Προχτές σκάλιζα -άγνωστο για ποιό λόγο, ίσως άσκοπα- τα βινύλια στα ράφια, παραμερίζοντας μαραφέτια και θήκες για ρεσώ, φερμένα από μέρη που το πιθανότερο είναι να μην επισκεφθώ ποτέ ξανά. Μέσα στους χάρτινους φακέλους, χαραγματιές και σκόνες πάνω σε προσεχτικά φτιαγμένα αυλάκια που ίσως δεν επισκεφθώ ποτέ -με σέρπα τη βελόνα- ξανά. Κάποια δισκάκια τα έπιανα στα χέρια απορημένος, πότε το πήρα γω αυτό; ,κάποια βιαζόντουσαν να ξαναγυρίζουν στη θέση τους μουτρωμένα, μας ξέχασες, τόσα περάσαμε μαζί και μας ξέχασες.

Δεν είναι λογικό να γίνεσαι μέλουρας με τα δισκάκια. Ας είναι και αρχαία. Ούτε να πιστεύεις πως κάνεις κάτι τάχατες σπουδαίο διαλέγοντας λέξεις απ’ το Wurlitzer του μυαλού : πατάς A1 και βγαίνει «ξεθωριάζω», μετά Β6 και «αχνά», ύστερα F8 και «λήθη». Αυτά είναι κόλπα παλιά, χιλιοπαιγμένα, ξεπερασμένα. Με ένα κέρμα ένα ποστ, με δυο τέσσερα, εκατό να βάλεις μόνο σαρανταπενταράκια θα παίζει. Μικρές ιστορίες, σύντομες, εφήμερες, με κουπλεδάκι και ρεφρέν  για να περνάει η ώρα μέχρι να ξαναθυμηθεί το επόμενο χέρι (πες το κι αφορμή) να πατήσει ένα τυχαίο D7 και να απορήσεις -ίσως- κι εσύ που είχες τέτοιο τραγουδάκι κρυμμένο στα σωθικά σου. Τίποτε καινούριο, μη θαρρείς. Απλά λίγο παραπάνω fuzz, μια -ξεχασμένη- γυναικεία φωνή στο βάθος, μια -σχεδόν αναπόφευκτη, χειμώνας μπήκε- βραχνάδα στο κουπλέ, ένα αλανιάρικο πιανάκι, ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο στο fade out. Δυο, τρία λεπτά ακόμη, όλο κι όλο. Αυτά γράφουμε. Tα J5 μας.

♪