Όσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο περισσότερο μου σφηνώνεται στα μηνίγγια το δεκαεφτάχρονο στην ταινία του Γιάνναρη.

Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερο με συγκινούν τα άδεια σπίτια, ερήμην των ανθρώπων που ζούνε μέσα τους.

Άδεια σπίτια οι περισσότεροι, ένας ένας προς τα κει βαδίζουμε, έστω κι αντιστεκόμενοι -μάλλον χλιαρά κι αδέξια-. Ντουβάρια, πατώματα, ταβάνια και ξεπλυμένα φαντάσματα που περιφέρονται εντός τους. Κι ούτε ένα κλεφτρόνι καταδέχεται να μας παραβιάσει, ένα “γαμώτο”, ένα “φτάνει”, ένας θυμός, μπας και ζωντανέψει λίγο το πλάνο.

♪