Ήλιος κάπου κρυμμένος ανατολικά, δεκάξι βαθμοί έξω. Χλιαρή ψύχρα, αγκαζέ με υγρασία. Οκτωβριανή περισσότερο, παρά αυγουστιάτικα ξέφτια. Τα γνωστά γινάτια του βορά. Κακομαθημένο τσογλάνι, μια ζωή τα ίδια από τότε που γνωριστήκαμε.
Είχα βαρεθεί το προηγούμενο βράδυ να πατήσω λίγο το άσπρο πουκάμισο, αγορασμένο δέκα ευρώ από σούπερ μάρκετ. Στις εκπτώσεις. Άσχημα στριμωγμένο στη ντουλάπα, λίγο έλειψε να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Το έσωσα λίγο πριν κιτρινίσει και ξαναμπεί στο πλυντήριο για ανάνηψη. Με περίμενε όλη νύχτα υπομονετικά, φορεμένο σε μια καρέκλα στην κουζίνα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ονειρευόταν ως ύφασμα στα χέρια δεκαπεντάχρονων στο Μπαγκλαντές. Έχω άγχη μπόλικα όμως, δεν θα φορτωθώ και τα δικά του.
Τη στιγμή που ακούμπησε το καυτό μέταλλο πάνω του, αντί για κείνο ανατρίχιασα εγώ. Δεν είναι πως δεν το παθαίνω, σε αλλόκοτες στιγμές και περιστάσεις πλέον, μα δεν κατηγορώ τα χρόνια που σε κάνουν πιο ευάλωτο σε δερματικές ανωμαλίες. Είναι που έφταιγε η μυρωδιά. Ζέστη ανάκατη με βαμβάκι, υγρασία, συννεφιά, μια στάλα κρύο και ησυχία. Έξω και παντού. Άμα δεν μύρισες ποτέ την πρωινή ησυχία την ώρα που περνάει το σίδερο από πάνω της, τίποτε δεν χάρισες στο πετσί σου.
Να μπορούσε να με διαβάσει το πιτσιρίκι που γαζώνει τα στριφώματα στον έκτο όροφο σ΄ένα γκρεμούλι στη Ντάκα, θα με γάζωνε και μένα και το πουκάμισο και τις ηλίθιες τις λέξεις μου μ’ όποια βελόνα και κλωστή έβρισκε πρόχειρη. Δωρεάν θα το ‘κανε. Κερασμένο στην ψυχή του.
Κανείς δεν καταδέχτηκε να γράψει στιχάκια για τις Gloomy Tuesdays, αυτό το αναλφάβητο θα τα κένταγε κιόλας….
♫
a/man/called/... 
Φθινοπωρινά κεφάκια βλέπω.
τόσο αλλέγκρος που με τρομάζω
Τετοια μυσταγωγικη περιγραφη για το σιδερωμα πρωτη φορα βλεπω. Μετατρεπεις καθε τι με τα λογια σου σε μαγικο, αλλιωτικο και μυστηριωδες..
νταξ, σιδερώνω καλύτερα παρά γράφω
Σας διαβάζω πολύ καιρό (χωρίς να σας γράφω). Συμμερίζομαι το αίσθημα της αγωνίας που δημιουργεί η πέραν του συνειδητού ελέγχου επικοινωνία των εσωκυττάρων με το κοσμικό εξωπεριβάλλον. Ελπίζω να κατορθώνετε πού και πού να ανακτάτε ολίγη από την πεζότητα που απαιτούν η διαβίωση κι η επιβίωση.
είμαι πεζός συνεχώς. αφόρητα. τόσο πολύ που είμαι σίγουρος πως κάποιος άλλος μπαίνει και γράφει δω μέσα
(ευχαριστώ για τα κουράγια σας να διαβάζετε πολύ καιρό)
Μην μ’ ευχαριστείτε. Είναι απόλαυση. Σας επισκέπτομαι ανά διαστήματα, συνήθως μεσημέρι που έχω ησυχία. Φτιάχνω καφέ σε μεγάλο φλιτζάνι και διαβάζω τις αναρτήσεις (και τα σχόλια) μία-μία, από εκεί που σταμάτησα την τελευταία φορά (δηλαδή, από εκεί που σταματήσατε εσείς). Νιώθω πολύ τη νοσταλγία σας και υποψιάζομαι ότι νοσταλγείτε με την επίγνωση ότι αυτό που νοσταλγείτε έχει παρέλθει. Όχι μόνο για σας, αλλά και για τους άλλους. Για όλους. Πολλές φορές, έχω την εντύπωση ότι διαβάζω ένα ρέκβιεμ σε συνέχειες για ό,τι ήταν και δεν είναι (σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτή την εποχή).
Ο πεζός άνθρωπος δεν γράφει έτσι. 🙂 Δεν γράφει καν. Φαντάζομαι ότι είστε όσο πεζός χρειάζεται για να πληρώσετε τους λογαριασμούς σας και να τραφείτε. Ορθώς και καλώς.
Αλλιώς, πώς;
@Λοκομοτίβα, ίσως να ΄χετε δίκιο στα περί ρέκβιεμ και του DNA της νοσταλγίας. Αλλιώς, πώς ;