Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, όσο -δηλαδή- πιο ευδιάκριτη γίνεται η αρχαιΐλα του, τόσο το γκροτέσκο ζει μεγάλες στιγμές.

Νύχτα, στο δρόμο. Πίσω η μικρή, μπρος η μάνα της. «Να βάλω μουσική;». Η μικρή αδιαφορεί, «βάλε, ακουστικά φοράω, δε με πειράζει, μη κάνετε φασαρία μόνο». Η μεγάλη το σκέφτεται. «Σαν τι δηλαδή;». Βάζω. Laura Fygi, Julie London, Tony Bennett….  «μια χαρά, κοίτα μη γλαρώσεις μόνο», σε δέκα λεπτά ομίχλη παχιά σαν Lurpak, «βγαλ’το, βάλε κάτι να ξυπνήσεις μη μας έχουν στις ειδήσεις αύριο», ψαχουλεύει στα τυφλά, ανοίγει φωτάκι συνοδηγού, «lounge snakes λέει αυτό, lizards δεν έπρεπε να λέει;», γεμίζω περηφάνια και για κείνην και για τα χειροποίητα δισκάκια μου, μου δίνει, βάζω, Montefiori Cocktail, «βγαλ’ το, θα σκοτωθούμε, κάπου είχες U-2», «χάλασε το σιντί» , δεν τον αντέχω άλλο τον μύγα, θαμπά πρασινοκόκκινα φώτα, διόδια, δυο και σαράντα, χάλασε και η διάθεση, μπήκαμε στην μεγάλη πόλη μουγκοί. Η άλλη πίσω δεν ξέρω τι άκουγε αλλά πρέπει να ‘στειλε ίσα με πέντε χιλιάδες sms μέσα στα τελευταία εβδομήντα χιλιόμετρα. Για να πει τελικά «δεν θα βγούμε, βαριούνται όλοι, πάμε να πάρουμε μια πίτσα, τρώμε και φεύγετε».

«Τσένταρ, μανιτάρια, μπέικον, τραγανή ζύμη». Ο,τι πουν μάνα και κόρη. Παρκάρω διπλή σειρά, μπαίνω, παραγγέλνω, «σε δέκα λεπτά έτοιμη», «εντάξει, περιμένω στο αυτοκίνητο». Μπαίνω, η πίσω ρωτάει «ξέρεις κανέναν Γιάννη Παλαμίδα;», «ξέρω, πώς σου ΄ρθε;», «βρήκα στο γιουτιουμπ ένα κοπερτί και μια Πτήση 201, αυτά ακούω, περίεργα πράγματα», «τέλεια είναι», «αρχαία τέλεια», «σκέτα τέλεια», βάζει κοπερτί, γκαρίζω «θ΄αρχίσει κάποτε η φθορά κι ο μαρασμός», «συγκρατήσου» μου λέει η μπροστινή με ένα χαμόγελο που είχα χρόνια να δω. Προσπαθώ αλλά ενθουσιάστηκα, σα να μου χαρίσαν στιχάκια στη γιορτή μου ήταν αυτά τα αναπάντεχα άσματα, η μικρή βλέπει τον μπαμπά της να ξεσαλώνει στα αρχαία ελληνικά, ενθουσιάζεται κι αυτή, «τα ξέρεις όλα τα λόγια!», γυρνάω στην μπροστινή και τραγουδάω παθιασμένα «θα σου τηλεφωνήσω σ’ άλλον αριθμόόόόόό», γελάνε και οι δυο με τον χλιαρό που για λίγο έμοιαζε να αγγίζει το σημείο βρασμού επιτέλους, «βάλε και το όταν η γη θα εκραγεί» λέει της μικρής, «είναι το αγαπημένο μου». Ξαφνικά το παιδί έχει ανθρώπους για γονείς, όχι δυο κρεμάστρες ρούχων. Γελάει, το βρίσκει. Η μεγάλη μου τραγουδάει -νύχτα, καταμεσής της Όλγας- «οι πτήσεις θα ΄χουνε ακυρωθεί», «και η 201;» την ρωτάω, δεν απαντά. Η Θεσσαλονίκη έχει πολλήν υγρασία τις νύχτες, ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο να είσαι, τα μάτια σου επηρεάζονται. «Πήγαινε να φέρεις την πίτσα, άντε, άντε», πάω να βγω, η μικρή με ρωτάει «τον ξέρεις αυτόν τον Παλαμίδα;», «τον ξέρω» της λέω, «είμαστε φίλοι στο φέισμπουκ». «Έλα ρε μεγάλε!». Πάω, πάω. «Και τσιγάρα απ’ το περίπτερο δίπλα». Πάω, πάω. Βρέχει. Σαν φτύσιμο. Μπίχλα μακεδονική. Ξαφνικά δεν βιάζομαι. Αντί για πράσινα και πορτοκαλιά και κόκκινα φανάρια βλέπω διακόσια μπλε φωτάκια κι ένα πορτοκαλί, διακόσιες πεταλούδες κι ένα χρυσό πουλί (η μπαλαλάικα μου ξέφυγε), πόσο εύκολο είναι να τα δεις αυτά στην Όλγας δηλαδή νυχτιάτικα; Ας περιμένουν οι γυναίκες.

Μιάμιση ώρα μετά ξανά στο δρόμο της επιστροφής, το πίσω κάθισμα άδειο πλέον. Ο περιφερειακός έρημος και δεν είναι ούτε καν έντεκα. «Γιατί της λες παραμύθια για τον Παλαμίδα;», «αλήθεια λέω, έκανα φρεντ ρικουέστ και δεν έφαγα πόρτα», «τι ψεύτης είσαι ρε παπάρα», με πληγώνει αλλά δεν επιμένω. Ψάχνω σιντί, κάπου είχα ένα παραχωμένο με John Campbell, Mayall, Green, παλιούς λαϊκούς. «Άσ’το» μου λέει, «βάλε ραδιόφωνο». Βάζω. Παίζει Αντύπα, εκείνο που για να μη τρελαθεί γυρίζει τις νύχτες και χορεύει στις πίστες, πάω ν’ αλλάξω σταθμό, μου κάνει πέρα το χέρι,  «ξέχνα το, θα το πάμε όπως παλιά, ΚΤΕΛατζίδικα». Μου αρέσει η ιδέα. Ζέστη μέσα, ψιλόβροχο έξω, νύχτα, μόνο ο οδηγός που πιάνει κουβέντα με τα εικοστριάχρονα μπροστά λείπει. Ο ραδιοκαλαμαριάς έχει σεκλέτια, ανίατη καψούρα, Καράδες, Τερζήδες, Μάκηδες, Αδαμαντίδηδες. Της τραγουδάω -με το κινητό να παριστάνει το μικρόφωνο- «Κι είπα να φύγω να σωθώ, να κάνω κάτι πια και γω για το καλό μου» , «άει ρε σαχλαμάρα, δεν έχει σωτηρία μακριά από μένα». Αυτές οι βεβαιότητες με τσακίζουν. Και τα διόδια. Δυο και σαράντα. Άλλο ένα και φτάνουμε σπίτι.

♫

φωτογραφία : arcphotodays