Τα χρόνια που το φοιτητόσπιτο ήταν στην Κυψέλη (πριν μεγαλοπιαστώ κι ανηφορίσω προς την Τσόχα), συνήθιζα επιστρέφοντας απ΄τα απογευματινά μαθήματα να κάνω μια στάση στη γωνία Φωκίωνος Νέγρη και Δροσοπούλου. Νομίζω, δεν είμαι σίγουρος για την τοποθεσία. Πάει καιρός που ο σκληρός δίσκος αδειάζει από μόνος του, κάνοντας χώρο για τα πιο χρειαζούμενα.

Σε κείνη τη γωνία ένας παππούς -κοντά στα εξήντα- είχε ένα τοστάδικο. Την πρώτη φορά του ζήτησα να ετοιμάσει ένα με διπλό κασέρι, μπέικον (αφού το αφήσει πρώτα να «αρπάξει» μια στάλα στην τοστιέρα) και μπόλικο tabasco. Απόρησε, δεν απόρησε, δεν ξέρω, δεν μ΄ένοιαξε κιόλας. Νοέμβριος ήτανε, ψόφο είχε, νόμιζα πως το κάψιμο θα με ζεστάνει. Καλό ήταν το αποτέλεσμα. Δυο φορές τη βδομάδα, μερικές φορές και τρεις, ο παππούς με έβλεπε να περνάω το κατώφλι και να του ζητάω «διπλό κασέρι, μπέικον, tabasco». Ένα απόγευμα μετά από δυο  βδομάδες, ίσως και πιο νωρίς, δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την τριλογία. Ο παππούς με διέκοψε –κόβοντας ταυτόχρονα το ψωμάκι στη μέση- λέγοντάς μου (νομίζω, δεν είμαι και πολύ βέβαιος, ότι μου έκλεισε και συνωμοτικά το μάτι) «…και βέβαια tabasco».

Αυτό κράτησε λίγες βδομάδες ακόμη. Κάθε φορά που άκουγα το «..και βέβαια tabasco» άφριζα, από μέσα μου. Θα μπορούσα να του πω «και βέβαια όχι, σήμερα θέλω πράσινη πιπεριά» αλλά δεν μίλησα ποτέ. Για την ακρίβεια δεν έδινα καν παραγγελία, έμπαινα μέσα, περίμενα τη σειρά μου, άκουγα το «..και βέβαια tabasco», το έπαιρνα, πλήρωνα, έφευγα. Μια μέρα -λίγο πριν μπω στο ΚΤΕΛ για την χριστουγεννιάτικη επιστροφή στα πάτρια- πέρασα απ΄έξω, κοντοστάθηκα, τον είδα, με είδε και συνέχισα το δρόμο για τη Νάξου. Ήταν η τελευταία φορά που κοιταχτήκαμε, από τότε άλλαξα και διαδρομή για να μη τον βλέπω.

♪

Έξη, εφτά χρόνια μετά -επαναπατρισμένος πλέον για τα καλά- τα πίνω κάθε νύχτα στη Loris. Aπό τις αρχές του Οκτώβρη ως λίγο πριν βγει ο Ιούνης, μετά ο Αλέκος κατέβαζε ρολά για το καλοκαίρι. Ανέβαινα τα ξύλινα σκαλιά (σπάνια ως ποτέ μόνος), άνοιγα με δυσκολία τη σχεδόν φρακαρισμένη απ’ το λαό πόρτα (όχι πολύς λαός, σαράντα, πενήντα νοματαίοι -σαν φιλελεύθεροι σε απογευματινό τσάι, ένα πράμα- σε έναν χώρο όμως που ο τριακοστός έμπαινε αφού πρώτα είχε πασαλειφθεί με βαζελίνη για να κατορθώσει να φτάσει ως τη μπάρα) και πλησίαζα τη γωνιά μου πλάι στον Αλέκο, που είχε το σπάνιο χάρισμα να σερβίρει τους πολύ δικούς του, να αλλάζει ωραία δισκάκια (εκεί πρωτάκουσα Steely Dan και Doobie Brothers και Yma Sumac) και να μιλάει με καθέναν απ΄όλους μας, ταυτόχρονα. Σαν καλό αφεντικό.

Επί χρόνια παραγγελία δεν του έδωσα. Με το που έφτανα σε απόσταση βολής, χωρίς καν να τον κοιτάξω, χωρίς καν να με κοιτάξει, ένα ποτήρι με διπλή δόση Jack Daniels και ένα πάγο έφτανε στο χέρι μου. Με το που άδειαζε, το δεύτερο. Την ώρα που ακουγόταν η  Sade το τρίτο. Στον Frankie κόντευε να αδειάσει το μπουκάλι. Για την τσέπη δεν υπήρχε θέμα, όταν είχαμε πληρώναμε, όταν δεν είχαμε πίναμε. Ευτυχώς δεν κατέληξα ανήπαρκτος. Στο τσακ.

Από το στόμα μου ποτέ δεν ακούστηκε « Jack, διπλό, ένα πάγο». Μέχρι τη νύχτα εκείνη που -μπουχτισμένος πια απ΄τα ζουμιά του Τενεσσί- του είπα «μαρτίνι βότκα», το μπουκάλι με το Jack έμεινε μετέωρο (θαρρώ πως και ο χρόνος το ίδιο) και κάτι ράγισε στη σχέση μας. Το κατάλαβε κι ο Mick Hucknall που πάσχισε μάταια να σπάσει τον πάγο με το Something Got Me Started.

Δεν λέω ότι ήταν η τελευταία φορά που εγώ κι ο Αλέκος κοιταχτήκαμε, ούτε η τελευταία που ανέβηκα τα ξύλινα σκαλιά. Μα τίποτε δεν ήταν ξανά ίδιο. Έναν Οκτώβρη έφυγε και κανείς μας δεν τον ξανάδε από τότε. Δεν έφταιγε το μαρτίνι, it was meant to be.

♪

Τώρα σκέφτομαι ότι αυτό το «στρίμωγμα», αυτό το (άδικο, πολλές φορές) άφρισμα όταν με θεωρούν δεδομένο, προβλέψιμο και -βέβαια- βολικό, έχει πολύ βαθιές ρίζες τελικά. Σε ένα χειμωνιάτικο κάψιμο και σε μια γεύση βερνικιού στον ουρανίσκο.

♫