Τις Κυριακές στο Radolfzell -όταν δεν βρέχει, βρέχει σπάνια εδώ τις Κυριακές αντίθετα με τις καθημερινές- κάθομαι σε ένα παγκάκι δίπλα στη λίμνη (που δεν είναι καταδικιά τους, κι ας ξιπάζονται οι ντόπιοι) και χαζεύω τους ανθρώπους να φιλιούνται, να περπατάνε, να κάνουν σκέιτ, ποδήλατο, τζόκινγκ, ηλιοθεραπεία στα ψέματα. Λίγο μετά τις δώδεκα -εδώ και τρεις Κυριακές- περνάει από μπροστά μου το αρχαίο ζευγάρι, με τα μπαστούνια του σκι. Πριν τους δω ακούω πρώτα το τσικ τσικ του μέταλλου πάνω στο τσιμέντο. Τα πόδια του άντρα έχουν σκεβρώσει, ανάμεσα απ΄το άνοιγμά τους μπορείς να δεις ως και την Κοστάντζα, στην άλλη πλευρά της όχθης. Η γυναίκα περπατάει σκυφτή μισό μέτρο μπροστά του. Έχει σκεπασμένα τα άβαφα μαλλιά της με μια μαντίλα που έχει σχέδια με ντόπιες οσίες και αγίες, θαρρώ. Χρωματιστή, σαν να έφτιαξε αγιογραφίες ο σχωρεμένος ο Χέρινγκ. Δεν κάνουν σλάλομ με τα μπατόν αλλά ελεύθερη κατάβαση προς το Τέλος. Χωρίς να το βάζουν κάτω. Είμαι σίγουρος πως όχι μόνο τον Χίντεμπουργκ μα και τον Μπίσμαρκ πρόλαβαν αυτοί. Τον Βάγκνερ δε νομίζω.

Άσχετο αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι στο πάρκο αριστερά έχει πιο πολλές πάπιες από παιδιά. Κάνουν την ίδια φασαρία όμως. Μερικές φορές τα παιδιά παίζουν με τις πάπιες. Το χειρότερο είναι όταν οι πάπιες παίζουν με τα παιδιά. Τότε σηκώνομαι και φεύγω.

Κατά τις μια, μια και, πηγαίνω στην καντίνα δίπλα στη μαρίνα. Στην πρώτη, την κίτρινη, που πουλάει κάριβουρστ, τηγανητές -σε φοινικέλαιο- πατάτες και μπίρες. Η δεύτερη πουλάει γλειφιτζούρια, μαλλί της γριάς και γερμανικούς λουκουμάδες, είναι γεμάτη με μαμάδες και μπαμπάδες και παιδιά αλλά -ευτυχώς- όχι πάπιες. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γερμανικοί λουκουμάδες.

Με το μικρό χάρτινο δισκάκι στο χέρι, περπατάω ως την δέστρα νούμερο 14. Εκεί είδα για πρώτη φορά το πιο ωραίο μπλεμαύρο σκαρί με πανιά που έχω αντικρίσει ποτέ ζωντανό. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δει πολλά αλλά ετούτη η Wilhelmina είναι μια κούκλα. Που κάνει -όμως- βόλτες σε μια χλιαρή λίμνη, αντί να γεμίζει αλμύρα και μποφόρ. Μπορεί -δεν ξέρω- οι ιδιοκτήτες της να είναι δυο αγόρια ντυμένα με άσπρα κοντά παντελόνια και μπλουζάκια που τριγυρνάνε στις όχθες, χτυπάνε πόρτες σπιτιών και ζητάνε δυο αβγά. Άμα χτυπήσουν τη δικιά μου δεν θ’ ανοίξω. Θα τους πω ότι είμαι αλλεργικός στ’ αβγά.

Λεκιάστηκα με το κέτσαπ. Θα ξανατρέχω στο πλυντήριο, στο υπόγειο. Τρεις βδομάδες και βαρέθηκα να μετράω κόκκινους κυριακάτικους λεκέδες στα παντελόνια μου. Αλλά μ΄ αρέσει πολύ το κάριβουρστ. Αυτός εδώ ο μπαγάσας το κάνει καλύτερο από κάθε άλλο που δοκίμασα. Μια Κυριακή, δεν ξέρω ποιάν, θα καθήσω να φτιάξω φρικασέ στο σπίτι. Με δυο μαρούλια.

Είπα αβγά, το βράδι λαχτάρησα να φάω ομελέτα. Στραπατσάδα. Αφού τη βγάλω απ’ το τηγάνι θ’ ανοίξω το skype. Και θα κάνουμε ότι γελάμε όλοι, οι τρεις που μείναν πέρα κι εγώ εδώ. Μετά θα μιλήσω και με το φίλο μου αλλά δεν θα τον δω, μια ψωροκάμερα δε φιλοτιμήθηκε να πάει ν’αγοράσει ακόμη κι όλο «αύριο θα πάω ρε, αύριο, γαμώ τα αρχαία λάπτοπ μου γαμώ».

Φωτογραφίες δεν έχω να δείξω σε κανέναν. Στην αρχή τράβηξα κάμποσες, μετά τις έσβησα όλες. Ξέχασα πως εδώ θα είναι το σπίτι μου πια, ποιος κάθεται να φωτογραφίζει το σπίτι του;

Περίσσεψαν τρεις τηγανητές πατάτες. Θα ‘θελα να τις πετάξω στις πάπιες αλλά έχει πινακίδες «μη ταΐζετε τις πάπιες», εδώ ούτε τα πτηνά πεινάνε. “Εδώ” δεν ήθελα να έρθω μα ήρθα. Για να μη μου πετάνε εκεί κάτω τρεις πατάτες για να ζήσω.

Την επόμενη Κυριακή θα περπατήσω ως την άκρη της δέστρας νούμερο 21. Μπορεί να αγοράσω μαλλί της γριάς, άμα φυσάει πολύ. Για να το πάρει και να το σηκώσει μπας και αποκτήσει λίγο χρώμα αυτή η λίμνη, μέχρι να μπει η άνοιξη.

♪

* ο φίλος μου είπε «γράψε ρε δέκα γραμμές για τις Κυριακές σου κει πάνω, γράψε γιατί αλλιώς θα γράψω εγώ για να μάθω πως τις περνάς»