Σήμερα νωρίς το πρωί, πάλευε να βγει ήλιος κάπου ανατολικά (αυτό δεν το άλλαξαν, ακόμη). Δεν τα κατάφερε, μου φαίνεται λίγο απροπόνητος κι ανήμπορος τον τελευταίο καιρό. Σε λιγότερο από τρία λεπτά χλώμιασε και -μάλλον- ξάπλωσε για να πάρει πάνω του, ελπίζω να αντέξει να κάνει λίγα χλιαρά βήματα προς τα πάνω μας μέσα στη μέρα. Στη διαδρομή λάμπες αναμμένες, σβηστές, σπασμένες, αυτοκίνητα με σκοτεινά χρώματα και φώτα με τσίμπλες. Μέσα σκοτεινά ρούχα, ντύνουν πνιγμένους στις σκέψεις τους ανθρώπους. Θα ΄θελα πολύ να μάθω τι ακούνε κλεισμένοι στις λαμαρίνες. Ελπίζω όχι φωνές. Στο τελευταίο κόκκινο φανάρι, στα σύνορα της πόλης, μετράω τρία κορεάτικα, τρία γερμανικά, δυο ιταλικά, ένα γαλλικό και δυο σκουριασμένα -χωρίς πατρίδα- στη σειρά, το ένα πίσω και δίπλα απ΄τ΄άλλο.

Σε δυο λεπτά άναψε πράσινο και φρρρρρ….χαθήκαμε όλοι δεξιά κι αριστερά, σαν κάργες που ψάχνουν το πρωινό ψίχουλο για να το πάνε πίσω στη φωλιά.

Ευτυχώς κοντεύουν χρονιάρες μέρες και θα μπορέσουμε, οι τυχεροί, να βάλουμε ένα καλύτερο κάδρο στα πρωινά μας. Για να μη μας τρομάζουν όταν στέκονται αφτιασίδωτα εκεί απέναντι..

♪