Βγάζοντας απ’ το μυαλό και το διάβα σου μια σειρά «αν δεν» (που σ΄αναγκάζουν να λοξοδρομείς, ν’ αλλάζεις μονοπάτι ή να κοντοστέκεσαι αλαφιασμένος ώσπου να το πάρεις απόφαση ότι πίσω δεν έχει), αυτοί οι δυο μήνες που έπονται μπορεί και να ‘ναι η ωραιότερη διαδρομή.

Αν δεν σου κλείνουν το δρόμο λόφοι λογαριασμών που άξαφνα γίνονται βουνά απροσπέλαστα, μικρά και μεγάλα παιδιά σε κλειστά ή ανοιχτά σχολειά, μέρες που το φως κλείνει την πόρτα πίσω του απ’ τις πέντε το απόγευμα (μερικές φορές που τα σύννεφα το τρομάζουν φεύγει και νωρίτερα), τζούφιες αργίες που δεν σε υπολογίζουν μέσα τους, σαββατοκύριακα που περνάνε σαν TGV μπρος απ΄τα μάτια σου. Αν δεν σ’ ενοχλεί ότι ψάχνεις στην αρχή το σεντόνι (και μετά τις λινές κουβέρτες, πριν υποταχθείς στα παπλώματα) τις νύχτες και κάτι να ρίξεις στους ώμους για προστασία νωρίς το πρωί ή αργά το βράδι. Αν δεν νοτίζει το μέσα σου η πρώτη βροχή που δεν μοιάζει καλοκαιριάτικη και σε στέλνει για στέγνωμα στην απλώστρα που φιλοξενεί τις –έτοιμες για αποκαθήλωση στο πατάρι της ντουλάπας- πετσέτες που ξάπλωσαν πλάι σε θάλασσα και γυμνό δέρμα και φέτος. Λίγο ή πολύ, ξάπλωσαν πάντως. Δεν το λες και λίγο για μια ταπεινή πετσέτα αυτό.

Ως και οι μούζικες ακούγονται αλλιώς. Έρχονται με κάλτσες, πουλόβερ και χοντρά παπούτσια , δύσκολο να σε πείσεις μετά να ξεγυμνωθείς μπροστά τους.

Μια στοίβα από «αν δεν», κάθε χρόνο -τέτοιαν εποχή- εκεί. Κι εσύ πάλι στο δρόμο, απέναντί τους. Ή αυτά απέναντί σου, όπως το δεις. Αλλά στο δρόμο, ξανά. Που μπορεί να μη μοιάζει στάλα μ΄αυτούς τους ωραίους κιτρινοκόκκινους φιδίσιους που ποζάρουν φιλάρεσκα σε αφίσες και σε screensavers και σε εικονίτσες καρφιτσωμένες πάνω σ’ ευαίσθητους τοίχους στο φέισμπουκ. Πιο πιθανό να είναι ένας μουντός μονόχρωμος, μα είναι δρόμος που περπατάς πάνω του, ακόμη ένα φθινόπωρο. Δεν το λες καθόλου λίγο αυτό.

♫