Είδα τα καλύτερα κορμιά της γενιάς μου χαλασμένα από την οικογενειακή αχρησία, κουρασμένα, υστερικά, γυμνά. Αγνώριστα.

Κι όμως κάποιοι άντρες (μπορεί και γυναίκες) τα ποθούσαν ακόμη. Κοιτάζαν την καλοκρυμμένη σάρκα κάτω απ΄τα παραπανίσια ρούχα το χειμώνα, τη βλέπαν μισή σπιθαμή μακριά τους κι αφτιασίδωτη το καλοκαίρι. Μα δεν τους αποθάρρυνε ότι δεν τα αναγνωρίζαν πια, ίσως γιατί κι εκείνοι αγνώριστοι ήταν.

Ήταν κάμποσες οι φορές που ξένοι, εισβολείς στους τέσσερις τοίχους τους, θέλαν να τα πάρουν και να τα πάνε μια βόλτα πάνω σε σεντόνια ημιδιαμονής, σε καναπέδες, σε πάγκους κουζίνας, σε τουαλέτες, σε ασανσέρ, στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκίνητου, σε κοντινά βουνά και σε κρυφά δρομάκια, γυμνά ή μισοντυμένα. Έτσι κι αλλιώς ίδιο το τρόπαιο.

Εκείνα όμως, που κάποτε εξέδιδαν άσεμνες, υγρές ωδές (τόσο υγρές που δεν γεννήθηκαν ακόμη λέξεις για να τις περιγράψουν), το ‘χαν βάλει γινάτι να πιστεύουν ότι πρέπει να πάρουν και το μυαλό τους μαζί στην αποσκευή. Τα πιο πεισματάρικα θέλαν να πάρουν και, άκουσον άκουσον, καρδιά, για μια τόση δα βόλτα. Εξεπίτηδες το ‘καναν. Θέλαν να βγουν υπέρβαρα στο μέτρημα και να τους πουν «πληρώστε ή γυρίστε πίσω», ίσως γιατί, κατά βάθος, δεν θέλαν να πάνε πουθενά, μιας και όλα πλην σάρκας είχαν τακτοποιηθεί με τον καιρό σε ογδόντα τετραγωνικά, μέσα σε γνώριμα κομοδίνα, συρτάρια, ντουλάπες, πατάρια και χαρτόκουτα και σαν ερχόταν η στιγμή -αν την συναντούσαν ποτέ- καθόταν μουδιασμένα στην κουζίνα, φτιάχναν έναν καφέ, μπορεί και δεύτερο, και σκεφτόντουσαν ανακουφισμένα «που να κάθομαι να σκαλίζω τώρα, ποιος τα ξαναβάζει στη θέση τους ένα ένα μετά».

Μετά. Μετά κάποια απ’ αυτά σπάγαν κλαίγοντας σε λευκά γυμναστήρια, γυμνά και τρέμοντας. Από την ανομολόγητη καύλα. Την ώρα που ξεπλέναν τον ιδρώτα από πάνω τους στο σπίτι, μπορούσες να τον ακούσεις να ουρλιάζει. Γιατί πήγε πάλι στράφι..

 

 

(sorry Allen)

 

 

♫  ♪