Ο φίλος μου ξυπνάει και κοιμάται σε μια πόλη στη Γερμανία που ακόμη ζορίζομαι να μάθω πώς προφέρεται. Ξυπνάει μόνος, φεύγει πέντε λεπτά -με το ποδήλατο- μακριά και καταγίνεται με χαρτιά, μελάνια και μηχανές που κάνουν θόρυβο ως αργά το απόγευμα, πηγαίνει στο μάρκετ για γάλατα, λαχανικά, μπίρες και κωλόχαρτα, επιστρέφει σπίτι και ανοίγει το skype. Του το υποσχέθηκα δέκα φορές, μπορεί και είκοσι, μα δεν μιλάμε στο skype. Θα έπρεπε να το ΄χω φτιάξει αλλά επίτηδες το αφήνω ρημάδι. Έχω έτοιμο το βιβλιαράκι και το φάκελο με τη διεύθυνσή του, μέρες τώρα. Δεν το έστειλα, δεν ξέρω τι να του γράψω, όλο φτάνει η μύτη απ’ το στυλό λίγα χιλιοστά απ’ το χαρτί κι όλο μετανιώνω. Ξέρω τι να του γράψω δηλαδή μα δεν θέλω να τον ματώσω κι άλλο. Μετά που θα φάνε όλη η οικογένεια μαζί στο skype κι εκείνος θα μαζέψει το πιάτο του και θα το αφήσει στο νεροχύτη, ανοίγει την τηλεόραση μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Που και που ανοίγει και κανένα βιβλίο, το αφήνει όμως στην δέκατη σελίδα γιατί ως εκεί ήδη βρήκε τρακόσες λέξεις που τον στέλνουν πίσω στο σπίτι του. Εδώ. Εκεί δεν είναι το σπίτι του. Ένα κουκούλι με λίγα τετραγωνικά είναι, που πασχίζει να τον κάνει alien.
Ο φίλος μου δεν θα γίνει ποτέ alien.
< >
a/man/called/... 
Στείλτου το βιβλίο και γράψε δίπλα, σ’ ένα χαρτάκι “Κώστα σ’ αγαπάμε”. Οχι, δε θα γίνει ποτέ alien, Ο Κωστής allien? Ούτε εγώ φοβάμαι
στο έχω πει οτι σ’ αγαπάω, ε;
Ναι, αλλά δε μου το χεις δείξει… Φιλιά στην Καίτη!
Θα συνηθίσει. 20 χρόνια μου πήρε το αντίστοιχο, αλλά σε διαβεβαιώ: στο τέλος (…) όλα γίνονται οικεία.
Μπορεί βεβαια να φταίει που εγώ τυγχάνω alien εκ γενετής, δεν ξέρω…
δεν έχω ιδέα τι να του ευχηθώ, να συνηθίσει, να μη συνηθίσει, αγνοώ
ο,τι θα τον κάνει να νιώθει καλύτερα μάλλον
Πες του να χαμογελάει, με εκείνο το… γνωστό (χαμόγελο)… ξέρει αυτός. Είναι το καλύτερο “σκάφανδρο”, που θα του επιτρέψει να αναπνέει το οξυγόνο της επιβίωσης.
Από μένα ένα φιλί.
θα το δώκω
Αγάπη. Μόνο. ❤
αυτό Νινάκι, αυτό μόνο
θυμάμαι τα πρώτα χρόνια που είχαν φύγει οι πρώτοι φίλοι για εξωτερικό, για σπουδές – προ κρίσης… πόσες τηλεκάρτες, πόσες ώρες όρθιοι στον θάλαμο με βροχή ή ζέστη…
τλκ βόλευε που δεν υπήρχε “εικόνα”…
ξεγλιστράμε πιο εύκολα στο τηλ παρά στην κάμερα…
“keep in contact with old friends”
δεν είμαι καν σίγουρος οτι ξεγλιστράμε
«…μετά που θα φάνε όλη η οικογένεια μαζί στο skype…» Τρομακτικό το πόσο σε σκοτώνει αυτή η πρόταση μέσα στην τόση απλότητά της.
ο,τι βλέπω γράφω