Καλά ρε παιδάκι μου, βάζεις και βάζεις και βάζεις, δυο βαλίτσες τίγκα στο ρούχο, δεν θα ξανακατέβεις από κει πάνω; Θεσσαλονίκη πας, όχι Αμερική.

Και γέλασε και θύμωσε αλλά δεν έδωσε σημασία, έτσι είναι οι μάνες άμα πλένουν και σιδερώνουν και φτιάχνουν βαλίτσες και περιμένουν άπλυτα για να ξαναβάλουν πλυντήριο και να σιδερώσουν και να ξαναφτιάξουν βαλίτσες, καθημερινές και αργίες και χριστούγεννα και απόκριες. Γκρίνια και σουπλίν, «να τα βγάλεις όταν φτάσεις, να τα βάλεις αμέσως στη ντουλάπα, μη τα φοράς γουμίδια. Σα κορίτσι να μοιάζεις, όχι σαν αλουμινόχαρτο ».

Και να πάρεις τηλέφωνο όταν φτάσεις. Γι αυτό το ‘χουμε το κινητό, όχι μόνο για μόστρα.

Την πήρε τηλέφωνο λίγο πριν φτάσει.

Πρέπει να φτάνουμε στα τελευταία διόδια. Μετά θα κουβαλάω και θα περιμένω το αστικό και θα ανοίγω μπαγκάζια στο σπίτι και μπορεί να ξεχαστώ, όλα καλά, θα τα πούμε αύριο, φιλιά στο μπαμπά και πες του μη μου σπάει τα νεύρα με μηνύματα. Ελπίζω το μωβ το κοντομάνικο να μη το ξέχασες στα ασιδέρωτα.

Κλικ. Έγειρε το κεφάλι στο τζάμι. Κόντευαν.

 

.……

Κόντευαν

……

 

Γαμώ τα ισοδύναμά σας και τα εικοσπεντάρια σας και τους φόρους σας και τις αποδράσεις σας και τις φυλακές ασφαλείας σας και τις προεδρίες σας και τις τελετές σας και τους απόντες απ’ τις φιέστες σας και τους συμβολισμούς σας και τους φόρους σας και τις αιθαλομίχλες σας και τα επιδόματά σας και τα τέλη σας και τις άσπρες νύχτες σας και τα πετρέλαιά σας και τα τετράωρά σας και τις συνιστώσες σας και τις δραχμές σας και τα δουνουτου σας και όλα σας. Χάρισμά σας όλα. Όλα. Αρκεί να ξανακατέβαινες από κει πάνω. Χαμογελαστή, με δυο βαλίτσες άπλυτα. Με δέκα. Με χίλιες. Να πλένω και να σιδερώνω και τελειωμό να μην έχω. Κι ας τα πέταγες στη ντουλάπα όπως όπως κι ας τα φόραγες γουμίδια μετά. Πάλι η πιο όμορφη του κόσμου θα ήσουν.

=