στα ροδοπέταλά της» , «το υγρό πυρ του έκανε τη λάβα του Βεζούβιου να μοιάζει παγετώνας». Μετά δικαίως διαμαρτύρονται ότι δεν υπάρχουν άντρες σήμερα. Τους φάγανε τα βλογ και τα φέισμπουκ και τα Caps Lock αφού πρώτα βρήκαν φιλόξενο καταφύγιο σε ένα βρακί (ας είναι και Intimissimi).

5. Sound like yourself

Βλακείες Κurt. Στις ιστορίες όλοι είναι κάποιος άλλος.

6. Say what you mean

Σεξ. Ian Dury spiced. Με μια ιδέα Rankin, Coe και Λακάν στην επίγευση, που αναδεικνύουν τον σπάνιο εσωτερικό σου κόσμο.

7. Pity the readers

No mercy. Aπ’ τη στιγμή που γράφουν ακόμη οι κασιμάτηδες, οι γεωργελέδες και οι κανέλληδες, κανένα σοβαρό δικαστήριο δεν θα καταδεχτεί να αφήσει τους μακελάρηδες για ν’ασχοληθεί μαζί σου.

——