Λένε ότι οι γλάροι ζουν ίσα με εικοσιπέντε χρόνια. Δεν είναι κι άσχημα, αν υπολογίσεις με πόσο γαλάζιο προλαβαίνουν να ταḯσουν τα μάτια τους.

Μ’ αυτόν εδώ συναντηθήκαμε πριν δέκα Αύγουστους. Θυμάμαι καλά ότι τέλειωνε ο μήνας και το καλοκαίρι μαζί, εδώ πάνω τα καλοκαίρια έρχονται αργά και φεύγουν νωρίς, ίσως για να μας κάνουν να νιώσουμε στο πετσί μας την αξία τους. Δεν καταδέχτηκε το πουλί να ρίξει ματιά προς το μέρος μου μα δεν το αδικώ. Σαν έχεις όλα τα καρβέλια της γης απλωμένα μπροστά σου, δεν ασχολείσαι με τα ψίχουλα. Πέταξε μαζί μας ως τα μισά της διαδρομής και μετά χαθήκαμε. Να πω ότι δώσαμε αμοιβαίες υποσχέσεις για το επόμενο θέρος, ψέμματα θα ‘ταν.

Από τότε μου ‘μεινε το κουσούρι να φωτογραφίζω γλάρους. Ελπίζοντας ότι μια μέρα θα συναντηθούμε ξανά, εγώ κι εκείνος, στην ίδια διαδρομή. Για να δω ποιός απ’ τους δυό μας άλλαξε περισσότερο με τον καιρό. Μπορεί να ήταν αυτός. Μπορεί όχι. Μπορεί να ήταν το παιδί του. Τα δικά μου δεν ακολουθούν πια. Ψάχνουν -κι αυτά- να ταḯσουν την ψυχή τους.

♪