Χιλιοειπωμένη, χιλιογραμμένη, κουραστική ιστορία, κάθε χρόνο από Σεπτέμβρη τα ίδια. Αντίδοτο, αντιοφικός ορός γι αυτό που σε δαγκώνει και σε μασουλάει από μέσα. Με το που οι μπαλκονόπορτες σχεδόν σφραγίζουν και οι κουρτίνες σταματούν να πηγαινοέρχονται, κάθεσαι πλάι της και της δείχνεις -ή σου δείχνει- ωραίες λαχταριστές εικόνες, μπαίνεις και ζουμάρεις στο google map, τριγυρίζετε στο booking.com, της λες -ή σου λέει- «δεν πειράζει, πάει πέρασε και φέτος, μη μοιρολογούμε πάνω απ΄το κουφάρι. Του χρόνου θα βάλουμε λίγα στην άκρη -για όσο φτάσουν- και θα αποφασίσουμε από νωρίς, απ’ τον Απρίλη. Να, εδώ!».
Και δείχνεις με το δάχτυλο θριαμβευτής, σα να ανακάλυψες την τρύπα που είναι καταχωνιασμένο το Άγιο Δισκοπότηρο. Μόνος εσύ, ο Λάνσελοτ του καναπέ, πριν απ΄ όλους τους άλλους.
Και κάποια μέρα, μετά από μια στρατιά αποκαμωμένων «δεν πειράζει», ανακαλύπτεις ότι δεν ήταν οι άλλοι αυτοί που παράβγαινες, εσύ ήσουνα το βαρίδι. Οι άλλοι μάθαν, βρήκαν τον τρόπο να κοινωνούν λίγο «σήμερα» και μέσα από τη χούφτα τους, χωρίς να περιμένουν δισκοπότηρα. Το χωνέψαν καλά, πολύ πριν από σένα, ότι το επόμενο «Να, εδώ!» μπορεί να μην ειπωθεί ποτέ.
(ο άλλος, ο σοφός, έγραψε “carpe diem” και καθάρισε)
♪
a/man/called/... 
Πες τα χρυσόστομε.
και που τα λέω τί; σάμπως πράττω;
Αυτό το κοινωνώ λίγο σήμερα είναι δύσκολο, απαιτεί κόπο και ευθύνη, να βγεις στο δρόμο, ν αφουγκραστείς το τώρα και να το ζήσεις. Γι αυτό πολλοί προτιμούν να προσκωλλόνται στο παρελθόν ή να περιμένουν τις λύσεις απ το μέλλον. Είναι ευκολάκι.
δγ/δα. έχω να κοινωνήσω σαράντα χρόνια, με μια παρένθεση οταν νομίζαν οτι πέθαινα. τους την έφερα
Μια φορά έχω κοινωνήσει στη ζωή μου (μπορεί και δύο) όταν ήμουν με το ένα ποδι στον τάφο, αλλά κι εγώ τους την έφερα.
λες και η μεταλαβιά με έσωσε και όχι η θέλησή μου για ζωή, τη δική μου και του παιδιού που κουβαλούσα.
Με το ζόρι να μου φέρουν τον τραγόπαπα στα μούτρα (ναι, τους έχω τρομερή αδυναμία και μου φαίνεται)
Ξεφύγαμε απ το θέμα μας. Nα, εδώ, λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ.
Εγώ πάλι , κάνω κάτι άλλο . Βάζω για καραβάκι τον Νου , πανιά την φαντασία , τιμόνι κάποιες εικόνες από την πιο γερόντισσα μνήμη που έχω και … πηγαίνω και στρογγυλοκάθομαι πάνω σ’ αυτό το “να εδώ” … Κι από αυτό το εύθραυστο “να εδώ” , κοιτάζοντας ολόγυρα , κάνω σχέδια για το μέλλον , για κοντινούς προορισμούς , όπως κάποια “να εκεί” “κι εκεί” “και λίγο παραπέρα” …
Γιατί δεν το δοκιμάζεις κι εσύ ?
“Καραβάκι” , έχεις .
“Πανιά” , επίσης .
Το “τιμόνι” σου ίσως να είναι λίγο επισφαλές … κι αυτό γιατί δεν έχεις γερόντισσα μνήμη , επειδή είσαι ακόμα νέος . “Αρκετά νέος” ήθελα να πω .
Αλλά αυτό το τελευταίο , δεν είναι και εκ προοιμίου , κακό .
είναι και μερικά με “ρ”…
πολύ… άγρια δισκοπότηρα, που δε σ’αφήνουν να πλησιάσεις “εκεί”…
αλλά δε μπυράζει…