Δεν μπορώ να προσποιούμαι, μου ‘πε.

Δεν μπορώ να γράψω. Εμένα οι ιστορίες μου είναι μικρές, τελειώνουν πριν καν αρχίσουν γιατί κουράστηκα, βαρέθηκα να βάζω τις σκέψεις μου σε μια σειρά ολημερίς και το άλλο πρωί να λείπουν οι μισές -αφού πήγαν να πηδηχτούν με κάποιον πιο καπάτσο- και οι άλλες μισές να κάνουν ότι πρώτη φορά με βλέπουν.

Δεν μου πάει εμένα το μεγάλο. Τέλος.

Λύσσαγα να του πω οτι ακριβώς το ίδιο λέγαν κι οι σκέψεις του γι αυτόν αλλά σιώπησα. Άλλωστε δεν είχαμε τίποτε πια να πούμε.

♪