Να φεύγει -σχεδόν κρυφά- απ΄το σπίτι και να μη σου ζητάει ούτε ένα ευρώ, για να μη σε στείλει στα πατώματα όσο κάνεις πως ψάχνεις. Να περνάνε τρεις μέρες, να της δίνεις ένα τάληρο -που το ‘κλεψες από κάποιον καθυστερημένο λογαριασμό- και να σου λέει «έχω, δεν θέλω, όταν δεν έχω θα σου ζητήσω». Να σε μεγαλώνει με τέτοια ψέμματα για να μη σε γονατίσει κι άλλο (της φτάνει αυτό που βλέπει) , να τη βλέπεις να βγαίνει με τα ψέμματά σου στην τσέπη. Ψέμματα, όχι κέρματα.
Και να ‘χεις τους σκατόψυχους που δεν το ζουν αυτό, που δεν ξέρουν τι είναι να μεγαλώνεις παιδί, που έχουν απάντηση για όλα στο μαλακισμένο «λυσάρι» τους, να κουνάνε το δάχτυλο. «Έτσι τα μάθατε», «να πάνε να δουλέψουν για το χαρτζιλίκι τους, όπως κάνουν έξω», «αν δεν έχει λεφτά και δεν ζητάει, να ανησυχείς», «για να περάσεις καλά αν είσαι δεκαεφτά δεν χρειάζεται να χεις λεφτά», «άμα ζεις τόσα χρόνια με δανεικά, να της το εξηγήσεις αυτό για να ξέρει ποιος υποθήκευσε το μέλλον της», «άλλες μελούρες έχεις να πεις ή τις ξόδεψες όλες;».
Αυτό το δάχτυλο θέλω μια μέρα να το δω κομμένο. Ένα βουνό από σκατόψυχα δάχτυλα.
—
(με αφορμή ένα στάτους της Moment in the wind)
a/man/called/... 
“Αφού δεν έχεις, μπαμπά”, ήταν η απάντηση του, όταν την τελευταία φορά προσπάθησα να παραστήσω τον καλό πατέρα, δίνοντας.
βαλτός είσαι κι εσύ καλέ μου άνθρωπε ; πατωματομέτρηση όλοι μας ;
Αυτά τα δάχυλα θέλω κι εγώ να τα δω κομμένα. Μελούρες για όποιον δεν το ΄χει ζήσει είτε σα γονιός είτε σα παιδί, τώρα ή παλιότερα.
Μια σχ.χρονιά ολόληρη με άνεργο πατέρα και μερικώς εργαζόμενη μάνα πηγαινοερχόμαστε στο Λύκειο δυο αδερφές με το ίδιο 20δραχμο, για να δείχνουμε στη μάνα πως έχουμε χαρτζιλίκι και να μη στενοχωριέται που δεν είχε να μας δώσει.
ψέμματα είπα, δεν “θέλω να τα δω κομμένα”
“να τα κόψω” ήθελα να γράψω
Αυτοί που έχουν μια “απάντηση για όλα”, μια απάντηση λες κ την έχουν προβάρει σε καθρέφτη, δε θα μάθουν ποτέ να ακούνε τους ανθρώπους ως ανθρώπους. Αυτοί μόνο από στατιστικές και γενικόλογες αερολογίες καταλαβαίνουν. Αυτοί μόνο από κομμένα δάχτυλα θα καταλάβουν.
(με κάνουν να βγάλω μίσος και με τρομάζω)
δεν πειράζει, ας μας τρομάξουμε και λίγο
την είδαμε την προκοπή μας και με τη σιωπή
Κομμένα και τοποθετημένα εκεί που πρέπει.
μην αφήνεις ημιτελή την ηδονή, let’s define “εκεί που πρέπει”
την είδαμε την προκοπή μας και με τη σιωπή, σωστά… το “ή εμείς ή αυτοί” δεν είναι σύνθημα, είναι κυριολεκτικά ο όρος της επιβίωσης. η γενοκτονία είναι συνειδητή και δεν ανακόπτεται με ευγένειες, παρακάλια, αναθέματα κι αιτήματα προς αυτόν που κρατά το μαχαίρι.
εντάξει, δεν θα βγούμε και στα βουνά. αλλά τέρμα οι ευγένειες και τα κομ-ιλ-φο
στα βουνά δε θα βγούμε αλλά ναι, τερμα οι ευγένειες, τερμα το “αστον τον ηλιθιο να λεει”. μ αυτα και μ αυτα ο ζοφος και η ηλιθιοτητα μας επνιξαν
Από άλλο μπλογλ περνώντας είδα το κείμενο, μπήκα και θάμαξα.
Βλέπω στα like και πρόσωπα εχέγγυα.
Εύγε! Καλά τα λες.
Πάντως, αν τα εν λόγω δάχτυλα βρίσκονταν στη θέση τη σωστή, ίσως να ήσανε λίγο σκατωμένα αλλά όχι τόσο σκατόψυχα. Τι άλλο δείχνει αυτή η λύσσα τους από έλλειψη ηδονής;
ελλιπή ατομική υγιεινή
μη, θα τρομάξουμε τους πελάτες λέμε
Κι οι σκατόψυχοι, χάρη στα συστατικά τους, καταφέρνουν πάντα να επιπλέουν. Από την θέση τους επί του αφρού (κι όχι επί του πάτου) της θάλασσας ξεστομιζουν τέτοιες πίπες (συγγνώμη για τα γαλλικά μου).
be my guest
η αμηχανια της σιωπής που επιβάλει αυτη η εξομολόγηση, μπορεί να κοπεί με το μαχαίρι!!!! Λυπάμε τοσο πολύ για όλα όσα άκουσες, για όσα δάκτυλα είδες. Σαν καλή ενοχική ζητώ συγνώμη εκ μέρους τους (διότι ανήκουμε και στο ίδιο είδος, που να πάρει). Πάντως αυτος που σου είπε το “αλλες μελούρες έχεις να πεις…” είναι επικύνδυνος …… πολύ!!!!!!
μη ζητάτε καμιά συγγνώμη για λογαριασμό άλλων. εγώ δεν θα ζητήσω, ούτε καν για λογαριασμό μου
απ΄τη μιά οι σκατόψυχοι
κι απ’την άλλη τα υπέροχα παιδιά μας….
δεν ξέρω αν διακρίνω μιαν αδιόρατη ειρωνεία, μπορεί να λαθεύω.
τα παιδιά πάντως είναι δικά μας, υπέροχα ή μη
οι “‘αλλοι” όχι