Με τον Κώστα λέγαμε (εδώ και κάμποσα χρόνια) πως όταν τα πράγματα γίνουν σκατά και κάθε ξύπνημα θα ‘ναι όλο και πιο δύσκολο, θα ανοίξουμε εκείνη την τρύπα που όλο τη μελετάγαμε και όλο την αναβάλλαμε. Την αποδιώχναμε γιατί κατά βάθος φοβόμασταν και κάθε μέρα κοιταζόμασταν και λέγαμε «έλα ρε μαλάκα, πόσο πιο σκατά δηλαδή;».

Πολύ.

Θα κάναμε κάτι για το οποίο κανείς δεν θα ΄δινε δεκάρα. Κανένα αφιέρωμα στους «καινοτόμους άνεργους» δεν θα μας είχε μέσα. Στο TEDx θα πληρώναν για να μην περάσουμε ούτε απ’ έξω. Μπορεί να μας αφιέρωνε και τρεις σκωπτικές γραμμές η συνομοταξία των Μανδραβέληδων, χωρίς να μας ονοματίσει, απλά περιγράφοντάς μας. Ως μη μετρήσιμο στατιστικό δείγμα, σαν παράδειγμα για αποφυγή, σαν υπαίτιους όλων των δεινών που μας φέραν ως εδώ. Μέχρι εκεί. Κάθε φορά που βάζαμε τα νούμερα κάτω και ήταν τόσο διαφορετικά απ΄του προηγούμενου μήνα, αβάσταχτα δυσβάσταχτα κι ας περάσαν μόλις τρεις βδομάδες απ’ το τελευταίο μπίζνες πλαν -θέμα τιμής να έχεις ένα τέτοιο παραμάσχαλα- λέγαμε «έλα ρε μαλάκα, πόσο πιο σκατά δηλαδή;» κι  απαντούσαμε (από μέσα μας, για να μη τρομάξουμε ο ένας τον άλλον) με την ίδια λέξη.

Πολύ.

Αλλά δεν το βάζαμε κάτω. Σ’ αυτές τις ηλικίες -άλλως τε- δεν έχεις πολλά να χάσεις όταν χάσεις μέσα σ΄ένα βράδι τα πάντα. Με όποιο μπεταντίν κι αν σου πασαλείψουν την πληγή, είτε κινητικότητα, είτε διαθεσιμότητα, είτε αποζημίωση, είτε επίδομα ανεργίας το βαφτίσουν, πάλι πληγή θα είναι. Αυτά που θ΄αφήναμε πίσω (ακούσια) δεν θα ‘ ταν και λίγα. Μα αν το καλοσκεφτόσουν, δεν θα ‘ταν και η ζωή μας ολάκερη. Εκτός κι αν πεις «ζωή» κόμπους τυλιγμένους στο λαιμό, γύρω από σκληρούς γιακάδες, μεταξωτά πανιά που γράφαν DKNY, Napoleone, Βoss, Albricci, Carlo Colombo, Profuomo και Βrooks Brothers. Δώρα, τα περισσότερα. Την εποχή της ευμάρειας. Αυτά που τα κοίταζε καμιά φορά γελώντας ο άλλος κι έλεγε «ετούτα θα σε πνίξουν μια μέρα ρε μαλάκα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι».

Τελικά την τρύπα δεν θα την ανοίξουμε. Αυτός φεύγει τον άλλο μήνα σε ένα μέρος με όνομα που δεν θα μάθω ποτέ να προφέρω. Ίσως το πληκτρολογήσω κάποια στιγμή στο GPS ανεβαίνοντας, αν αργήσει εκείνος να κατηφορίσει. Και θα συνεχίσω, άγνωστο για πόσο, να δένω προσεγμένους κόμπους σ΄αυτά που μια μέρα -το ξέρω- θα με πνίξουν. Πριν αποχαιρετιστούμε -με τρόπο που αρμόζει σε ψύχραιμα αγόρια, σε καθωσπρέπει οικογενειάρχες- θα του δώσω το cd με το μενού των ηχείων κι εκείνος τη λίστα με τα πρώτα ψώνια, για το πρώτο πιάτο, της πρώτης μέρας. Αυτής που δεν έμελλε να ξημερώσει.

Sonny Stitt ρε παπάρα; θα σπάσουν τα αβγά πριν τα πιάσω στα χέρια μου. Σκέψου τους τρεις πελάτες μας, γαμώ το μάρκετινγκ σου

Καβουρμά με αβγά ρε μαλάκα; πιο yesterdays πιάτο δεν γίνεται. Κέρνα το καλύτερα, είναι ντροπή να τους πάρουμε λεφτά για κατοχικό μενού

Και μετά θα σκάσουμε στα γέλια πίνοντας ο,τι βρεθεί πρόχειρο μπροστά μας. Αυτό το γέλιο -που δεν βγήκε, στ’ αλήθεια, από μέσα μας- εύχομαι να τους πνίξει μια μέρα.

Στο καλό μικρέ. Στο λέω από σήμερα γιατί τη μέρα που φεύγεις θα λείπω. Δυο κόμπους στο λαιμό δεν θα μπορέσω να τους κάνω κουμάντο. Τώρα θα μάθω να βγαίνω στο βουνό με το ποδήλατο και να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ μονάχος μου…

—