Διαβάζω -πλέον- λίγους ανθρώπους που επιμένουν συγκινητικά να συντηρούν τα blogs τους ή κάτι ανάλογο επί οθόνης. Αυτές τις διακόσιες, πεντακόσιες, χίλιες λέξεις που δεν βγαίνουν στην πιάτσα να μοστράρουν σαν κάτι μεγαλύτερο. Διαβάζω εξ ανάγκης λίγους, όχι από βαριεστημάρα, ούτε από κανενός είδους σνομπισμό. Όχι. Γράφουν τόσοι πολλοί τόσο καλά που πρέπει με κάποιους να πας και κάποιους ν’ αφήσεις. Δεν μπορείς να τους αγαπάς όλους, ευτυχώς με τον καιρό το καταλαβαίνεις αυτό και ανακουφίζεσαι. Όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνουν και οι άλλοι, τόσο ευκολότερο για όλους.

Αυτούς που διαβάζω, τους βρίσκω μόνον όταν πέσω πάνω τους ή αυτοί πάνω μου. Δε δίνουμε από πριν ώρα και μέρα συνάντησης δηλαδή. Γι αυτό και πολλές φορές χάνω τα όσα γράφουν. Κάποια τα διαβάζω πολύ αργότερα, όταν -συμβαίνει κι αυτό- έχει ξεθυμάνει η μυρωδιά απ’ τις λέξεις. Ξεθυμάνει, όχι εξαφανιστεί. Μερικά παλιά είναι καλύτερα από τα φρέσκα, θέλω να πω δηλαδή ότι το αίμα μυρίζει ακόμη. Mπορείς να το δεις -σπάνια αλλά γίνεται- και πάνω στο scroll του ποντικιού.

Πολλούς απ’ αυτούς χρειάζεται να τους διαβάσω δυο και τρεις φορές για να τους καταλάβω. Δεν θυμάμαι αν έτσι γράφαν πάντα ή αν έμεινε πολύ καιρό αχρησιμοποίητο κι αγύμναστο το μυαλό μου κι αδυνατεί να μπει στο γήπεδο μαζί τους έστω για να αλλάξουμε πασούλες, για ένα φιλικό 5Χ5. Για κανονικό διπλό ούτε λόγος.

Μερικά απ’ όσα γράφουν μου αρέσουν πολύ. Μερικά μου διαφεύγουν, ακόμη και μετά την τρίτη επανάληψη. Για τέταρτη δεν έχω περιθώρια.

Κάποιους τους διαβάζω ρουφώντας τους και απορώ αν όλα αυτά τα έχουν ζήσει. Αν όχι, εύγε. Είναι τεράστιο κατόρθωμα να φτιάχνεις τόσο σάρκινα ψέμματα.

Κάποιους τους θαυμάζω γιατί αυτοσυγκρατούνται. Δεν μπορεί, σκέφτομαι, να μην υπάρχει -έστω καλά κρυμμένη- μια αδέσποτη κι αλαφιασμένη ορμόνη μέσα σε τόσες παραγράφους. Και μένω με την απορία.

Ελπίζω -για καλό δικό μου- αυτά τα παιδιά (κάθε φύλου & ηλικίας) όταν βγαίνουν για καφέ, για ούζα, για ουίσκια, να μιλάνε διαφορετικά απ’ τον τρόπο που γράφουν. Γιατί αν κάποια μέρα, νύχτα, απόγευμα, τύχει να συναντηθούμε είναι σίγουρο ότι δεν θα αρθρώσω λέξη. Θα προφασιστώ γαστρεντερίτιδα και θα φύγω, για να μη φανώ τόσο αδαής ή φοβισμένος, επί πολλών.

Δεν ζήλεψα που δεν μπορώ να γράψω όπως αυτοί. Ούτε να γράψω «σαν» τόλμησα ποτέ, καθένας πρέπει να πορεύεται με ο,τι ψίχουλο έχει. Αλλιώς το γκροτέσκο καραδοκεί. To ότι ο Jared Leto πήρε Όσκαρ φορώντας σκισμένα καλσόν, δεν σημαίνει ότι θα γλιτώνουμε όλοι παριστάνοντας αυτό που δεν είμαστε.

Λογικό είναι να δείχνει καθένας ως εκεί που θέλει, ως εκεί που αντέχει. Άλλοι ως το γόνατο, μερικοί ως πολύ ψηλά. Άλλοι να σ’ αφήνουν να αγγίζεις, έστω με e-, σ’ άλλους το Do not touch να μοστράρει ήδη απ’ τη μαρκίζα. Το ότι σ’ αφήνουν να δεις τις λέξεις τους, τις σκέψεις τους, τις ατέλειές τους, δεν σημαίνει ότι σε κάνει ευπρόσδεκτο να μπεις και μέσα τους. Ακόμη και μια πουτάνα των λέξεων, το ευχαριστιέται περισσότερο με κάποιους πελάτες. Κατανοητό κι ανθρώπινο.

Έξω βρέχει πάντως, ξανά..

♪