Side one τζιτζίκια.

Side two τζιτζίκια.

Η ίδια κι απαράλλαχτη εξηντάρα κασέτα.

Νομίζεις. Πάτα το rewind και ξαναπαίξ’την.

Ένα εκπαιδευμένο στις ζέστες αυτί, κάπου στο βάθος αριστερά θ’ ακούσει τα φύλλα μιας λεύκας να κάνουν σαν παλαβά, λυσσώντας να πάρουν πρόωρο διαζύγιο απ΄ τα κλαριά τους. Στην εξηντάρα. Στην ενενηντάρα χωράγαν και πλατάνια. Λίγο δεξιότερα η ταλαιπωρημένη εξάτμιση από ένα μικρό ενενηντάρι Honda φορτωμένο με ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, με το αλάτι ακόμη κολλημένο -θα τ’ ακούσεις κι αυτό- πάνω τους. Ο αέρας θα στείλει για δευτερόλεπτα δίπλα σου -σχεδόν από πάνω σου, ίσα που πρόλαβες να σκύψεις- ένα σαρανταπεντάρι από αρχαίο τζουκμπόξ, Γιώτα Λύδια σίγουρα, την ώρα που ένα πηρούνι θα τσιμπάει το τελευταίο κομμάτι τηγανητής μελιτζάνας, αυτόν τον ήχο μια φορά να τον ακούσεις και δεν τον μπερδεύεις μ’ άλλον ποτέ. Ποτέ. Μετά ξανά τζιτζίκια. Για μια στιγμή θα νομίσεις πως ακούστηκε ακριβώς πίσω σου η κόρνα απ’ το ψιλοσακάτικο MAN, αν το χάσεις χάθηκες, επόμενο κτελ μετά από τρεις ώρες. Μπορεί να μην ήταν κόρνα όμως, ίσως να αποτρελάθηκαν κι άλλο τα τζιτζίκια. Μια φωνή λίγο πριν τελειώσει η πρώτη πλευρά σου λέει «θες παγωτό;», μια άλλη μέσα σου απαντάει -μόλις πατήσεις play στην side Β- «έχει κρύες χένινγκερ νομίζω, φέρε», μάλλον άνθρωποι, εκτός κι αν τα τζιτζίκια αποφάσισαν να μάθουν ανθρώπινα. Μπορεί. Όλα γίνονται στις τέσσερις το μεσημέρι, Ιούλη μήνα. Ακόμη και να τ’ ακούσεις να λένε «έρχεται το επόμενο κύμα, μη χασομεράς με caps lock και backspace, τρέχα, εμείς εδώ θα ‘μαστε να σε περιμένουμε».

Pause

♪ ♫